Τις εορταστικές μέρες, το Πνεύμα των Χριστουγέννων μιλάει στις συνειδήσεις των ανθρώπων (ή και όχι).
Στο πρώτο βαγόνι, την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου (να χαίρεστε όσοι έχετε κάποιον Στέφανο), παρατηρώ τους γεμάτους δρόμους από το παράθυρο του τρένου. Μια κοπέλα (23 χρονών) με χοντροκομμένους τρόπους και μια αντιπαθητική ξινίλα ρωτάει διάφορες πληροφορίες για τα δρομολόγια:
«Δηλαδή σε κάθε σταθμό θα κάνει 2’ για να φύγει το τρένο; Αν είναι έτσι να κάθομαι σπίτι μου κι ας μη βλέπω κανέναν. Φοβάμαι μην αργήσω στη δουλειά. Άκουσα θα χιονίσει πολύ. Θα μας στείλουν χιόνι οι Ρώσοι. Τι είναι αυτό το πράγμα με τους ξένους πια; Είναι πιο πολλοί κι από εμάς. Νιώθουμε ξένοι στη χώρα μας. Δεν περνώ καθόλου από Βικτώρια, Ομόνοια, Σύνταγμα, γιατί έχουν μπαστακωθεί στις πλατείες. Τι απαίσια διακοσμητικά για Χριστούγεννα! Ούτε με αεροπλάνο δε θα περνούσα πάνω από τη Βικτώρια. Αυτοί είναι ικανοί να σε σκοτώσουν για μια φέτα ψωμί. Φοβάσαι να κυκλοφορήσεις»
(Αφού δε χρησιμοποίησε α ενικό, αλλά β’ με προκαλεί να επέμβω)
-Με συγχωρείτε, αλλά προσωπικά δε φοβάμαι καθόλου αυτό που λέτε. Εργάζομαι στη Βικτώρια, κοντά στην πλατεία και δύο μήνες τώρα ποτέ δεν παρατήρησα καμία εχθρική συμπεριφορά.
-Πρόβλημά σας!
-Για την ακρίβεια θα έλεγα πως πρόβλημα έχετε εσείς και μάλιστα ό, τι είπατε μου ακούγεται άκρως ρατσιστικό.
-Εμένα ακούτε ρατσιστικά; Ακούτε, λέει «δε φοβάται»!
(Προκαλώ έναν-έναν τους αναγνώστες μας, να περπατήσει στην 3η Σεπτεμβρίου ό,τι ώρα της ημέρας επιθυμεί κι αν νιώσει φόβο ας μας στείλει ένα σχόλιο. Καλά Χριστούγεννα άγνωστη 23χρονη. Εύχομαι ο νέος χρόνος να σου φέρει και ένα καθαρό μυαλό!)
