Κάποιες φορές έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Κάποιες άλλες ξέρεις ότι το θες από πολύ νωρίς, οπότε και το περιμένεις πώς και πώς! Ένα παιδί! Κάθε μέρα βλέπουμε γύρω μας νέες μαμάδες. Μαμάδες, όμως που δεν έχουν χάσει την προσωπικότητά τους και την ζωή τους. Είναι όπως όλες οι κοπέλες της ηλικίας τους, μόνο που έχουν και ένα μικρό πλασματάκι πλέον στην ζωή τους.
Στην Ελλάδα μου φαίνεται πως όλα μπαίνουν σε μεγεθυντικό φακό. Είναι αυτό που λέμε «το τόσο γίνεται τόσο». Είμαστε έτοιμοι να κρίνουμε οτιδήποτε δούμε χωρίς να το καλοσκεφτούμε. Ό,τι δεν ταιριάζει με την νοοτροπία μας δεν το δεχόμαστε και το θεωρούμε περίεργο. Μήπως όμως εμείς είμαστε οι περίεργοι;
Και η χειρότερη αντίδρασή μας είναι το «Αχ την καημένη». Ακόμα και να μην το παραδέχεσαι σίγουρα σου περνάει από το μυαλό. Την φαντάζεσαι σαν μία φυλακισμένη, μία αλυσοδεμένη και καταδικασμένη σε τέσσερις τοίχους.
Γιατί όμως να προκαλεί λύπη, ένα γεγονός που υπό άλλες συνθήκες θα προκαλούσε χαρά σε όλους ανεξαιρέτως;
Η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται για μία εύκολη υπόθεση. Σκέψου εσύ πόσο παίδεψες τους γονείς σου! Δεν ήρθε όμως και το τέλος του κόσμου! Ο ερχομός ενός μωρού δεν σημαίνει πως πρέπει να βάλουν την ρόμπα και μαντήλι στα μαλλιά και να κλειστούν μέσα στο σπίτι! Σίγουρα θα έχεις δει έγκυες φοιτήτριες. Και φυσικά και θα βγουν για καφέ ή για ποτό. Θα βάψουν τα μαλλιά τους μοβ άμα τους έρθει και δεν θα ρωτήσουν κανέναν! Το ότι είναι μητέρες δεν τους απαγορεύει να είναι και κοπέλες της ηλικίας τους. Προφανώς και πλέον θα πρέπει να είναι υπεύθυνες για δύο, αλλά δεν χρειάζεται να γεράσουν πριν την ώρα τους.
Ο καθένας ορίζει την ζωή του όπως θέλει. Ας αφήσουμε, λοιπόν, την κριτική και την σοβαροφάνεια στην άκρη και ας δούμε πως θα ορίσουμε την δική μας.
