Πόσα «Δεν μας παρατάς», «Δεν είμαι καλά σου λέω, δεν το βλέπεις;», «Ρωτάμε και άλλα!», κρύβονται πίσω από αυτές τις δύο λέξεις. Ε. ναι λοιπόν! Τίποτα δεν είναι καλά. Θέλω να σου πω τόσα πολλά, απλώς αρκούμε σε αυτό το «όλα καλά».
Για ποιο λόγο κάποιος να κρυφτεί πίσω από αυτή τη φράση; Τι είναι αυτό που σε κάνει να παίζεις κρυφτό με το Μπαμπινιώτη; Να ξεροκαταπιείς και να πεις «όλα καλά!». Αφού ξέρουμε και οι δύο πως τίποτα δεν είναι καλά!
«Ναι, σου κρατάω μούτρα που χθες βγήκες με τους φίλους σου», «Ναι! Θέλω να σε βλέπω περισσότερο», «Ναι, δεν είμαι καλά και θέλω να χωρίσουμε».
Τελικά είναι όλα όντως καλά ή μήπως όχι;
Mήπως θα είναι «όλα καλά», όταν πολύ απλά μοιραστείς όλα αυτά που φοβήθηκες να πεις; Αυτά που έχεις κρύψει στην τσέπη του μπουφάν σου και το άφησες κρεμασμένο στον καλόγερο όταν πήγες σπίτι του για να μιλήσετε; Μην νομίζεις πως κάτι το ξεφορτώνεσαι όταν απλά το βάζεις στο περιθώριο ή στο δίπλα δωμάτιο. Οι σκέψεις δεν είναι η βρεγμένη ομπρέλα, που θα αφήσεις έξω από την πόρτα σου και θα κλειστείς στη ζεστασιά του σπιτιού σου, εως ότου στεγνώσει. Οι σκέψεις είναι μαζί σου. Μαζί στο πρωινό σου ξύπνημα. Μαζί στα σχέδια που κάνεις στη λευκή κόλλα την ώρα του meeting. Είναι εκεί, πίσω από τα ορνιθοσκαλίσματα του δασκάλου στον πίνακα. Θες δεν θες θα σε ακολουθούν, όπως το μικρό ξαδελφάκι σου, που τα καλοκαίρια τρέχει συνεχώς δίπλα σου και δεν σε αφήνει στιγμή να ζήσεις τις «εφηβικές» και ανέμελες διακοπές σου.
Και έρχομαι και ερωτώ, γιατί φίλε μου να βασανίζεσαι μια ζωή -που λέει ο λόγος- για δύο λέξεις και όχι για μια ολόκληρη πρόταση που είπες; Αυτό να σκεφτείς την επόμενη φορά που κάποιος σε ρωτήσει «Όλα καλά;»
… Λοιπόν, «όλα καλά;»
