Όπως είχα ξαναγράψει σε προηγούμενο άρθρο, οι άνθρωποι είναι «καταδικασμένοι» να ζουν με άλλους ανθρώπους. Γνώμες, κριτήρια και συμπεριφορές ποικίλουν, εφόσον οι άνθρωποι είναι ιδιαίτεροι. Έτσι είναι κι έτσι θα παραμείνουν. Όμως, οι άνθρωποι έχουν υπάρξει πολλάκις θύματα των δικών τους έργων. Έχουμε παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι, αν και διαφέρουν, πάσχουν από εκείνον τον σύνδρομο της μαζοποίησης.
Είναι λογικό και οικείο σε όλους ότι ο άνθρωπος, από μικρή ηλικία, συγκαταλέγεται σε διάφορους κύκλους μεταξύ ανθρώπων. Αφενός, ο ίδιος επιλέγει με δικά του κριτήρια σε ποιους θα εμπλέκεται και αφετέρου, θα παρασύρεται και θα υποκινείται από άλλους, προκειμένου να αποκτήσει μία ξένη «ταυτότητα». Παρατηρούμε ανθρώπους που περιβάλλονται από τοξικούς χαρακτήρες που τους παρασύρουν σε κύκλους, μόνο και μόνο για να ενταχθούν κάπου. Έπειτα, οι επιλογές είναι δύο: είτε θα ενσωματωθούν, γνωρίζοντας ότι λαμβάνουν κάτι ως όφελος, είτε αφομοιώνονται, γιατί θεωρούν ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι καλοπροαίρετοι.
Οι τοξικοί χαρακτήρες είναι εκείνοι που θα τους αποδόσουν την ετικέτα του θύματος και θα τους χειραγωγήσουν. Θα τους βουτήξουν στις ανασφάλειες και θα υποδυθούν άριστα τα ιδανικά πρότυπα για τα καλά παιδιά, που απλά στέκονται αδρανείς στις ψευδαισθήσεις τους. Δεν αντιδρούν, γιατί φοβούνται μην χάσουν τις μοναδικές εκείνες φιγούρες που τους στάθηκαν σε κάποιες «δύσκολες» στιγμές, επειδή δε θέλουν να ξεφύγουν από τα ιδανικά τους. Φοβούνται ότι θα είναι ανεπαρκείς στον έξω κόσμο, επειδή τους έχουν καταλογιστεί ψεγάδια από τον «μέντορά» τους. Όλα αυτά βέβαια κινούνται στα πλαίσια εκείνων των πρώτων επιλογών, κατά βάση στις νεαρές ηλικίες. Εκεί που οι άνθρωποι δοκιμάζονται αυστηρά από σκληρούς νεοσσούς και που αρκετές στιγμές αναπαράγουν πιθανές ανασφάλειες.
Σε αντίθετη περίπτωση, όταν οι άνθρωποι αποφασίζουν να εντάσσονται σε κύκλους, σύμφωνα με τα δικά τους ιδανικά, τα πράγματα κυμαίνονται σε πιο χαμηλές εντάσεις. Πάντα σε τέτοιου είδους σχέσεις υπάρχουν εντάσεις με διαφορετική ισχύ. Άνθρωποι με οδηγό τις επιλογές τους, που δεν δέχονται ταμπελάκια από τον οποιοδήποτε έτερο, αλλά από ανθρώπους που τους γνώρισαν στις διάφορες εκφάνσεις τους είναι εκείνοι που καθίστανται κύριοι του εαυτού τους. Μόνο από εκείνους δέχονται αξιολογήσεις και συμβουλές, γιατί γνωρίζουν ότι θα επωφεληθούν και θα φτάσουν στην αυτο-βελτίωση, και πιθανότατα σε ένα επαρκές στάδιο εξέλιξης.
Αυτοί αντιδρούν με πυγμή στο άδικο και δεν διστάζουν να εκφράζουν απόψεις. Γονιμοποιούν με τους δικούς τους κατάλληλους βέλτιστες συνθήκες διαβίωσης με βασικούς γνώμονες την ειλικρίνεια, την εμπιστοσύνη και την αλληλοβοήθεια, γιατί τα θεωρούν αλληλένδετα στοιχεία. Ίσως αυτός να είναι ο επιθυμητός εαυτός που θα ήθελε ο καθένας: εκείνος που παραμένει άτρωτος από τις υποσυνείδητες επιρροές.
Αυτές είναι οι διαφορές μεταξύ ένταξης και αφομοίωσης. Εξαρτάται από τον χαρακτήρα που παράγει και αναπαράγει ο κάθε άνθρωπος μέσα από την κοινωνία. Είναι ευθύνη του καθενός να προστατεύεται από τους κακοπροαίρετους, τις εκπομπές δυσάρεστων στιγμάτων και να καταφεύγει στους επιθυμητούς για εκείνον, που θα συμβάλλουν στην εξυγίανση του ή που θα αποτελούν παράγοντας για την διατήρηση μιας υγιής σχέσης.
