Spoiler: Αν βρίσκεσαι στη δεκαετία των 20 το πιθανότερο είναι να τα κάνεις όλα λάθος με τη βεβαιότητα όμως ότι ξέρεις τι κάνεις. Μικρό το κακό τις περισσότερες φορές, αφού αυτά που θα μάθεις, θα χρειαστεί να τα εφαρμόσεις στις δεκαετίες που έρχονται. Είναι η ηλικία της μετάβασης, της μεταμόρφωσης, της απομυθοποίησης, των πρώτων μεγάλων απογοητεύσεων, των πρώτων διεκδικήσεων, των πρώτων γενικά. Στρωμένος δρόμος για λάθη σαν να λέμε, χωρίς χάρτες και GPS.
Το παρόν άρθρο και να ήθελε δε θα μπορούσε να έχει διδακτικό χαρακτήρα, οπότε πάρε τα λόγια της γραφούσσης with a grain of salt (πέρασα ένα 20λεπτο ψάχνοντας την αντίστοιχη φράση στα ελληνικά, συμπάθαμε αναγνώστη). Ακολουθεί μια λίστα με όλα αυτά τα μικρά και τα μεγάλα που έπαθα κι έμαθα μέχρι τα 22 μου.
1/ Δεν φταίει η πόλη
Με την Αθήνα έχω μια σχέση αγάπης μίσους. Πάντα ήθελα να φύγω, να δοκιμάσω να ζήσω αλλού έστω και προσωρινά. Ποτέ δε φαντάστηκα τον εαυτό μου να ζει τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης στην Αθήνα κι όταν έπρεπε να το κάνω ήταν για μένα σημαντική πηγή θλίψης. Ακόμα δεν μπορώ να πω ότι έχω εγκαταλείψει τις προσπάθειες να φύγω. Το έκανα δύο φορές για 3 και 6 μήνες αντιστοίχως. Κι ανακάλυψα ότι δε μου έφταιγε η Αθήνα αυτή καθ’ αυτή κι ακόμα και να έφευγα μόνιμα δε θα ήμουν ως δια μαγείας ευτυχισμένη. Δεν ξέρω αν νιώθεις ποτέ ότι η πόλη σου σε βαραίνει ή ότι χάνεις χρόνο ζώντας κάπου που δεν σου αρέσει. Σε αυτήν την περίπτωση πιστεύω ότι θα ήταν καλό να μαζέψεις τα κουράγια σου και να φύγεις μόνιμα ή προσωρινά. Ωστόσο, το πιθανότερο είναι ότι δε φταίει τόσο το αστικό περιβάλλον ή η γειτονιά σου, αλλά οι συνθήκες και οι σχέσεις σου με τα άτομα της καθημερινότητάς σου. Το να φεύγεις δε σου λύνει τα προβλήματα που προσπαθείς να αποφύγεις.
2/ Μη χτυπάς σε κλειστές πόρτες
Δηλαδή, για να μην παρεξηγηθώ, ναι να ρισκάρεις και να ζητάς αυτό που θες. Ναι, να παλεύεις με νύχια και με δόντια για τους στόχους σου κι άλλα τέτοια ινσπιρέσιοναλ τσιτάτα. Ξανά και ξανά κι άντε κι άλλη μια τελευταία που είναι και η τυχερή. Φτάνει τώρα! Κάποιες πόρτες όντως θέλουν λίγη παραπάνω προσπάθεια για να ανοίξουν. Άλλες πάλι είναι κλειδαμπαρωμένες και όσο νωρίτερα το καταλάβεις τόσο μικρότερο το ψυχικό πλήγμα.
3/ Σου αξίζει το σεξ που θα ήθελες να κάνεις
Η πραγματική σεξουαλική απελευθέρωση θα έρθει την πρώτη φορά που θα σταματήσεις να προσποιήσε οργασμό. Ή την πρώτη φορά που θα μιλήσεις όντως για αυτά που σου αρέσουν ή που δεν σου αρέσουν, ακόμα κι αν τα έχεις κάνει στο παρελθόν. Ή την πρώτη φορά που η δική σου ασφάλεια και ευχαρίστηση δε θα έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Όπως και να έχει πρέπει να δουλέψεις τον τρόπο που βλέπεις το σεξ και τη σχέση σου με αυτό. Εντόπισε τους φόβους σου και εξερεύνησε τις επιθυμίες σου σε πραγματικό χρόνο. Δεν έχει να κάνει μόνο με το σεξ, έχει να κάνει με τον τρόπο που μαθαίνεις να βλέπεις τον εαυτό σου. Α, και ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα!
4/ Η προστακτική δε παίρνει αύξηση, βάλτο καλά στο μυαλό σου!
5/ Το πανεπιστήμιο δεν είναι ο μόνος δρόμος, αλλά είναι ένας καλός δρόμος
Το έχουμε ξαναπεί πολλάκις πως το πανεπιστήμιο δεν σου εγγυάται μια καλή επαγγελματική σταδιοδρομία ή μια ζωή με πολλά χαμόγελα, ακόμη κι όταν σπουδάζεις αυτό που θέλεις και τελειώνεις στα 4 χρόνια με άριστα. Παρ’ όλα αυτά, άπαξ και βρεθείς εκεί θεωρώ ότι είναι ένα καλό ξεκίνημα. Είτε για το καθαρά ακαδημαϊκό κομμάτι και την εξειδίκευση, είτε για τα άτομα που θα γνωρίσεις εκεί, είτε για την ευρύτερη φοιτητική εμπειρία, η οποία αξίζει όποιο και να είναι το αποτέλεσμα. Εκτός αυτού κι επειδή γνωρίζω πως τα φοιτητικά χρόνια δεν είναι το ίδιο ευχάριστα για όλους, ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση πιστεύω ότι δια της ατόπου μπορείς να βρεις τουλάχιστον τι δε θέλεις να κάνεις.
6/ Το να το πας σερί για να μη χρειαστεί να ξυπνήσεις νωρίς είναι ένα λάθος που δε θες να ξανακάνεις
7/ Τα λεφτά που δίνεις σε ταξίδια δε θα τα μετανιώσεις ποτέ
Ειλικρινά καμία συμπάθεια για άτομα που δεν τους αρέσει να μετακινούνται ποτέ. Θα το λέω με κάθε ευκαιρία. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Ακόμα κι όταν η εμπειρία του ταξιδιού είναι κακή, η ίδια η επιλογή να ταξιδέψεις δεν είναι. Για να σου δώσω να καταλάβεις, το χειρότερό μου ταξίδι ήταν το αγαπημένο μου (κι αντιστρόφως). Όπως και να ’χει προσπάθησε έστω μια φορά τον χρόνο να πηγαίνεις κάπου που δεν έχεις πάει ποτέ –κι όχι δεν είναι ανάγκη ο προορισμός να βρίσκεται στο εξωτερικό.
8/ Επισκέψου έναν ειδικό ψυχικής υγείας σε κάποια φάση της ζωής σου
Ο καθένας μπορεί να σε βοηθήσει με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικές στιγμές, αρκεί να κάνεις από πριν την έρευνά σου και να βρεις τον κατάλληλο για σένα. Ναι, η ακαδημαϊκή κατάρτιση μπορεί να γέμισε τον τοίχο του πτυχία, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα τα πάτε σώνει και ντε καλά. Έχε υπομονή λοιπόν και δώσε χρόνο μέχρι να βρεις αυτό που σου ταιριάζει. Δοκίμασε την συμβουλευτική ψυχολογία ή τη ψυχοθεραπεία ακόμη και για λίγες συνεδρίες. Θα σου δοθεί η ευκαιρία να μάθεις τόσα για τον εαυτό σου. Θα μάθεις επίσης ότι οι γονείς σου φταίνε για όλα. Αλλά φταις κι εσύ που τους κατηγορείς ότι φταίνε. Κι αν τίποτα από τα παραπάνω δεν πιάσει, θα μάθεις τουλάχιστον ότι η ψυχοθεραπεία δεν είναι για σένα.
9/ Δεν υπάρχει εκεί έξω το άλλο σου μισό
Δεν ερωτευόμαστε μια φορά, δε θα χάσεις τον έρωτα της ζωής σου, δεν υπάρχουν αδελφές ψυχές. Κι αν υπάρχουν δεν έχουν πάντα τη μορφή του Μεγάλου Έρωτα™. Κι αυτό είναι παρήγορο, μη σου πω. Γιατί κοίτα: Είμαστε σε αυτόν τον πλανήτη 7.2 δις κόσμος. Αν σου έλεγα ότι υπάρχει ΈΝΑ άτομο εκεί έξω που είναι το άλλο σου μισό και που με το που γνωριστείτε οι καρδιές σας θα κάνουν «κλακ», αυτό το κλακ της ένωσης, ποιες είναι οι πιθανότητες να τον γνωρίσεις; (Αν κάποιος ξέρει καλά μαθηματικά ας μου απαντήσει αλήθεια). Οπότε, ευτυχώς που δεν υπάρχει το άλλο μας μισό και μπορούμε να ερωτευόμαστε όσες φορές αντέχουμε, γιατί δεν θα είχε πλάκα αν το κάναμε μόνο μια φορά στη ζωή μας.
10/ Κανείς δεν ανεβάζει στα social media τις κακές του στιγμές
Το βρίσκω πρακτικά αδύνατον να μη βάλουμε ποτέ τον εαυτό μας σε σύγκριση με το διαδικτυακό χωριό μας. Δεν ξέρω τι είδους ανωτερότητα και συναισθηματικό μέστωμα πρέπει να έχει κανείς για να μην μπει ποτέ στον πειρασμό να το κάνει, εγώ πάντως σίγουρα δεν το έχω. Θα μου πεις, είναι και η ίδια η φύση των social media αυτή. Αποθήκες όμορφων στιγμών, όμορφων κατοικίδιων, όμορφων χαμόγελων και οπισθίων, πετυχημένων πιάτων, μακρινών ταξιδιών, εξωτικών παραλιών και ακριβοπληρωμένων πεντικιούρ. Παρ’ όλα αυτά προφανω-ω-ως κανείς δεν έχει την τέλεια ζωή και τα σόσιαλ δεν αποτελούν παρά την αφρόκρεμα των καλύτερων, πιο γλυκών, πιο αστείων ή αξιομνημόνευτων στιγμών μας. Και μέχρι κι αυτές δε μοιάζουν από μόνες τους αρκετά εντυπωσιακές αν δεν κουμπώσουμε και 3 φίλτρα από 3 διαφορετικά app. Κανείς δεν ποστάρει τις κρίσεις πανικού του, τα οικογενειακά του προβλήματα, η την περιπέτειά του με την αμοιβαδική δυσεντερία.
+1 Και κλείνουμε με τα επαγγελματικά
Όντας η γενιά της κρίσης, πιστεύω αντιμετωπίζουμε διαφορετικά τις επαγγελματικές μας ευκαιρίες. Στατιστικά μιλώντας, δε θα αγοράσουμε δικό μας αυτοκίνητο, δε θα πάρουμε δάνειο και δε θα βρούμε θέση εργασίας στο αντικείμενο που σπουδάσαμε μέχρι τα πρώτα –αντα. Οπότε αυτό μας ωθεί στο να βρίσκουμε περίεργες δουλειές, οι οποίες πολλές φορές δε μας γεμίζουν και ίσα που φτάνουν για να επιβιώσουμε. Ίσως είναι λίγο αναπόφευκτο και θα σου πρότεινα να μην είσαι υπερβολικά πολύ επιλεκτικός, αν ο λόγος που δουλεύεις είναι για να πετύχεις κάποιον βραχυπρόθεσμο στόχο. Πχ να αγοράσεις μηχανή ή να πληρώσεις το TOEFL. Εκεί ναι, κάνε μια υπομονή παραπάνω έτσι κι αλλιώς θα είναι για λίγο. Ωστόσο, σε πιο μακροπρόθεσμα επαγγελματικά σχέδια θα σου έλεγα απλά να γνωρίζεις την αξία σου. Αν η δουλειά στην οποία βρίσκεσαι τώρα νιώθεις ότι σε καταπλακώνει κι ότι δε μπορείς να συνεχίσεις, καλό θα ήταν να ψάξεις κάτι άλλο. Δεν αξίζουν όλα τα πράγματα την ψυχική κόπωση που επιφέρουν. Πίστεψέ με, δε θα το μετανιώσεις. Κι ακριβώς επειδή ζούμε σε δύσκολους καιρούς, οι πιθανότητες να εκμεταλλευτεί κάποιος την ενέργειά σου, το μυαλό σου ή τη δημιουργικότητά σου ειδικά σε αυτήν την ηλικία είναι ακόμα μεγαλύτερες. Γι’ αυτό μάθε να λες τα όχι σου τώρα που έχεις χρόνο.
