Όταν ήμουν μικρή, είχα μία αστεία θεώρηση για τις μελανιές, τις γρατσουνιές και γενικότερα για τα σημάδια: ότι σε κάνουν να φαίνεσαι πιο σκληρός, πιο άγριος, όπως ήταν και ο Σκαρ, με την ουλή στο μάτι-ο κακός θείος του Σίμπα στο «Βασιλιά των Λιονταριών». Μεγαλώνοντας όμως – και συνειδητοποιώντας ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα βίας, ουρλιαχτών και ξεραμένου αίματος – άρχισα να θυμώνω και να σκέφτομαι ότι η κακοποίηση και δε η προερχόμενη από το σπίτι μάλιστα, είναι βαριά αρρώστια, έχουσα όμως ως γιατρικό τη φωνή του θύματος.
Δυστυχώς, τα παραδείγματα τέτοιων καταστάσεων είναι ποικίλα και χιλιοειπωμένα. Όλοι έχουμε ακούσει για τον αυταρχικό πατέρα που ήξερε να γίνεται κατανοητός μόνο με τη γροθιά, τη μαμά που έπινε και παραφερόταν, αλλά και εκείνον τον (wannabe called) μπαμπά που κρυφοκοίταζε την κόρη του όταν αυτή άλλαζε σουτιέν και έπειτα, τη συναντούσε μόνο στο μπάνιο. Είναι γνωστή η διαστροφή που τρέχει στις φλέβες ορισμένων ανθρώπων, τις συνέπειες της οποίας «λούζονται» παιδιά και σύζυγοι. Εμείς που τραγουδάμε έξω από το χορό ωστόσο, με περισσή ευκολία διαλαλούμε ότι εσύ, θύμα, πρέπει να καταδώσεις τον θύτη, πρέπει να μιλήσεις στη δασκάλα, στους συγγενείς ή σε ειδικούς, στα χίλια δυο τηλέφωνα που πετάγονται στην κρύα οθόνη της τηλεόρασης για να σωθείς.
Όχι. Βλέπεις ότι δεν έχει αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές. Και πώς να έχει; Όταν η Χριστίνα βλέπει τη συμμαθήτριά της, την Κατερίνα να παίζει με το μπαμπά της στο προαύλιο και αυτός να της κρατάει το χέρι χωρίς τίποτα το μεμπτό, στη Χριστίνα έρχονται στο μυαλό τα βίαια χέρια του μπαμπά της που ποτέ δεν της κράτησε το χέρι, αλλά περιοριζόταν πάντα στα γενετήσια κομμάτια της. Μιλάμε για τον ίδιο ρόλο, που άλλοι έχουν συνδυάσει με παραμύθια, κυνηγητά και βόλτες στους ώμους και εσύ νομίζεις ότι με αυτόν τον άνθρωπο πρέπει να κάνεις αυτά που θα έκανες – κανονικά – με το αγόρι σου.
Λογικό να ντρέπεσαι, ή να αισθάνεσαι άβολα. Παρ΄όλα αυτά, πρέπει να έχεις πάντα στο μυαλό σου ότι το πρόβλημα το έχει αυτός ο ΑΛΛΟΣ, ο μπαμπάς που ποτέ δεν στάθηκε μπαμπάς αλλά δυνάστης, κι εσύ πρέπει απλώς να καταγγείλεις τη βία που αντικατέστησε αρκετά φασιστικά τη χαλάρωση και τη ξεγνοιασιά των παιδικών-εφηβικών σου χρόνων. Δεν θα είναι εύκολο, κανείς δεν υποσχέθηκε κάτι τέτοιο. Τα σημάδια, οι εικόνες, οι πόνοι θα είναι εκεί, χαραγμένα σε μυαλό και σε σώμα- και στη θέα τους ενδεχομένως να ανατριχιάζεις.
Σκέψου όμως ότι υπάρχουν άλλοι τόσοι άνθρωποι, που όχι απλώς μπορούν να απαλύνουν, αλλά ίσως να μπορούν και να εξαφανίσουν τα ορατά και τα αόρατα στίγματά σου. Θα είναι δύσκολο να ξαναεμπιστευτείς, ξέρω, γιατί οι άνθρωποι λειτουργούμε ενστικτωδώς και όπως ένα κακοποιημένο σκυλί δαγκώνει όταν κάποιος πάει να το αγγίξει, έτσι και εσύ θα περάσεις πολλές φορές στην άμυνα.
Κατανοητά όλα αυτά και όσο εσύ θα θέλεις χρόνο και χώρο, να προχωρήσεις και να στηριχτείς κάπου ή σε κάποιον, οι άνθρωποι που πραγματικά σε νοιάζονται θα περιμένουν. Θυμήσου ότι όπως αναφέρει και ο Καμύ, «Υπάρχουν περισσότεροι λόγοι για να θαυμάζει κανείς τον άνθρωπο, παρά να τον μισεί».
Εσύ απλώς, επειδή κάποιος άλλος αποφάσισε για σένα, δεν έχεις δει αυτήν την καλή πλευρά, την άξια θαυμασμού και αυτή που ΣΕΒΕΤΑΙ. Αυτό όμως δε σημαίνει πως αυτή δεν υφίσταται. Άνοιξε τα μάτια, μίλησε ανοιχτά για αυτό που συμβαίνει και τότε θα εκπλαγείς από το πώς τα ανθρώπινα χέρια που κάποτε σε τρόμαζαν, τώρα μεταμορφώνονται σε μία αγκαλιά.
Αλλά για να φτάσεις εκεί, στην ιδανική αυτή Ιθάκη, πρέπει πρώτα να πολεμήσεις τον υπάρχοντα δαίμονα που σου κλέβει τη ζωή. Μίλα! Και τα υπόλοιπα, θα έρθουν, θα βρουν το δρόμο τους.
Θυμήσου: One step at a time.
