Πάντα στο πρώτο βαγόνι θα υπάρχει κάποιος που θα μιλάει στο τηλέφωνο με το σύντροφο του για να εξηγήσει λεπτομερώς την καθημερινότητά του.
Η καθημερινότητα του άλλου είναι δευτερευούσης σημασίας όταν παρακούς, αλλά τον τελευταίο καιρό χτυπάνε στο αυτί μου οι γλυκούλες προσφωνήσεις που μεταχειρίζονται τα «πιτσουνάκια». Εχτές μια κοπέλα παίρνει το αγόρι της και ξεκινά «τι κάνεις μικρό μου καναρινάκι;» (με τον Tweety μιλά; σκέφτομαι), αργότερα τηλεφωνεί στην αδερφή της λέγοντας «κουνέλι μου» (αργότερα την αποκάλεσε και Νέλλη, φαντάζομαι αυτό είναι το όνομά της κι όχι υποκοριστικό του κου-νελιού) (θ’ ανοίξω και δεύτερη παρένθεση τελικά γιατί απορώ αν η συγκεκριμένη επιβάτης μιλάει μόνο με εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου) και έκλεισε η «γνωριμία» μας καλώντας ξανά το αγόρι της «γλυκό μου μπλουμ μπλουμ το μωράκι σου είμαι πάλι». (Μετά από αυτές τις προσφωνήσεις, έχεις μια διάθεση να φιλοσοφήσεις ξανά τη ζωή. Εμένα κανείς δε με λέει «μπλουμ μπλουμ». Tweety μ’ έχουν αποκαλέσει, αλλά ήταν μια πολύ δυσάρεστη ιστορία και δε διαδραματιζόταν στο πρώτο βαγόνι.)
