Δεν είναι ότι μόλις πάτησα τα 20 ήρθε από μηχανής θεός όλη η γνώση των ανθρωπίνων σχέσεων, έκατσε στο κεφάλι μου και έγινα η γκουρού των ερωτικών περιπτύξεων, το απόλυτο δείγμα φιλίας ή το καμάρι των αφεντικών. Απλά αισθάνομαι ότι επιτέλους ξύπνησα από ύπνο βαθύ, ξέρεις από αυτούς που ενώ έχεις χορτάσει ύπνο, βλέπεις ότι είναι ακόμα νωρίς και πέφτεις και ξανακοιμάσαι, επειδή απλά είναι Κυριακή. Έτσι ήμουν κι εγώ: απέφευγα τις ευκαιρίες να ξεφύγω και έπεφτα ξανά στις αγκαλιές ανθρώπων μόνο από συνήθεια.
Κρατούσα όσο πιο πολλά άτομα γύρω μου. Ήθελα να γίνω αποδεκτή στους πάντες, να με θαυμάζουν, να με κάνουν να αισθάνομαι μοναδική, να με αγαπήσουν πριν καν μάθω εγώ τι πάει να πει αγάπη. Με τις επιφανειακές φιλίες και σχέσεις ως όπλο μου, πλησίαζα άτομα που με είχαν κοντά τους για ακριβώς τους ίδιους σκοπούς που τους είχα κι εγώ στο πλευρό μου. Συναναστρεφόμουν με άτομα που ενώ ήξερα ότι δεν σημαίνουν κάτι για εμένα- αντίστοιχα κι εγώ τίποτα για αυτούς – τους κρατούσα απλά για να μην είμαι μόνη μου. Ζήτουσα τον οποιοδήποτε, ενώ αυτό που επιθυμούσα είναι αυτός ο κάποιος.
Κι όταν κατάφερα να έχω όλα όσα ήθελα, τότε καρφώθηκε στο μυαλό μου μια ερώτηση που όσο δεν έβρισκα απάντηση, τόσο πιο πολύ ήθελα να την απαντήσω: ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ; Πώς βρέθηκα να είμαι μέσα στο τσούρμο, όταν αυτό που επιθυμούσα είναι ξεχωρίσω;
Η απάντηση δόθηκε όταν κατάλαβα ότι πλέον έχω τη δύναμη να επιλέξω εγώ ποιοι θα είναι οι φίλοι και οι συντρόφοι στη ζωή μου. Ποιοι θα είναι αυτοί που θα γυρίσουν όταν εγώ τους διώξω, όσο εγωιστικό κι αν είναι. Και αυτό έπραξα. Εμείνα μόνη και περίμενα. Το άγριο ξύπνημα ήρθε όταν έφτασε αυτός ο κάποιος.
Αυτός ο κάποιος που μέσα από το δικό του τσούρμο με ξεχώρισε. Αυτός που σε κάθε μου ανάμνηση ήταν εκεί, σε κάθε ιστορία που θα έλεγα με δάκρυα γέλιου ήταν μέρος της, αυτός με τον οποίο μέσα στη βαρεμάρα μας περνούσαμε υπέροχα χωρίς να κάνουμε πολλά. Και το πιο σημαντικό από όλα: είμαι για τον ίδιο ο δικός του κάποιος.
