Αν αναλογιστεί κανείς τις περισσότερες διενέξεις ή συγκρούσεις στις οποίες έχει συμμετάσχει, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οφείλονται στην προσπάθεια του ανθρώπου να αποδείξει ότι η άποψη του μετράει και ότι είναι η σωστή. Γιατί ας μην κρυβόμαστε, μας αρέσει να ικανοποιούμε και να συντηρούμε την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας: αυτή του απόλυτου leader.
Είναι ωραίο να βρισκόμαστε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και να νιώθουμε ότι με τη σοφία μας πλουτίζουμε και προσφέρουμε στην παρέα μας ή εν γένει στον κύκλο μας. Όταν βέβαια συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε Μεσσίες ή ιδανικοί αρχηγοί για την εκπόνηση κάποιας αποστολής, τα βάζουμε με τους άλλους. Αυτοί οι άλλοι που δεν αναγνωρίζουν πόσο πολύτιμες είναι οι συμβουλές μας και οι σκέψεις μας και που – φαίνεται στα μυωπικά μας μάτια – ότι τις προσπερνάνε με περισσή ευκολία.
Στην πραγματικότητα όμως, πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε ικανοί για ό,τι απασχολεί αυτόν τον πλανήτη, ούτε είμαστε εμείς αυτοί των οποίων οι δεξιότητες είναι απροσπέλαστες. Μπορεί να ακούγεται σαν κατήχηση που κοντοζυγώνει τον Χριστιανισμό, αλλά είναι ουσιώδες να κάνουμε υποχωρήσεις και πρωτίστως να έχουμε επίγνωση για τα όρια και τις πραγματικές μας επιδόσεις.
Άλλωστε, όλοι γνωρίζουμε πόσο αντιπαθή είναι εκείνα τα άτομα που με άρρωστα μάτια επιζητούν την κορώνα και τον θρόνο, πιστεύοντας ότι είναι έτοιμοι για κυριαρχία. Πόσο μάλλον όταν αγγίζει τα όρια της δυναστείας μία τέτοια φιλοδοξία.
Remember, remember: except for the leader, you can also be a member.
