Τα μεγάλα hitάκια της δεκαετίας του ’80 κάποτε ήταν η μουσική που κυριαρχούσε στο ραδιόφωνο.
Φανταστείτε να σπουδάζατε 30 χρόνια, τότε που δεν ζούσαμε στην εποχή του διαδικτύου και των παρελκόμενων του (downloading, youtube, i-tunes, mp4 players) και για ν’ ακούσουμε μουσική ανοίγαμε το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, επιλέγαμε μουσική στα jukebox ή αγοράζαμε δίσκους ή κασέτες για το walkman μας.
Για τους «εύκολους» ποπ ακροατές, θα επιλέγαμε Michael Jackson, Whitney Houston, Prince, Madonna, Janet Jackson Cyndi Lauper, Wham!, Pet Shop Boys αλλά και τους (disco classics σήμερα) Bee Gees. Οι καλλιτέχνες της ποπ, έκαναν τη δική τους ποπ επανάσταση, με εκκεντρικά θέματα στα βίντεο κλιπ και τις live εμφανίσεις τους, κοστούμια που κατασκευάζοντας αποκλειστικά για να φτιάξουν την εμβληματική τους εικόνα δημιουργώντας ένα φανατικό κοινό που δεν κλονιζόταν εύκολα. Η επιτυχία τότε δε μετριόταν σε views και downloads, αλλά σε εκατομμύρια πωλήσεων δίσκων. Η groove διάθεση που κουβαλούσαν οι ερμηνευτές τους, δεν έχει χάσει τη λάμψη της μερικές δεκαετίες μετά. Οι καλλιτέχνες τότε ήταν ισοδύναμες έννοιες του «θεού», άπιαστα είδωλα, ενώ σήμερα θέλουμε να νιώθουμε την αμεσότητα του τραγουδιστή και το προσωπικό μας δέσιμο (little monsters για τη Lady Gaga, katy cats για την Katy Perry, onedirectioners, beliebers). Τα 80s ήταν ταυτόχρονα η δεκαετία του Fame και των μιούζικαλ FlashDance, Grease, Footloose.
Οι πιο «ροκάδες», νοσταλγούν τα 80s και θα ήθελαν πολύ να είχαν παρακολουθήσει κάποιο live των Queen, Whitesnake, Europe, AC/DC, Def Leppard, Quiet Riot, Bon Jovi (θα έβαζα και τους Scorpions, αλλά θα ήταν σαν τρολλάρισμα). Αν ήμασταν φοιτητές εκείνα τα χρόνια, θα είχαμε λιώσει τους δίσκους μας για ν’ ακούσουμε τα Hungry like a Wolf των Duran Duran, Living on a Prayer των Bon Jovi, Summer of 69 του Bryan Adams, Call Me της Blondie, With or Without You των U2, Another One Bites the Dust των Queen (και δεκάδες ακόμα που μου διαφεύγουν γιατί δεν είμαι φαν της ροκ).
Επειδή σπουδάζουμε στην Ελλάδα, αναπόφευκτα θ’ ακούγαμε και κομμάτια όπως: Στην Ντισκοτέκ (Ελπίδα), Αν μια μέρα σε χάσω (Πασχάλης), Αυτός που περιμένω (Άννα Βίσση), Sexy Θεία Λόλα (Καρβέλας), Ροζ Μπικίνι (Πωλίνα). Κι όπως αρνούμαστε σήμερα πως ακούμε το «Πιο Έρωτας Πεθαίνεις» της Φουρέιρα, «Τυραννιέμαι» της Άννας Βίσσης, Παντελίδη, Πάολα και Μαζωνάκη, είμαι σίγουρος πως θα περιμέναμε να ακουστούν στο ραδιοφωνικό σταθμό κι όλα αυτά τα τραγούδια χωρίς να μειώσουμε την ένταση του ήχου.
Εσείς τη μουσική θα επιλέγατε αν ανοίγατε το ραδιόφωνό σας τη δεκαετία του 80;
Γράφει ο Αναστάσης Πινακουλάκης
