Πάντα με κουράζει ψυχοσωματικά μια μακρά διαδρομή με το τραμ. Αλλά το βράδυ της Παρασκευής μια όμορφη μουσική φώλιασε στ’ αυτιά μου.
Ήταν ένας καλλιτέχνης του δρόμου που τραγουδούσε τραγούδια που έβγαιναν από την ψυχή του, για τη ζωή του μακριά από την χώρα του. Του εξέφρασα το θαυμασμό μου και χάρηκε. Ακόμα κι ο τρόπος που ζητούσε τα χρήματα δε θύμιζαν όσους καλλιτέχνες των ΜΜΜ είχα δει ως τότε. Χαμογελούσε κι έλεγε «δεν είμαι ζητιάνος, αλλά λίγα χρήματα ίσως κάνουν τη μίζερη ζωή μου πιο άνετη. Το σημαντικό είναι ν’ απολαύσετε τη μουσική». Ξαφνικά, ο οδηγός του τραμ άνοιξε την πόρτα και απαίτησε από το μουσικό να σταματήσει να παίζει ή να κατέβει από το τραμ. Συνομιλήσαμε με τον Hans και η ιστορία του ήταν ακόμα πιο όμορφη από τη μουσική του. Ένας 25χρονος που άφησε το Βερολίνο, για να βρεθεί στην Ελλάδα, ακολουθώντας μια κοπέλα, που πλέον είναι σε άλλη χώρα με άλλον άντρα. Δέθηκε με την χώρα μας, και ζει στα Πετράλωνα μια απλοϊκή ζωή που τον ευχαριστεί προσφέροντας δωρεάν ψυχαγωγία στον κόσμο. Έχει χρήματα στην τράπεζα, γονείς και οικογένεια που κρατά τις καλύτερες σχέσεις, αλλά προσπαθεί να μην «τρώει από τα έτοιμα». Ο διάλογος μαζί του ήταν πολύ ευχάριστος κι αν είστε τυχεροί θα τον πετύχετε στο τραμ ή την Ερμού, ενώ τις Κυριακές κάνουν gigs με άλλους μουσικούς του δρόμου στου Φιλοπάππου. (Υπάρχουν πολλά βιντεάκια του μουσικού αυτού στο youtube, αλλά επειδή μοιράστηκα μαζί σας την προσωπική του ιστορία δε θα ήθελα να τον συνδέσετε μ’ ένα συγκεκριμένο πρόσωπο)
