Ο καφές είναι σε θέση έκτακτης ανάγκης. Έχω ελέγξει από πριν πώς να τον πιάσω με το ένα χέρι. Τα ψιλά έχουν πάρει ήδη τη θέση τους στη πόρτα του συνοδηγού. Ο δείκτης της βενζίνης είναι στο full. Λάστιχα, τσεκ. Παρασκευή και ώρα 16.30. Μπαίνω στην Αττική οδό. Εκεί, όπου πληρώνω τα πρώτα διόδια. Η μπάρα σηκώνεται. Βάζω πρώτη. Ελέγχω καθρέφτες και ξεκινάω. Η προσοχή μου δεν πρέπει να ξεφύγει. Κανείς δεν θα ήθελε να χάσει την πορεία του σε μια Εθνική οδό. Αν για κάποιους είναι μια ευθεία, τότε δεν έχουν πάει πιο πέρα από την Κόρινθο!
Ο ήλιος φαίνεται να με χαιρετά πίσω από τα γκρίζα σύννεφα. Ασυνήθιστη εικόνα για Μάρτη. Δεν βαριέσαι. Δυναμώνω το ραδιόφωνο. Πιάνω μεσαία. Η καλύτερη λωρίδα. Ούτε σε ενοχλούν οι βιαστικοί «αριστεροί», ούτε σε καθυστερούν οι αργοί «δεξιοί». Μεγάλη εφεύρεση η μεσαία λωρίδα. Μεταξύ μας πάντως, δεν φαίνεται αρκετοί να έχουν επιλέξει αυτό το πουσουκού (παρασκευόσαββατοκύριακο) για μια εξόρμηση. Τα αυτοκίνητα είναι σαν σκόρπια διαδήλωση. Ακόμη και στο δρόμο μόνη μου! Καλύτερα…
Είναι κάποιες στιγμές που αναζητάς τη μοναξιά σου. Στιγμές που θες να είσαι εσύ με εσένα, μόνο! Ό,τι άλλο πλην εσού, είναι περιττό. Ασυναίσθητα, κοιτάω στη θέση του συνοδηγού. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω μάθει να ταξιδεύω μόνη μου. Η ατσαλάκωτη πετσέτα στο κάθισμα του αυτοκινήτου μαρτυρά πως κανείς δεν κάθισε εδώ για πολύ ώρα. Τα πεταμένα κουκλάκια στο πίσω μέρος, μαρτυρούν πως κανείς δεν τα έκανε άκρη για να κάτσει και είναι έτσι από την τελευταία φορά που πήγα το αυτοκίνητο για πλύσιμο.
Και όμως, κοιτώντας στον καθρέφτη, βλέπω τις φίλες μου στο πίσω κάθισμα. Τους λέω πως πέρασε η εβδομάδα μου. Δύσκολη. Γεμάτη άγχος. Τους λέω όλα όσα δεν πρόλαβα να μοιραστώ σε ένα μήνυμα. Το μαύρο τζιπ που σκίζει τον άνεμο και με προσπερνά – ούτε και εγώ ξέρω με πόσα χλμ – ταράσσει το αυτοκίνητο και μαζί και τις σκέψεις μου. Πίνω μια γουλιά καφέ. Καλά, ε! Δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερη θέση.
Ελαττώστε ταχύτητα, πλησιάζετε σε διόδια σε 2χλμ. Πάλι καλά που υπάρχουν και τα διόδια και βλέπω και κανέναν άνθρωπο να «chatάρω».
– Βρέχει, κυρία;
– Εεε, τι;
– Ε, ποιος.
Δεν πρόλαβα να απαντήσω και βρέθηκα με τα ρέστα μέσα στην παλάμη και τον κύριο στο πίσω αυτοκίνητο να παίζει τα φώτα συνεχόμενα, καθώς η μπάρα έχει ήδη ανέβει. Καμία επικοινωνία στις μέρες μας. Αίσχος! Αυτό δε, δεν χρειάστηκε και πολύς χρόνος για να το καταλάβω. Στα τρίτα κιόλας διόδια, το συνειδητοποίησα. Έτσι λοιπόν και εγώ, στα τέταρτα κατά σειρά διόδια, δεν είπα ούτε καλησπέρα. Έδωσα το αντίτιμο ακριβώς και περίμενα με τα μάτια καρφωμένα εμπρός να περάσω.
Να σου πω κάτι. Δεν έχει νόημα να καθυστερείς το ταξίδι σου, δίνοντας σημασία σε ανθρώπους που απλώς «κάνουν» την δουλειά τους. Γιατί; Γιατί στο τέλος του ταξιδιού φίλε μου, υπάρχουν οι πραγματικοί άνθρωποι που σε περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες. Στην ώρα σου και όχι, καθυστερημένο, από «αναγκαστικά» διόδια που πρέπει να σταματήσεις. Δεν υπάρχεις λόγος να καθυστερείς.
Και αν πάλι αργήσεις λίγο, γιατί άνθρωπος είσαι και μπορεί να πιάσεις κουβέντα στα διόδια, πάντα θα υπάρχει το «πίσω» αυτοκίνητο που θα σου κάνει σινιάλο πως ήρθε η ώρα να πας μπροστά. Η μπάρα ανοίγει για να περάσεις και όχι για να μείνεις εκεί.
Τα διόδια έχουν τη δική τους τιμή. Ανάλογη του έργου. Έτσι και οι άνθρωποι, ίσως κάποιοι να αξίζουν κάτι παραπάνω για να σταματήσεις ενώ για κάποιους άλλους ακόμη θα κλαις το «2,80» που έδωσες, γιατί ο δρόμος ήταν γεμάτος λακκούβες!
Κλείνω το ραδιόφωνο. Οι σταγόνες της βροχής που πέφτουν στην οροφή είναι πιο μελωδικές. Σου είπα, ασυνήθιστος καιρός για Μάρτη. Η βροχή δυναμώνει. Οι υαλοκαθαριστήρες καθαρίζουν όσο πιο γρήγορα μπορούν το τζάμι και οι σταγόνες έχουν κάνει ρυάκι στα παράθυρα. Εκεί είναι η στιγμή που στο επόμενα διόδια δεν χρειάζεται να σταματήσεις. Είναι κλειστά… και όμως σου προσφέρουν για λίγο, προστασία από τη βροχή.
Δρόμοι πολλοί. Ταξίδια ακόμη περισσότερα. Με ή χωρίς συνοδηγό να έχεις πάντα μαζί σου λίγα ψιλά. Θα βρεις στο δρόμο σου πολλά διόδια. Σημασία δεν έχει το αντίτιμο που θα πληρώσεις. Σημασία έχει όταν περάσεις τη μπάρα, αυτό άξιζε!
