Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που συνδέουν γεγονότα με μυρωδιές, τραγούδια ή εκφράσεις. Τo άρωμα της κυρίας μπροστά μου στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, ο αέρας του κυρίου που με προσπερνά βιαστικά για να μπει στο λεωφορείο ή η μυρωδιά της πούδρας όταν παίρνεις αγκαλιά ένα μωρό. Λίγα μόρια αέρα αρκούν, για να πάρω το στρώμα μου και να κολυμπήσω για λίγο στα νερά του Ιονίου. Να πιω σφηνάκια με την παλιοπαρέα στο μπαρ του χωριού ή να κουλουριάσω στον καναπέ με μόνη μου παρέα το φως των κεριών. Προσπαθώντας να καταλάβω τι πήγε λάθος. Ποιoς έφταιξε; Εσύ ή εγώ… εγώ ή εσύ; Mήπως και οι δύο;
Ο λαός λέει «Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται». Θα συμφωνήσω μαζί σου λαέ και θα προσθέσω ότι «η καλή μέρα φαίνεται από το τραγούδι που θα παίξει πρώτο στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου σου» και επίσης ότι «η καλή μέρα φαίνεται από τη θέση στάθμευσης που θα βρεις». Τα πράγματα, δηλαδή, για να ξεκινήσει καλά η μέρα σου δεν είναι και πολλά! Αν πάλι φοβάσαι να πάρεις το ρίσκο, φίλε μου, μην ανοίξεις το ραδιόφωνο ή πήγαινε στη δουλειά με τα ποδιά. Επιλογές είναι αυτές. Εγώ ρισκάρω … ζω επικίνδυνα! Τουτέστιν, η πρώτη κίνηση με το που θα μπω στο αυτοκίνητο είναι να βάλω τη ζώνη μου και να πατήσω το ON στο ραδιόφωνο!
Ζώνη, ραδιόφωνο και καλή μας μέρα!
«Καλησπέρα σας, φίλες και φίλοι. Μαζί θα περάσουμε ένα όμορφο βράδυ, για δύο ώρες, τα Ρεμάλια!». Ένα τραγούδι που με συντρόφευε για περίπου τρία χρόνια. Κάθε Παρασκευή βράδυ, πίσω από ένα μικρόφωνο, συντροφιά με τα Ρεμάλια και χαλί το «Τhe Unforgiven». Περιμένω να χαμηλώσει η μουσική και να κάνω είσοδο, μόνο που η φωνή που ακούγεται δεν είναι δική μου. «Καλημέρα κυρίες και κύριοι. Τελικά πόσο εύκολο είναι να συγχωρείς τους άλλους;». Ο εκφωνητής κάνει τη δική του έναρξη πάνω στο δικό μου χαλί. Σιωπώ και γέρνω στο κάθισμά μου. (Όλοι γνωρίζουν πως στο συγκεκριμένο σημείο του δρόμου θα πρέπει να κάνεις τάμα για να περάσεις!)
Το να συγχωρείς κάποιον δεν σημαίνει πως έχεις ξεχάσει το περιστατικό που συνέβη. Το να συγχωρείς κάποιον δεν πάει να πει πως δικαιολογείς τις πράξεις του. Όταν συγχωρείς το κάνεις για σένα και όχι για τον άλλον!
«Η ικανότητα να συγχωρείς είναι προσόν του δυνατού. Οι αδύναμοι ποτέ δεν συγχωρούν», είπε ο Γκάντι.
Η μεγαλύτερη δικαίωση όταν συγχωρείς κάποιον ή ακόμη καλύτερα όταν δέχεσαι τη «συγγνώμη» του είναι όταν δεν μετανιώνεις γι΄αυτό. Κανείς δεν είπε πως είναι εύκολο να συγχωρήσεις, πόσο μάλλον όταν έχεις πληγωθεί. Για σκέψου όμως… πόσες φορές βρέθηκες εσύ στην αντίστοιχη θέση; Πόσες φορές, μετάνιωσες που έκανες ένας λάθος και ζήτησες «Συγγνώμη»; Θυμήσου: «Να κατηγορείς τον εαυτό σου, όπως κατηγορείς τους άλλους. Να συγχωρείς τους άλλους, όπως συγχωρείς τον εαυτό σου».
Άραγε ο κύριος στο πίσω αμάξι ακούει τον ίδιο σταθμό με εμένα; Μάλλον όχι! Γιατί τότε, δε θα μου χτυπούσε το τζάμι, υπενθυμίζοντάς μου πως… ο δρόμος μπροστά είναι άδειος! Γνέφω ένα «έχετε δίκιο», κατεβάζω το τζάμι και αποκρίνομαι «Με συγχωρείτε».
Κάτι μουρμούρισε αλλά τι σημασία έχει, εγώ απλώς δυνάμωσα τη μουσική, έβαλα πρώτη και ξεκίνησα… είτε δέχτηκε, είτε όχι τη συγγνώμη μου!
Giorgos
Φεβρουάριος 16, 2016 at 11:20 μμ
Εξαιρετικο κειμενο παιδια. Συνεχίστε την καλη δουλεια να εχουμε και κατι καλο να χαζευουμε.
Bάλια Κ.
Φεβρουάριος 17, 2016 at 3:48 μμ
Σε ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια!