Εμπόδια δεν είναι μόνο οι ξεροκέφαλοι ηλικιωμένοι που δεν εξυπηρετούν την επιβίβαση και την αποβίβαση μας.
Αν μια μαμά με το μωρό της, αν ένα άτομο με κινητικές δυσκολίες, αν ένας ποδηλάτης, επιχειρούν να κυκλοφορήσουν με τον Ησάπ, τότε προκύπτουν πολλές δυσκολίες όπως ακόμα και η είσοδος στο συρμό. Συγκεκριμένα, η μεταλλική χειρολαβή που είναι τοποθετημένη σε κάθε πόρτα, μπλοκάρει την είσοδο και κάνει αδύνατη την μετακίνηση καροτσιών και αναπηρικών αμαξιδίων. Μόνο στο πρώτο και στο τελευταίο βαγόνι (και μόνο σε μια από τις 4 πόρτες) η χειρολαβή λείπει, κι επομένως οι συγκεκριμένες κατηγορίες επιβατών δύνανται να μπουν μόνο από τις συγκεκριμένες πόρτες. Ας σκεφτούμε όμως, πως ακόμη κι αν έχουν στηθεί μπροστά από τις συγκεκριμένες πόρτες -κάτι που θέλει χρόνο για να διασχίσουν όλο την αποβάθρα «ενοχλώντας» τον κόσμο κι ενοχλούμενοι οι ίδιοι- μπορεί ο συρμός να είναι γεμάτο κόσμο ή να βρίσκεται ήδη μέσα κάποιο άλλο αμαξίδιο ή καρότσι (επιτρέπονται μέχρι 2 ποδήλατα ή αμαξίδια ανά συρμό). Μια άλλη δυσκολία, είναι πως οι συρμοί κάθονται μόλις μερικά δευτερόλεπτα στην αποβάθρα και φεύγουν βιαστικά μόλις ακουστεί το χαρακτηριστικό ηχητικό απόσπασμα. Δεν έχουν συμβεί και λίγα ατυχήματα φυσικά. Ας μην ανοίξουμε το διάλογο για τους ανελκυστήρες (πόσοι υπάρχουν και πόσοι λειτουργούν), τις ράμπες, τις κυλιόμενες σκάλες και τον σεβασμό που δείχνουμε στους συνεπιβάτες μας… (Κι οκ, προσωπικά, δεν τα σκέφτομαι όλα αυτά καθημερινά κι άμεσα, αλλά αν μια μητέρα ήδη σκέφτεται πως είναι δύσκολο να κυκλοφορεί με το παιδί της ή ένας ανάπηρος να μην παίρνει εύκολα την απόφαση να πάει βόλτα, μήπως η έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας πολλαπλασιάζει αυτά τα εμπόδια;)
