(Άκου αυτό ενώ διαβάζεις το παρακάτω άρθρο)
Από μικρά παιδιά μας μαθαίνουν πως μια από τις μεγαλύτερες αρετές είναι η καλοσύνη. Είναι δε τόσο σημαντική που συχνά ταυτίζεται με την ίδια την έννοια της αρετής. Πόσο όμως εκτιμάται η καλοσύνη στις ανθρώπινες σχέσεις; Στην παραπάνω ερώτηση θα απαντήσατε με βεβαιότητα «πολύ», αν και ο ορισμός του καλού διαφέρει ανάλογα με την αντίληψη, τα ιδανικά και τις απαιτήσεις του κάθε ατόμου. Σίγουρα όμως όλοι ψάχνουμε να βρούμε το καλό στα μάτια ενός φίλου ή ενός συντρόφου. Είναι που τέτοια άτομα μας επιτρέπουν να τους δινόμαστε χωρίς δεύτερες σκέψεις, να τους εμπιστευόμαστε και να τους αποκαλύπτουμε τις βαθύτερες σκέψεις μας, νιώθοντας παράλληλα τυχεροί που στο μονοπάτι της ζωής μας διασταυρωθήκαμε μαζί τους.
Αν όλα τα παραπάνω ισχύουν κι είναι κοινά στην εμπειρία όλων μας, τότε γιατί τόσο συχνά η καλοσύνη μεταφράζεται, έστω κι ασυνείδητα στο σκεπτικό ορισμένων ανθρώπων, ως αφέλεια κι αδυναμία; Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι λες και η κάθε ανιδιοτελής σου πράξη προσκαλεί ορισμένα άτομα να κακοποιήσουν την αξιοπρέπειά σου, να υποτιμήσουν τη νοημοσύνη σου και να λερώσουν το εγώ σου. Και τότε, παρόλη την καλή σου διάθεση, θα νιώσεις να αδειάζεις από κάθε αίσθημα αγάπης ή θετικότητας. Κι αν δεν το νιώσεις, θα αισθανθείς ακόμη χειρότερα που δεν έχεις τη δυνατότητα να κρατήσεις κακία και που μοιράζεις δεύτερες ευκαιρίες σαν να ήταν ό,τι πιο ευτελές. Ίσως και να θεωρήσεις την ευγένεια και την καλοσύνη υπερεκτιμημένες αρετές και να εύχεσαι να τις αντάλλαζες με λίγη εκδικητικότητα και εγωισμό.
Το χειρότερο είναι δε πως δε σε στεναχωρεί το γεγονός ότι έδωσες και δεν πήρες, αλλά το ότι είχες να δώσεις κι άλλα και δε σε άφησαν. Σε έκοψαν βίαια, αλλά δεν έχεις χρόνο να νιώσεις θύμα, γιατί πάντα σε απασχολεί το πώς θα συγχωρέσεις. Ασχέτως αν δεν έχεις κάτι να συγχωρέσεις, αφού κάνεις δε σου απολογήθηκε…
Ήλπιζα πως μέχρι το τέλος του κειμένου θα έχω βρει την απάντηση στο αιώνιο ερώτημα «Ποιός κερδίζει τελικά, η αρετή ή η κακία;». Τα μεγάλα ερωτήματα όμως δεν υπάρχουν για να απαντώνται, αλλα για να μας προβληματίζουν. Δεν έχω να δώσω συμβουλές, απαντήσεις κι οδηγίες κι οι σκέψεις μου είναι ακόμη χαώδεις. Κάποιες φορές είναι καλύτερο να τις αφήνουμε έτσι.
