Αυτό που η εβδομάδα περνάει τόσο γρήγορα, να το κοιτάξουμε. Σαν χθες ήταν που πάτησα αποστολή στο προηγούμενο θέμα μου και τώρα, συντροφιά με τον καφέ μου και το laptop μου, πρέπει να στείλω το επόμενο! Τζίφος. Η έμπνευση έκλεισε εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Πήρε στις αποσκευές της όλα τα προτεινόμενα θέματα που είχα στο μυαλό μου και εγώ το παίζω μοντέρνα Σταχτοπούτα αλά Αλίκη Βουγιουκλάκη, πατώντας πλήκτρα στον αέρα. «Πιο γρήγορα, παρακαλώ. Πιο γρήγορα!». Γράψε, σβήσε, γράψε, σβήσε … σε λίγη ώρα το backspace θα ξεθωριάσει. Και καταλήγουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Μια λευκή σελίδα με τρεις λέξεις.
Γιατί μπορεί να μην ξέρω τι θα γράψω, έχω βρει όμως τίτλο. Έτσι είμαι εγώ. «Και τώρα, ζω!». Πώς μου ήρθε, πώς το σκέφτηκα και γιατί… Η απάντηση βρίσκεται στο timeline μου. Γιατί τίποτε δεν είναι τυχαίο και όλα έχουν μια εξήγηση. «Φεβρουάριος 23 στις 9:43am. Κάτι μου λέει πως το επόμενο πρωινό Κυριακής θα με βρει με αυτό το «τραγούδι» . Yang.gr».
Τρίτη πρωί και είμαι στο δρόμο για τη δουλειά. Πραγματικά, για τους υπόλοιπους οδηγούς θα πρέπει να είμαι ένα υπερθέαμα στο φανάρι. Τραγουδάω, βγάζω selfie – καλημέρες για τους φίλους μου και κάνω και shazam για να μην χάσω τα τραγούδια που μου αρέσουν. Βέβαια, θα μου πεις, αυτό διαρκεί όσο ένα φανάρι. Αλλά τι σημασία έχει! Αν δεν σταματήσω εδώ, θα σταματήσω στο επόμενο. Εκεί, σ΄ένα φανάρι έγινε η γνωριμία μας με το παρακάτω τραγούδι. Το οποίο πραγματικά μου ήταν αδύνατον, να μην το μοιραστώ. Μην το κρίνετε από την αρχή, αφήστε το ρεφραίν να τα πει όλα!
Δε με κρατάει ότι θυμάμαι, δεν φτάνει να το πεις ζωή, απ΄τα παλιά δεν ξεδιψάμε κανείς δεν ζει αγάπη μου με χτεσινό φιλί
Ζωή… τρία γράμματα με τόσο μεγάλο νόημα και άλλες τόσες έννοιες. «Ζω, βρίσκομαι στη ζωή, υπάρχω στη ζωή. Ζω, επιμένω σε ορισμένα πρότυπα ή τρόπους σκέψεις. Ζω, αποκτώ εμπειρίες. Ζω στον κόσμο μου. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ό,τι δεν πρόλαβα να ζήσω ήταν όλη μου η ζωή.»
Ο καθένας επιλέγει το πώς θα ζήσει. Και αν κάποιες φορές οι συνθήκες σε οδηγούν σε μονοπάτια που δεν έχεις επιλέξει, τουλάχιστον θα πρέπει να έχεις το σθένος και τη δύναμη να τα περπατήσεις.
Ο καθένας από εμάς, κουβαλάει ένα δισάκι. Ένα δισάκι, γεμάτο εμπειρίες, βιώματα και στιγμές. Με αυτά θα πορευτείς σε αυτό το δρόμο που λέγεται ζωή. Δεν κουβαλάμε όμως όλοι το ίδιο βάρος σακιδίου. Μερικοί έχουν δύο, άλλοι πάλι ένα άδειο, ενώ κάποιοι άλλοι ακόμη δεν ξέρουν τι έχουν στην πλάτη τους. Δεν είναι εύκολο να πορευτείς συντροφιά με το δισάκι σου. Γιατί; Γιατί αυτό είσαι εσύ! Ο χαρακτήρας σου. Η προσωπικότητά σου που σμιλεύτηκε μέρα τη μέρα, λεπτό το λεπτό. Δεν είναι όλοι ευχαριστημένοι με τη ζωή τους και απλώς αρά-ζουν! Οι υπόλοιποι απλώς αλλά-ζουν. Και όχι πετώντας το δισάκι τους, αλλά κάνοντας χώρο για νέες εμπειρίες!
Και αν βαρύνει… πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι στο δρόμο σου που θα σε βοηθήσουν να περπατήσετε μαζί. Και αν φύγουν; Και αν φύγουν, πάει να πει πως ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν και δεν έχουν κάτι άλλο. Κάτι όμως έδωσαν. Σημασία δεν έχει τι. Ήταν και αυτοί μέρος της ζωής σου. Γιατί κάθε στιγμή καλή ή κακή, είναι ζωή. Γιατί οι άνθρωποι δίπλα μας, «καλοί» ή «κακοί» είναι η ζωή μας.
Για αυτό δύο συμβουλές…
- Μην πετάς τίποτα από το δισάκι σου, μόνο που αν «διψάσεις» αγόρασε καινούργιο μπουκάλι νερό
- Όταν συναντήσεις κάποιον στο δρόμο σου να θυμάσαι πως και αυτός «κουβαλά» το δικό του. Εκείνο που έχει σημασία, λοιπόν, είναι να μοιραστείτε τα «βάρη» σας.
Καλό δρόμο…
