Ο καθένας από εμάς, είτε ανήλικος, είτε ενήλικος έχει μια γραμμή πίσω του που μοιραία τον ακολουθεί. Η γραμμή αυτή διαγράφεται από τις ίδιες μας τις πράξεις περισσότερο, παρά από τα λόγια μας. Η γραμμή αυτή που χαράζεται είναι ο χαρακτήρας που συνεχώς χτίζεται, μέρα με τη μέρα και μεγαλώνει.
Από τον πρώτο μας έρωτα και την πρώτη μας ερωτική απογοήτευση, από την πρώτη αδελφική φιλία μας μέχρι την πρώτη προδοσία, είναι τέτοιες οι επιδράσεις της ζωής στον χαρακτήρα μας που καμιά φορά συμβαίνει και εμείς οι ίδιοι να απορούμε με τις αλλαγές που συμβαίνουν μέσα μας.
Το θέμα είναι φίλε μου, η γραμμή αυτή που χαράζεται πίσω μας, να την χαράζουμε εμείς. Όταν αρχίζουμε να ξεχωρίζουμε κάνοντας κάτι που αγαπάμε, όταν αρχίζουμε και κάνουμε τη διαφορά κάνοντας πέρα όποιον μας πλήγωσε, δείχνουμε ποιοι είμαστε. Ορισμένοι από εμάς θεωρούμε δύναμη με το να κρατάμε μέσα μας τα συναισθήματα μας.
Είμαστε όμως πραγματικά δυνατοί, όταν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το δικό μας κακό πρόσωπο και όχι κρύβοντας το με την δικαιολογία ότι θα πληγωθούν οι γύρω μας. Δεν είναι δύναμη να ορίζεται η συμπεριφορά μας από τους άλλους. Είναι οι υπεκφυγές αυτές που πληγώνουν τον περίγυρο, είναι η σιωπή μας – όταν έχουμε τόσα πολλά να πούμε – που πληγώνει και εμάς.
Ο χαρακτήρας μας είναι ό,τι πιο δικό μας υπάρχει, είναι η ζωή μας. Ο χαρακτήρας μας είναι αυτός που θα δουν οι άλλοι στις δύσκολες, αλλά και στις καλές στιγμές. Θα τον εκτιμήσουν και πάνω από όλα είναι αυτή η αίσθηση της ικανοποίησης ότι έχουμε πράξει το σωστό.
Αυτή τη γραμμή ας την αφήσουμε να ξεδιπλωθεί και να μεγαλώσει. Ας μη ντρεπόμαστε για αυτήν, να μην ντρεπόμαστε ακόμη κι όταν διπλώνει η τσαλακώνεται, γιατί είναι κάτι δικό μας που καλό είναι να αγαπήσουμε. Αγαπώντας τον δικό μας χαρακτήρα, αγαπάμε και αποδεχόμαστε και τον χαρακτήρα των άλλων.
