Ίσως νιώθεις λίγο χάλια τώρα. Ίσως και να έχεις χάσει κάθε ελπίδα. Αλλά υποθέτω ότι αυτά συμβαίνουν. Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν – κυρίως το δεύτερο – ή φαίνεται έτσι επειδή σε πονάει πιο πολύ. Δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να βρούμε το πώς και το γιατί. Ίσως επειδή απαντήσεις α’αυτά τα ερωτήματα δεν υπάρχουν. Αλλά κάθε φορά που κάποιος φεύγει από σένα (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) νιώθεις ένα κενό. Ένα κενό που πιστεύεις ότι δε θα γεμίσει ποτέ. Και όντως έτσι είναι.
Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Μπορείς να βρεις κάποιον που θα σου ταιριάζει περισσότερο ή λιγότερο, που θα περνάς πιο όμορφα ή πιο άσχημα μαζί του. Ποτέ όμως δε θα βρεις τον ίδιο. Ακόμα και αν καταφέρεις να βρεις τον κλώνο του, δε θα είναι η ίδια σχέση. Νέες συζητήσεις, νέες σκέψεις, νέες καταστάσεις, ακόμα και εσύ ο ίδιος θα έχεις αλλάξει. Ίσως και να σε έχει αλλάξει ο ερχομός ή η αποχώρηση του προηγούμενου. Οι σχέσεις γεννιούνται από μία κουβέντα, ένα χαμόγελο, μία μπύρα. Δυναμώνουν όμως μέσα από τις αναμνήσεις. Και αυτός ο νέος που θα συναντήσεις δε θα έχει αναμνήσεις από σένα. Δε θα έχει την ίδια ιστορία.
Και μερικές φορές, αυτό είναι που θέλουμε. Ένα υποκατάστατο, κάποιον που θα μας ξυπνάει αναμνήσεις, αλλά μόνο τις ευχάριστες. Ένα πέπλο που θα φιλτράρει τον πόνο. Αλλά ακόμα και τότε, δεν είναι αρκετό. Τίποτα δε φτάνει. Όχι όταν δεν έχεις αυτόν που θες. Γιατί οι άνθρωποι φεύγουν, αλλά οι αναμνήσεις μένουν. Κι αυτές είναι που μας πονάνε τελικά.
Το καλό όμως είναι ότι μπορείς να δημιουργήσεις νέες αναμνήσεις. Κρατάς τα καλά, μαθαίνεις, και προχωράς. Και αν δε θέλεις με κάποιον άλλον, μπορεί αυτό που χρειάζεσαι να είναι αναμνήσεις με τον εαυτό σου. Οπότε κάνε κάτι. Μη μιζεριάζεις. Πήγαινε μια εκδρομή ή ξεκίνα μία νέα δραστηριότητα, και θα δεις, σιγά-σιγά, δε θα πονάει τόσο.
