Με αφορμή την πρόσφατη πορεία που έγινε στην Ολλανδία, στην οποία άντρες με μίνι φούστες διαδήλωσαν υπέρ των γυναικείων θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης της Κολωνίας, άρχισα να σκέφτομαι κατά πόσο έχει γίνει κτήμα της παιδείας μας ο ισάξιος ρόλος των γυναικών και ο σεβασμός σε αυτές, από μικρά κοριτσάκια μέχρι μεγάλες γυναίκες. Η άποψη μου είναι ότι ίσως όχι και τόσο πολύ… έως ελάχιστα!
Για να εξηγήσουμε καλύτερα το πώς έχουν τα πράγματα για τις γυναίκες (αναφερόμενη πάντα στον δυτικό κόσμο, γιατί όσον αφορά την ανατολή, κατά πλειοψηφία μιλάμε ξεκάθαρα για κατάλυση ανθρωπίνων δικαιωμάτων) θα λέγαμε ότι οι ρόλοι της γυναίκας δεν εξελίχθηκαν, απλά πολλαπλασιάστηκαν.
Παλαιότερα, οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα στην εργασία, δεν είχαν δικαίωμα ψήφου ή ακόμα και παιδείας. Μέσα από σκληρούς αγώνες και θέσπιση δικαιωμάτων σιγά σιγά όλα αυτά άρχισαν να αλλάζουν. Η γυναίκα αρχίζει να μορφώνεται, να μπαίνει στην αγορά εργασίας και να αποκτά εξουσία… Αντίθετα όμως ο ρόλος της νοικοκυράς του σπιτιού η υποχρέωση της να είναι μια σύζυγος που ικανοποιεί στο έπακρο τις επιθυμίες του άντρα της, το μεγάλωμα των παιδιών, η γηροκόμηση των γονιών και φυσικά η εικόνας της ως σάρκα-παιχνίδι ικανοποίησης και όχι μόνο… δεν άλλαξε!
Με αποτέλεσμα φυσικά η κοινωνία να έχει την απαίτηση από μια γυναίκα…
- Να είναι η τέλεια κόρη, να ακούει τους γονείς της και να μην κάνει πράγματα που δεν αναλογούν σε ένα κορίτσι.
- Να είναι πολύ καλή μαθήτρια και να πετύχει στις σπουδές της έτσι, ώστε να καλύπτει το μειονέκτημα ότι είναι γυναίκα στην αγορά εργασίας.
- Να επιλέξει έναν κλάδο που να μην είναι αντροκρατούμενος, καθώς θα βιώσει ρατσισμό που ίσως την αναγκάσει να εγκαταλείψει την δουλειά της
- Εάν επιλέξει αντροκρατούμενο κλάδο εργασίας να είναι έτοιμη να βιώσει ταπείνωση από το αντίθετο φύλο, μιας και αυτή η δουλειά «δεν είναι για γυναίκες».
- Να φτάσει σε ένα σημείο να επιλέξει ανάμεσα σε οικογένεια και καριέρα, καθώς πλέον συνηθίζεται να απολύονται η να μην προσλαμβάνονται καν γυναίκες που είτε θα αποκτήσουν παιδί, είτε έχουν ήδη, είτε είναι παντρεμένες.
- Να είναι σωστοί σύζυγοι.
- Να έχουν τον κύριο ρόλο στο μεγάλωμα των παιδιών τους.
Να… να… να… Αυτά και πολλά άλλα, θεωρείται πλέον ότι μια γυναίκα οφείλει να κάνει και αν δεν τα κάνει είναι κατακριτέα για την κοινωνία. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί μεγαλώνουμε σε μία κοινωνία που όλα αυτά τα θεωρεί δεδομένα. Ίσως ξεκινά και από εμάς τις γυναίκες που συμβιβαζόμαστε με αυτή την κατάσταση και που δεν μαθαίνουμε στους άντρες της ζωής μας να μας σέβονται. Είτε είναι ο πατέρας μας, είτε είναι ο σύζυγός, είτε ο ίδιος μας ο γιος.
Και μην ξεχνάτε: Αν ο άντρας γράφει ιστορία, η γυναίκα την υπογράφει. Είμαστε και τα δύο φύλα ισάξια μέρη αυτού του κόσμου και για να εξελιχθούμε ο καθένας θα πρέπει να πράττει με βάση αυτά που του αναλογούν. Όχι με βάση την κοινωνία , λλά με βάση την φύση του καθένας ξεχωριστά!
