2015; Πως περνάει ο καιρός; Χριστέ μου πέρασε ένας χρόνος. Ένας χρόνος;!;
Και κάπως έτσι κάθε χρονιά που φεύγει εγώ αγχώνομαι, θα βρω δουλειά φέτος η θα με ακολουθήσει η ίδια τύχη όπως πέρυσι; Ελπίζω πως όχι… Ήρθε η ώρα να αποχωριστούμε η αλήθεια είναι. Εντάξει ας μην είμαι αχάριστη, έχω την οικογένεια μου και πάνω από όλα την υγεία μου.
Οι αμέτρητες σκέψεις μου τη νύχτα της παραμονής συνεχίζονται ακάθεκτες μέσα στο κεφάλι μου. Πολλές οι απορίες και οι αναπάντητες υπαρξιακές ερωτήσεις μου λίγο πριν φύγει το 2015. Δεν ξέρω γιατί – δεν ξέρω αν το νιώθετε και εσείς- αλλά εγώ (σχεδόν) κάθε Χριστούγεννα μελαγχολώ. Μελαγχολώ γιατί σκέφτομαι τι δεν έκανα που θα μπορούσα να είχα κάνει. Αδίκησα κανέναν; Μήπως ήμουνα υπερβολική με τους φίλους μου; Σκέφτομαι ότι όλοι είμαστε ευτυχισμένοι, γιατί είναι must και ταυτόχρονα υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου που περνάνε πραγματικά πολύ δύσκολα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μια γιαγιά έξω από το σούπερ μάρκετ.
Μην σας τύχει να πάτε σουπερ μάρκετ παραμονή. Πήγα φέτος. Τόσος κόσμος απέξω που ζητούσε τρόφιμα, χρήματα – και ναι δεν είναι κάτι το οποίο δεν υπήρχε τόσα χρόνια – όμως με τρελαίνει το γεγονός ότι για κάτι το οποίο για κάποιους είναι δεδομένο για κάποιους άλλους είναι άπιαστο όνειρο. Αχ, αυτή η γιαγιά. Καθότανε στη γωνία. Πήγα κοντά της για να της δώσω κάτι. Με κοιτάει με ένα ενθουσιασμό που την πλησίασα και μου λέει «Σε ευχαριστώ που μου έδωσες σημασία, έχω πραγματική ανάγκη. Έχασα το παιδί μου πρόσφατα σε τροχαίο και η σύνταξη μου δεν φτάνει για τίποτα. Και φαγητό να μου δίνεις, τα πάντα χρειάζομαι.»
Αμέσως μου έρχεται στη θύμησή μου η γιαγιά μου. Είχε την ηλικία της. Δάκρυσα στην εικόνα της. Σε αυτή την ηλικία και να φτάνεις σε αυτό το σημείο. Ποιο πέρα ο κόσμος περνούσε και δεν κοιτούσε καν δίπλα του. Όλοι είχαν αυτή την τυπική χαρά των εορτών. Ένιωσα τόσο άσχημα… Εγώ προγραμμάτιζα το χριστουγεννιάτικο τραπέζι μου και άλλοι δεν είχαν τα βασικά. Αλλά εγώ όμως κατά τα αλλά πρέπει να μπω σε αυτό το κλίμα της ευτυχίας. Αρνούμαι. Δεν θέλω ρε παιδάκι μου, πώς θα το κάνουμε; «Και τι θα κάνουμε;», θα μου πεις, «Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τους πάντες». Ισχύει.
Η αλήθεια είναι πως είναι καλό να κάνουμε πού και πού την αυτοκριτική μας – όπως πάντα συνηθίζει να μου υπενθυμίζει η μητέρα μου – γιατί κάπως έτσι, όπως λέει κι η ίδια γινόμαστε έστω και λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Αχ ρε μάνα, όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ σε ποσά πράγματα έχεις δίκιο. Τελικά, η μάνα όντως τα ξέρει όλα. Αν και δεν έχω καταλήξει αν αυτό είναι ελληνικό προνόμιο.
Μου είναι πολύ δύσκολο να τα βάλω όλα σε μια σειρά. Σκέφτομαι τι θα κάνω με τους στόχους μου το χρόνο που έρχεται. Γιατί να μην μπορώ να βοηθήσω τους πάντες; Γιατί να μην είχα ένα μαγικό ραβδάκι να βοηθήσω όλο το κόσμο; Οκ… Ξέφυγα. Ας προσγειωθώ στη tsoukalaland (όπως συνηθίζουν οι φίλοι μου να μου λένε αν πω κάτι το οποίο το θεωρούνε πολύ ουτοπικό και ρομαντικό) – εξίσου και το όνομα της στήλης. Ξέρω δεν γίνεται να λύσεις τα προβλήματα όλου του κόσμου, όμως δεν σημαίνει πως δεν σκέφτομαι και δεν βλέπω τι γίνεται γύρω μου. Όμως όλοι μας μπορούμε να κοιτάξουμε δίπλα μας. Καμιά φορά ένα πιάτο φαγητό, μια κουβέντα για κάποιον μπορεί να είναι αρκετή.
Και οι σκέψεις συνεχίζονται… Θα σας κρατάω ενήμερους.
Καλή χρόνια και ελπίζω αυτή η χρόνια να μας κάνει λίγο περισσότερο ευσυνείδητους και να νοιαζόμαστε περισσότερο για το συνάνθρωπο μας. Γιατί σήμερα είναι αυτός αύριο μπορεί να είμαστε εμείς.
Τα φιλιά μου!
