Είναι μερικές φορές που θέλω τόσο πολύ να ξεφύγω από τους ρυθμούς της τρελής Αθήνας, που μπορώ να πάω και στην άλλη άκρη της για να το πετύχω. Ωστόσο, όμως το παράδοξο στην όλη υπόθεση είναι ότι από τη μια μπορεί να θέλω να φύγω, αλλά από την άλλη θέλω να βρίσκομαι στη καρδιά της και να απολαμβάνω κάθε σημείο της!
Απολαμβάνω να κάνω βόλτες μέσα στο κόσμο, ειδικότερα εκείνα τα απογεύματα που κάνει λίγο κρύο και φοράω τα ζεστά μου ρουχαλάκια, το σκουφάκι μου, τα γάντια μου και απλά χαζεύω τις ομορφιές της πόλης μου. Βέβαια, τις περισσότερες φορές θέλω να έχω έναν συγκεκριμένο προορισμό ο οποίος θα ολοκληρώσει όλο αυτό το συναίσθημα που νιώθω, κάνοντας το μικρό γραφικό μου ταξιδάκι ακόμα πιο μοναδικό.
Έτσι έγινε και λίγες μέρες πριν. Όπου χωρίς, αυτή τη φορά, να πηγαίνω κάπου συγκεκριμένα κατέληξα να κάθομαι και να πίνω μια ζεστή σοκολάτα σε ένα από τα πιο χαλαρωτικά bar της Αθήνας. Το όνομα αυτού; Barini!
Γύρνα λίγο το χρόνο πίσω και στάσου στη δεκαετία του ΄50, όπου όλα γύρω είχαν μια ονομασία. Ρετρό! Αυτή θα μπορούσε να είναι μια από τις χιλιάδες λέξεις που θα μπορούσε να περιγράψει εκείνο το μέρος!
Μόλις μπήκα μέσα μια ζεστασιά κάλυψε όλο μου το σώμα αφήνοντας πίσω μου απότομα τον παγωμένο αέρα της Αθήνας. Σηκώνοντας το βλέμμα ήταν λες και άνοιξε μια πόρτα και μπήκα στη μηχανή του χρόνου που με μετέφερε στην Αγγλία της δεκαετίας του ΄50.
Όπως στεκόμουν, λοιπόν, χαζεύοντας τον χώρο και με τον ήχο της μουσικής να με χαλαρώνει, τη στιγμή μου διέκοψε η γλυκύτατη Χριστίνα, η οποία με ένα πλατύ χαμόγελο με καλωσόρισε στο μαγαζί πρoσφέροντάς μου να κάτσω σε έναν άνετο καναπέ από τον οποίο μπορούσα να βλέπω όλο το μαγαζί και να απολαμβάνω το ρόφημά μου.
Τα χαμηλά φωτιστικά στα τραπέζια σε συνδυασμό με το ξύλο από το οποίο ήταν κατασκευασμένα σχεδόν τα πάντα με έκαναν να ταξιδεύω και να έχω ξεφύγει τελείως από τη βαβούρα της πόλης μου, χωρίς όμως να έχω φύγει από αυτή μιας και βρισκόμουν στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης 9 (που παρεμπιπτόντως είναι και ο τυχερός μου αριθμός).
Όπως χάζευα τον κατάλογο και ήμουν έτοιμη να παραγγείλω η Χριστίνα ερχόταν ήδη και έτοιμη να ακούσει την παραγγελία μου.
Μαζί με το ρόφημά μου, μου έφερε και ένα πιατάκι, το οποίο είχε κέικ. Προσωπικά, είμαι άνθρωπος που θα δοκιμάσω, αλλά σχεδόν ποτέ δεν θα φάω αυτά που μου φέρνουν ως συνοδευτικά. Στη περίπτωση αυτή όμως όχι μόνο το έφαγα, αλλά ζήτησα ακόμα ένα γιατί ήταν ένα από τα καλύτερα κέικ που έχω φάει. Σε κάποια στιγμή κοίταζα μήπως ήταν η γιαγιά μου κάπου κριμένη και τους το έδωσε μιας και ήταν ολόφρεσκο και τόσο αφράτο όπως εκείνης! Απλά πεντανόστιμο! Σας το περιγράφω και πείνασα!
Φεύγοντας, λοιπόν, από επικίνδυνα θέματα, όπως ήταν το φαγητό που σέρβιρε η Χριστίνα στους διπλανούς, περνάω σε ένα ακόμη αγαπημένο μου σημείο το οποίο ήταν σε εκείνους τους δυο ρετρό τοίχους που απλά τους ερωτεύτηκα! Νομίζω πως και εσείς θα συμφωνήσετε μαζί μου βλέποντας την παρακάτω εικόνα.
Ωστόσο, όμως είναι πολύ καλύτερο να το ζεις παρά να το βλέπεις από μια οθόνη και αυτό σας το εγγυώμαι εγώ!
Πέρασα αρκετή ώρα σε αυτό το μέρος διαβάζοντας το βιβλίο μου και έχω να πω πως ήταν μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες που έχω ζήσει. Ο καφές ή το φαγητό σε εκείνο το μέρος δεν είναι απλά ένας ακόμη καφές ή ένα ακόμη γεύμα αντίστοιχα, είναι μια ξεχωριστή εμπειρία που θα σε πάει σε άλλα μέρη με το που ανοίξεις τη πόρτα!
Σε γενικές γραμμές δυσκολεύομαι να βρω μαγαζιά στα οποία να βγαίνω ευχαριστημένη 100% ωστόσο το Barini με κάλυψε και με έκανε να πηγαίνω κάθε εβδομάδα! Το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι πάρτε το αγόρι σας ή τη κοπέλα σας ή ακόμα και έναν πολύ καλό φίλο και θα με θυμηθείτε.
Καλή απόλαυση, αν και είναι σίγουρη!
