Μπορεί να γοητεύτηκες κι εσύ μεγαλώνοντας από τη χαλαρή ατμόσφαιρα και το δέσιμο της παρέας των Φιλαρακίων ή του How I Met Your Mother, αλλά στην πραγματική ζωή, τα πράγματα είναι λιγάκι διαφορετικά. Οι παρέες υπάρχουν για να μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα. Για να περνάμε καλά, σε πολλές περιπτώσεις να δείχνουμε ότι περνάμε καλά, αλλά κυρίως για να έχουμε την αίσθηση ότι ανήκουμε κάπου. Όμως αυτό το αίσθημα της πληρότητας είναι πρόσκαιρο, γιατί παρέα ≠ φίλοι.
Οι βασικές ανάγκες που καλύπτονται από μία παρέα, δηλαδή συντροφικότητα, ευκολία πρόσβασης σε κάποιον 24/7 και check – in στο Ρέμο κάθε Σάββατο είναι πλασματικές μπαρούφες (η αρχισυντάκτριά μου δε με αφήνει να λέω κακές λέξεις), κι αυτό γιατί πολύ απλά η παρέα ενώνει άτομα, τα οποία υπό άλλες συνθήκες παίζει και να μην συμπαθούσαν καν ο ένας τον άλλον.
Παρέλειψα να ορίσω τον όρο «παρέα». Από δω και στο εξής θα εννοούμε μια ομάδα 3+ ατόμων. Αυτό συμβαίνει, γιατί σε μια κλειστή σχέση τριών ατόμων οι ρόλοι είναι λίγο-πολύ προκαθορισμένοι. Υπάρχει »ο κολλητός», αυτός που περνάτε καλά μαζί, χτυπάτε πιπίνια ή φτιάχνετε νύχια (όπως τη βρίσκει ο καθένας) και «ο καλύτερος φίλος», του οποίου τη γνώμη σέβεσαι και εκτιμάς περισσότερο, και σ’αυτόν στρέφεσαι όταν κάτσει καμιά στραβή. Οι σχέσεις αυτές συνήθως αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου και είναι αληθινές. Ένας πραγματικός φίλος είναι πρόθυμος να σε βοηθήσει σε οτιδήποτε ανά πάσα στιγμή, να ανεχτεί τις βλακείες σου και το συνεχές παραλήρημά σου όταν δεν είσαι καλά, και ξέρεις πως πάντα θα είναι εκεί για σένα.
Δε συμβαίνει όμως το ίδιο και σε μία παρέα που αποτελείται από ετερόκλητα άτομα, τα οποία συνήθως έχουν ως μοναδικό σκοπό να περάσουν καλά. Το ‘»κάτι βαθύτερο» εξαρτάται από τη διάθεση του κάθε ατόμου, και περιορίζεται και πάλι στα δύο κοντινά σε εκείνο άτομα της παραπάνω κατηγορίας. Αν πρέπει να προσέχεις τα λεγόμενά σου για να μην τον προσβάλλεις, ανησυχείς συνεχώς μήπως έγινε κάποια παρεξήγηση ή δεν μπορεί να περάσει το front porch test , δεν είναι φίλος σου.
Ο λόγος που σε μια παρέα δεν είναι δυνατό να δημιουργηθούν ισχυροί δεσμοί είναι πως όλοι είναι αναλώσιμοι, όσο άσχημο κι αν ακούγεται. Μπορεί αρχικά να στεναχωρηθούν με την απομάκρυνση σου, αλλά σύντομα τη θέση σου θα καταλάβει κάποιος που είναι πιο έξυπνος, πιο αστείος, με εξοχικό στη Νέα Μάκρη, του οποίου τον κώλο θα φιλάνε για να τους φιλοξενήσει.
Επίσης, εξαιτίας των ετερόκλητων χαρακτήρων είναι εξαιρετικά εύκολο να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις και να «σπάσει» η παρέα. Οι ομάδες που σχηματίζονται μετά (εάν σχηματιστούν) αποτελούνται κατά κύριο λόγο από -το μαντέψατε- τρία άτομα.
Το βασικό προτέρημα της παρέας είναι ότι ποτέ δε βαριέσαι. Πάντα κάτι γίνεται και συνήθως δε χρειάζεται να συνεισφέρεις, παρά μόνο ελάχιστα ή καθόλου. Είσαι πάντα περιτριγυρισμένος από άτομα και απόψεις, σε σημείο που σιγά-σιγά αρχίζεις να εξαρτάσαι. Αυτό είναι που κρατάει τα άτομα σε μια κατά τ΄άλλα «αναλώσιμη» παρέα. Ο φόβος της μοναξιάς, του κενού, του να μείνουν μόνοι τους. Και αυτό είναι το πραγματικό στοίχημα με τον εαυτό σου. Το αν θα βρεις μια παρέα στην οποία θα υπάρχουν αυτά τα δύο άτομα, μαζί με κάποια άλλα αξιόλογα ή αν θα μείνεις κάπου απλά και μόνο για να έχεις κάτι να κάνεις.
Θέλει προσοχή στην επιλογή όμως. «Ανάμεσα στους τυφλούς, γίνεται και ο μονόφθαλμος τυφλός».
Υ.Γ. Δε χρειάζεται να επισημάνω ότι δεν μπορείς να τους εμπιστεύεσαι όλους και να τους αντιμετωπίζεις με τον ίδιο τρόπο, έτσι;
