Η αλήθεια είναι πως ελληνικός κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια είχε χάσει την παλιά του αίγλη τόσο σε ποσότητα, όσο και σε ποιότητα. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και σύγχρονες ελληνικές κινηματογραφικές δουλειές που πολύ χαλαρά ανταγωνίζονται ταινίες του Hollywood και αξίζει να τις δει κανείς άμεσα.
#1 Ετερος Εγω
Πολύ πρόσφατη ταινία που δυστυχώς δεν μπορέσαμε να την απολαύσουμε στις αίθουσες των κινηματογράφων, αλλά ευτυχώς κυκλοφορεί ελεύθερα στο Youtube. Η ταινία πρόκειται για αστυνομικό-θρίλερ που αφορά 5 δολοφονίες που θα διαλευκανθούν με τη βοήθεια του καθηγητή Εγκληματολογίας Δημήτρη Λαϊνη (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης), ο οποίος πάσχει από το σύνδρομο Άσπεργκερ.
#2 Πολιτικη Κουζινα
Θα μπορούσα να την βάλω και πρώτη, αλλά είπα να μην είμαι προβλέψιμη. Για΄μένα αποτελεί μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω παρακολουθήσει τόσο από ελληνικό, όσο και από ξένο κινηματογράφο. Καταρχάς, αποτυπώνει εικόνες που λίγο πολύ όλοι έχουμε στα σπίτια μας από τους ξεριζωμένους ανθρώπους της Πόλης. Αυτή η ανεκπλήρωτη ιστορία αγάπης ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και δεν καλύπτεται από ανούσια happy end. Τέλος, η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα σε συντροφεύει για πολλές μέρες μετά το τέλος της ταινίας.
#3 Το Κλαμα βγηκε απο τον Παραδεισο
Ωραία ταινία δεν σημαίνει μόνο με βαθύτερα νοήματα και σοβαρότητα. Μην ξεχνάμε πως το γέλιο είναι πιο δύσκολο από κλάμα. Γι΄αυτό να δείτε αυτή την ταινία. Γιατί κάθε σκηνή της προκαλεί αβίαστο γέλιο, καθώς οι ηθοποιοί σατιρίζουν ταινίες του παλιού κινηματογράφου (βλ. Υπολοχαγός Νατάσα κτλ).
#4 Το Ψεμα
Καμιά φορά όταν ο φόβος εισβάλλει μέσα μας, οδηγούμαστε σε πράξεις που δεν περιμέναμε ότι θα κάνουμε. Έτσι συνέβη και στον Κώστα, έναν ήρεμο ανθρώπο που ζούσε με την οικογένεια του, μέχρι που μπήκαν στο σπίτι τους ληστές και κακοποίησαν την κόρη του. Μία ταινία που παίζει στα όρια του ρατσισμού και του φόβου για όλα όσα δεν περνούν από το μυαλό μας, μέχρι να τα ζήσουμε.
#5 Οι Νυφες
Πρέπει να ομολογήσω ότι όταν πρωτοείδα την ταινία ήμουν 11 χρονών. Νομίζω τη χαρακτήρισα βαρετή. Σήμερα νομίζω ότι δεν ήμουν ικανή να καταλάβω το νόημα της. Γυναίκες από όλα τα Βαλκάνια (Ελλάδα, Αρμενία, Ρωσία κλπ.) φεύγουν για να παντρευτούν στην Αμερική με ανθρώπους που απλά έχουν δει σε μία φωτογραφία. Παράλληλα ο Νόρμαν σταματά να καλύπτει τον Πόλεμο στη Μικρά Ασία και επιστρέφει στην Αμερική με το ίδιο υπερωκεάνιο και γίνεται ο φωτογράφος των κοριτσιών. Μία ταινία για τον έρωτα και την ξενιτιά.
Ίσως τελικά ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος στον οποίο ανήκουμε να μην είναι μόνο για τους πολύ κουλτουριάρηδες. Σκεφτείτε το και δώστε μια ευκαιρία στις ελληνικές παραγωγές!
