Ένας μπαμπάς με τον γιο του περιμένουν το μετρό σε κάποιον σταθμό.
Ο μικρός λέγεται Παναγιώτης και είναι σκέτη αφασία. Ο μπαμπάς είναι από αυτούς τους μπαμπάδες της νέας κοπής που ασχολούνται περισσότερο με τα παιδιά τους από ότι θυμόμαστε μια δεκαετία πριν. Στην πλάτη του φορούσε μια μικροσκοπική τσάντα με τους ήρωες του Toy Story. Ο μικρός κοιτά σε πόσα λεπτά θα έρθει το επόμενο μετρό, ενώ ο μπαμπάς του πιάνει κουβέντα:
Μπαμπάς: Ξέρεις στ αλήθεια κινέζικα;
Γιος: Ναι ξέρω!
Μπαμπάς: Δηλαδή αν δεις έναν κινέζο θα μπορείς να του μιλήσεις;
Γιος: Ναι μπορώ!
Μπαμπάς: Ξέρεις να μιλάς κινέζικα όπως τα ελληνικά;
Γιος: Ναι! Ξέρω ελληνικά και κινέζικα.
Μπαμπάς: Θα μου μιλήσεις κινέζικα;
Γιος: Όχι, γιατί εσύ δεν ξέρεις.
(Κάπου εκεί διακόπηκε ο διάλογος γιατί ήρθε το τρένο. Κάτι το Toy Story, κάτι η ομορφιά του αφελούς διαλόγους με κάνουν να σκέφτομαι πως θα ήθελα πολύ μια βόλτα στο τρένο με τον μπαμπά μου που σίγουρα δε θα ήξερε κινέζικα.)
