Πολλές φορές, από τα «μοντέλα ανθρώπων» που παρατηρούμε στην καθημερινότητά μας μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα σε αντιπαραβολή.
Θα ήθελα αυτή την εβδομάδα να σας μιλήσω για δύο μητέρες που είδα στο πρώτο βαγόνι. Η μητέρα #1 χρησιμοποιούσε το μετρό μαζί με το άρρωστο μωρό της (ήταν πρησμένο, μάλλον είχε ανεμοβλογιά). Είχε το μωρό της σφιχτά στην αγκαλιά της και στο βλέμμα της έβλεπα πως υπέφερε σαν κάθε σωστή μητέρα (ή κάποια Madonna σε αναγεννησιακό πίνακα). Το κοριτσάκι ψηνόταν στο πυρετό, αλλά η στοργική μάνα το φιλούσε κάθε λίγο στο κούτελο ανήσυχη. Οι συνεπιβάτες κοιτούσαν με αποστροφή το άρρωστο μωρό, ενώ μερικές θείτσες έβγαλαν και τα ιατρικά τους πορίσματα (πράγμα που βρίσκω τελείως αδιάκριτο). Η μητέρα #2 σε κάποιο άλλο πρώτο βαγόνι, προσπαθούσε να κάνει το μωρό της να σταματήσει να κλαίει κρατώντας από το ένα χέρι με το μωρό να αιωρείται στον αέρα, ενώ όταν το έδεσε στο καρότσι του το χτύπησε με μανία. Οι συνεπιβάτες του άσχημου περιστατικού, δεν έδειξαν να ενοχλούνται από αυτό το περιστατικό (δεν είναι ακραία μορφή βίας;), απεναντίας ήθελαν απλώς την ησυχία τους περιμένοντας το μωρό να σταματήσει να κλαίει.
Τα συμπεράσματα δικά σας.
