Το λέει και η Βανδή, κι ποιος είσαι εσύ να την αμφισβητήσεις; Από μικρή ηλικία, έχει εντυπωθεί στο μυαλό μου ότι τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της οικογένειας. Να έχεις δηλαδή τους ανθρώπους που αγαπάς στο πλάι σου, να φάτε και να πιείτε όσο τραβάει η καρδιά σας. Να ακούσεις τις ίδιες ιστορίες που ακούς κάθε χρόνο στο τραπέζι, να βάλεις τα καλά σου και από κάτω τις παντόφλες σου, γιατί στο κάτω-κάτω σπίτι σου είσαι. Και δεν καταλαβαίνεις Χριστούγεννα αν οι θείοι σου δεν αρχίσουν να τσακώνονται για τα πολιτικά, με τις θείες να προσπαθούν να τους σταματήσουν, κάνοντας παραπάνω φασαρία.
Κάπως έτσι πέρασαν τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια την περίοδο των Χριστουγέννων, με γέλια, δώρα, φωνές, φαγητό και οικογένεια. Στην πορεία όμως, βρήκα τον εαυτό μου σε μια κατάσταση που δεν μπορούσα να καταλάβω. Είπαμε, στο μυαλό μου τα Χριστούγεννα τα γιορτάζεις με ανθρώπους που αγαπάς. Πλέον όμως, δεν είναι μόνο η οικογένεια. Έμαθα να αγαπώ πραγματικά και άλλους ανθρώπους, συντρόφους και φίλους.
Άνθρωποι που δεν είμαστε μαζί μόνο για τις χαρές, αλλά και για τις δύσκολες στιγμές. Άνθρωποι στους οποίους κοντά τους αισθάνομαι οικεία, ακριβώς σαν να είμαι σπίτι μου, σαν να τους γνωρίζω χρόνια. Μια δεύτερη οικογένεια που επέλεξα εγώ, κάτι που την κάνει λίγο πιο ιδιαίτερη. Και αυτές τις ημέρες θα είμαι κοντά και στις δύο οικογένειες μου, σε συγγενείς, φίλους και συντρόφους (5-6 να υπάρχουν).
Για αυτό, οικογένειές μου, σας προειδοποιώ: Φέτος στις γιορτές θα είμαστε και πάλι μαζί. Θα τραγουδώ και πάλι το «Last Christmas», έτσι για να σας σπάω τα νεύρα, θα τρώω το ένα μελομακάρονο μετά το άλλο γκρινιάζοντας για το πόσο πάχυνα, θα σας ρωτάω επίμονα μέχρι ναμου απαντήσετε τι δώρο θέλετε να σας φέρει ο Άι-Βασίλης, ενώ θα σας κοιτάξω με *λίγο* μίσος αν κερδίσετε εσείς το φλουρί. Εξάλλου, «Χριστούγεννα ευτυχισμένα, δεν γίνονται καρδούλα μου χωρίς εσένα«.
Καλά Χριστούγεννα, Καλές Γιορτές kids!
