Όταν έκλεισα τα 18 μόνο κωλοτούμπες δεν έκανα. Ένιωθα ελεύθερη, δυνατή, το φρέσκο αίμα, έτοιμη να κατακτήσω τον κόσμο, να γνωρίσω ανθρώπους, να πω επιτέλους στους γονείς μου την ατάκα «Είμαι ενήλικας και θα κάνω ό,τι θέλω, μ’ακους;» Ήθελα να κάνω μια νέα αρχή. Να αφήσω πίσω μου τους καθωσπρεπισμούς του λυκείου και να γίνω επιτέλους ΕΓΩ.
Στα 19 μου, είχα καταφέρει πολλά από όσα επιθυμούσα: νέα πρόσωπα τη ζωή μου, οι παλιοί καλοί φίλοι κοντά μου, μια σχέση ήρεμη – διαφορετική από τις παιδιάστικες που είχα συνηθίσει, κύρια ασχολία μου η αρθρογραφία που λατρεύω και κλασσική φοιτήτρια «λατρεύω τη σχολή μου, άσχετο που χρωστάω καμιά 10αριά μαθήματα». Αισθανόμουν πιο ενήλικας από ποτέ. Το μόνο που δεν είχα καταφέρει ήταν να πω την πολυπόθητη ατάκα στους γονείς μου, γιατί ήξερα ότι το βλέμμα του “Όντως;!” και η παντόφλα της μάνας μου θα ακολουθούσε.
Σε χρόνο dt, φτάσαμε στα 20. Τότε ήταν που κάτι άρχισε να με χαλάει. Μαζί με εμένα έγιναν και τα μαθήματα που χρωστάω 20. Η ρουτίνα έχει μπει για τα καλά στη ζωή μου, όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα μη σου πω. Οι φίλου μου, παλιοί και καινούργιοι, χάνονται κι αυτοί στις δικές τους ρουτίνες. Η δημιουργηκότητα στη δουλειά μου αρχίζει να ξεφτίζει. Και ο μεγαλύτερός μου φόβος γίνεται πραγματικότητα: ΓΙΝΟΜΑΙ ΒΑΡΕΤΗ.
Θυμάστε κάποτε που λέγαμε (και λέμε) αυτή τη βλακεία, να δεις πώς πάει… Α ναι! «Αν δεν τα κάνεις τώρα πότε θα τα κάνεις;». Αναφερόμαστε σε όλα αυτά τα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε, μπορούμε να κάνουμε, σχεδιάζουμε να κάνουμε, αλλά ποτέ δεν κάνουμε.
Αγαπητέ συν20ετή, που είναι τα ξενύχτια με την παρέα μέχρι το πρωί, οι χαζές συζητήσεις μέσα στο μεθύσι, εκείνη η βόλτα στην Αθήνα μια Κυριακή πρωί, η μονοήμερη στο Ναύπλιο έστω για ένα σουβλάκι, εκείνο το piercing ή το γαμάτο tattoo που ήθελες να κάνεις έτσι για το γαμώτο, τα φιλιά με τον/ην σύντροφό σου στο λεωφορείο επειδή το νιώθετε, το κρυφό σεξ σε δημόσιο χώρο για την εμπειρία και την τρέλα (κύριε Αστυνόμε, δεεεν το εννοούμε…) ή ακόμα και το μήνυμα που καίγεσαι να στείλεις στον/ην πρώην “απλά για να δεις τι κάνει” ;
Κρυβόμαστε πίσω απο βλακώδεις δικαιολογίες: δεν έχει μέσα, δεν έχω λεφτά, άλλη φορά ρε συ, να μου στείλει αυτός πρώτος, θα μου ρίξει άκυρο, δεν θέλω να φανώ σαν βλάκας, μας κοιτάνε σταμάτα και πολλές άλλες μπουρδολογίες. Ταυτίστηκες; Μήπως ήρθε η ώρα να χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι – ή και το κεφάλι μας στον τοίχο – και να ξυπνήσουμε; Κρυβόμαστε πίσω από την ασφάλεια των 20. Πιστεύουμε ότι έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας, γιατί πίσω από την δεκαετία των 20 κρύβεται η έννοια της ελευθερίας. Αλλά όταν τα 30 καραδοκούν με την ταμπέλα της σοβαρότητας πάνω τους τα πράγματα γίνονται πιο επικίνδυνα.
Οπότε ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Πάρτο απόφαση και πες «Κρασάκι στο σπίτι μου άυριο», «Λοιπόν, το ΣΚ έχει εκδρομή», «Ναι, μάστορα, στον ώμο το tattoo», «Τάκη, έλα να αγαπηθουμε στις τουαλέτες», «Μήτσο, ακόμα σε σκέφτομαι». Και το πιο σημαντικό απ΄όλα είναι να φωνάξεις όχι στη μάνα σου, αλλά στον εαυτό σου την ατάκα «Είμαι ενήλικας και θα κάνω ό,τι θέλω, μ’ακους;».
Γιατί αν δεν τα κάνεις τώρα πότε θα τα κανεις;
