Το τελευταίο θρανίο συνδέεται με την τελευταία θέση σε μια ιεραρχία. Την ιεραρχία του σχολείου κυριολεκτικά, την ιεραρχία καταστάσεων σε μια πιο μεταφορική απόδοση. Όμως συχνά το τελευταίο θρανίο, σε μαθαίνει και πώς να γίνεσαι νικητής.
Για όποιο λόγο κι αν βρέθηκες κάποτε στο τελευταίο θρανίο της τάξης της ζωής σου, συχνά χωρίς διπλανό, χωρίς πολλές διασυνδέσεις, θα έχεις ίσως παρατηρήσει ότι αυτή η θέση ανέλπιστα σου προσέφερε και πλεονεκτήματα που οι άλλοι δεν είχαν εκτιμήσει.
Πολλά παιδιά στο τελευταίο θρανίο δεν άκουγαν το μάθημα και ζωγράφιζαν το ίδιο το θρανίο «φυλακή» τους, ή έγραφαν σ΄αυτό στιχάκια, ψάχνοντας έναν τρόπο να ξεφύγουν από την δική τους σκληρή πραγματικότητα. Αυτές οι διέξοδοι έκαναν τα άτομα να αναπτύξουν την φαντασία τους σε επίπεδο συχνά ανώτερο από άλλων, καθώς η τέχνη αποτελεί την ανάσα των καταπιεσμένων και των πονεμένων ψυχών, όπως τόσοι και τόσοι καλλιτέχνες διαπιστώνουν και παραδέχονται. Αυτά τα παιδιά δεν είχαν τεράστια συναισθηματικά ξεσπάσματα. Κι αν είχαν, αποτελούνταν από μπογιές και λέξεις, καθώς έκαναν την απομόνωση δημιουργικό έργο.
Άλλες φορές το τελευταίο θρανίο προσφέρει μια θέα πανοραμική, που μπορείς να δεις τα πράγματα με διαφορετικά μάτια. Εκεί πίσω δεν έχει σημασία αν είσαι αδύνατος, εύσωμος, ψήλος, κοντός, λιγότερο ή περισσότερο όμορφος, πλούσιος ή φτωχός. Αυτό που πραγματικά μετράει είναι η καλή πρόθεση, η καλοσύνη και η ανάγκη για αληθινές παρέες δίχως ταμπέλες και προσχήματα. Μαθαίνεις ότι είσαι διαφορετικός και ότι υπάρχουν γύρω σου πολλές μοναδικότητες ανθρώπων. Μαθαίνεις να τις εκτιμάς και να τις σέβεσαι, γιατί για΄σένα δεν είναι κακό να ξεχωρίζεις.
Βλέπεις πολλά είδη ομορφιάς στον κόσμο και αυτό γίνεται αυτόματα πηγή έμπνευσης για τη ζωή σου. Κι επειδή έχεις μείνει πίσω, ξέρεις πως έχεις μεγαλύτερη ανάγκη να παλέψεις, να ανασυνταχθείς, να φανταστείς και να υλοποιήσεις έναν όμορφο διαφορετικό τρόπο, ώστε ο κόσμος να δει τι μπορείς να κάνεις.
Όχι για το χειροκρότημα και την επιδοκιμασία, αυτά έχεις μάθει πως έρχονται δεύτερα. Αλλά για την προσωπική σου νίκη και αγώνα. Θέλεις να διοχετεύσεις τις ικανότητές σου σε κάτι καλό, ίσως σε αυτούς που πραγματικά τις χρειάζονται. Για εσένα η ποιότητα δεν μετριέται με αριθμούς, αλλά σε πράξεις με ουσία.
Μπορεί να μην πίστεψες νωρίς στον εαυτό σου, να έλεγες συχνά «δεν μπορώ». Κι όλα αυτά τα «δεν μπορώ» έγιναν στόχος που κατέρριψες μέρα με τη μέρα όταν ανακάλυψες ότι είσαι αρκετός και μπορείς να τα κάνεις.
Έμαθες άλλωστε ότι, όπως είπε και ο Πυθαγόρας «Ο κόσμος είναι συχνά κακός κριτής κάθε καλού πράγματος» και εσύ έβαλες στόχο να τον αλλάξεις. Γιατί το τελευταίο θρανίο σε δίδαξε, ότι η πρώτη θέση δεν είναι μετάλλιο, αλλά μια μάχη με τον εαυτό σου που καθημερινά πρέπει να κερδίζεις.
Γράφει η Άννα Συρίγου
