Το μυαλό μου άτσαλα δραπετεύει και επιστρέφει πέντε χρόνια πριν, όταν εγώ καθόμουν σε ένα από τα σχολικά θρανία με τις παλάμες μου ιδρωμένες, την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που να νομίζω ότι θα σκίσει το στήθος μου και θα βγει έξω, με ένα μυαλό μπερδεμένο, τρέμοντας από το άγχος μην ξεχάσει ονόματα, ημερομηνίες, την πρόταση εκείνης της σελίδας του βιβλίου της Ιστορίας. Θυμάμαι εκείνο το τρέμουλο όταν ήρθαν τα θέματα και κρατούσα το στυλό, έτοιμη να ξεκινήσω να γράφω τις απαντήσεις.
Ο θεσμός των Πανελληνίων για την εισαγωγή στα ΑΕΙ-ΤΕΙ είναι πια ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής ενός εφήβου. Τα παιδιά μπαίνουν σε μία μηχανή του κιμά και ετοιμάζονται να επωμιστούν συν τοις άλλοις, τις προσδοκίες των γονιών, των εκπαιδευτικών, των συγγενών, των φίλων, της γειτόνισσας κτλ. Η πίεση της επιτυχίας σε έναν θεσμό που το σύστημα έχει περίτεχνα επιβάλλει ως αναγκαίο και απαραίτητο για την πρόοδο και την ευημερία στους μαθητές, καταντάει όχι μόνο ψυχοφθόρο και αγχώδες, αλλά και χωρίς ίχνος υπερβολής και εγκληματικό.
Για εμένα οι Πανελλήνιες ήταν και είναι μία τεράστια φούσκα. Ναι, φούσκα. Τις έβρισκα ανούσιες. Και άδικες, τρομερά άδικες. 12 χρόνια σχολείου διαγράφονται σε μία στιγμή, επειδή ένας έφηβο , ένας νέος άνθρωπος, ένα παιδί, αγχώθηκε, δε διάβασε τόσο καλά, είχε κάποιες στεναχώριες και χίλια δύο, πράγματα που συμβαίνουν σε όλους τους ανθρώπους, άτυχες στιγμές που συναντάμε όλοι μας ,όσο έξυπνοι, ικανοί, διάνοιες και αν είμαστε. Αυτό το παιδί, αυτός ο καλός μαθητής του Λυκείου, του 16, του 17, του 18, εξαιτίας μία άτυχης στιγμής χάνει την εισαγωγή σε μία σχολή. Ναι, αυτός ο μαθητής που οι γονείς του «θυσιάζονται για εκείνον», γεμίζοντας ένα νέο παιδί με κόμπλεξ ενοχικών συνδρομών.
Ναι, για εμένα οι Πανελλήνιες είναι ανούσιες. Συντελούν μόνο στην αιώνια διαιώνιση της παραπαιδείας, που συντελεί σε μία πληγή οικονομικής αιμορραγίας για την ελληνική οικογένεια. Κατά την ταπεινή μου άποψη, οι εξετάσεις θα έπρεπε να διεξάγονται κατά τη διάρκεια των σπουδών, όχι πριν από αυτές.
Όσο το θυμάμαι, δεν άντεχα με τίποτα να παπαγαλίσω ένα βιβλίο Ιστορίας, μου προκαλούσε θλίψη και μόνο η σκέψη. Ας καλλιεργήσουμε στα παιδιά την αγάπη για τις πανανθρώπινες αξίες, την ανθρωπιά, την αρετή, αληθινές αρετές που από εκεί πηγάζουν οι αξίες των ανθρώπων, όχι από το αν ξέχασε ένα «και».
Αφήστε τα παιδιά να αναπνεύσουν. Αγκαλιάστε τα, κάντε τα να νοιώσουν ότι τα αγαπάτε γιατί είναι αυτά, όχι ένα άριστα ή ένα μηδέν σε ένα γραπτό. Η επιτυχία και η αποτυχία δεν εξαρτώνται από τις Πανελλήνιες, το μούδιασμα και στεναχώρια και μίας αποτυχίας μας προετοιμάζει για μία μεγαλύτερη ικανοποίηση όταν κάτι καλό μας έρθει. Αν δεν αποτύχεις ποτέ, δε θα πετύχεις και ποτέ. Πάνω πριν από κάθε εγωισμό, ας σκεφτόμαστε τα παιδιά.
