Χαλαρό απογευματάκι Δευτέρας. Ουρανός συννεφιασμένος και πυκνός. Ξέρεις από αυτούς που σε κάνουν να μην θες να βγεις, γιατί δεν μπορείς να προβλέψεις αν θα σε πιάσει καμιά ξαφνική μπόρα. Κάθομαι κι εγώ μέσα, κατ΄επιλογή με ψωμί, μερέντα και youtube. Καθόλου άσχημα. Βάζω, λοιπόν, την επιλογή auto-play και χαλαρώνω μπροστά στο laptop. Ξαφνικά, μπαίνει ένα κομμάτι που ήταν γνώριμο, αλλά είχα καιρό να το ακούσω. Έδωσα προσοχή στους στίχους προσπαθώντας να ανακαλέσω τον τίτλο χωρίς να κρυφοκοιτάξω στην οθόνη:
I’ve been running like you. Now you understand why I’m running scared.
Ο απόλυτος στίχος. Η ultimate ταύτιση. Ωφείλω να δώσω εξηγήσεις, πράγμα που θα κάνω αμέσως. Ο λόγος για τον οποίον με συγκινεί τόσο αυτός ο στίχος είναι γιατί αντιπροσωπεύει τις σκέψεις μου αλλά και πολλών άλλων, για ένα πολύ λεπτό ζήτημα, την λεγόμενη «φοβία δέσμευσης».
Για να ξεκινήσουμε από την αρχή, έχω γνωρίσει άτομα με την συγκεκριμένη «φοβία». Άνθρωποι που ποτέ δεν έλεγαν τίποτα κακό, ποτέ δεν παραπονέθηκαν για την σχέση, αλλά πάντα – ενστικτωδώς ίσως – φοβόσουν ότι θα σου γλιστρήσουν μέσα απο τα χέρια. Ανεξήγητο φαινόμενο, είναι σαν να το φωνάζει το σώμα τους, το βλέμμα τους και όλα, πως τέτοιοι άνθρωποι δεν μπαίνουν σε καλούπια. Δεν αφοσιώνονται σε κανέναν, γιατί τρέχουν. Με αυτούς που φοβούνται την δέσμευση δένεσαι και πιο εύκολα. Ειρωνεία ε;
Κάποτε, τους κατηγορούσα, λέγοντας τους ανώριμους, ανεύθυνους και εγωιστές. Εν τέλει, σήμερα είμαι εδώ για να σας πω ότι έκανα λάθος και πως είμαι ένας από αυτούς, κι αν είσαι κι εσύ δεν πειράζει. Και θα σου πω αμέσως γιατί. Γιατί η ζωή καλώς ή κακώς είναι παιχνίδι επιβίωσης. Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, αν δεθείς με κάποιον, τα δεδομένα ως έχουν ή μάλλον όπως νομίζεις πως έχουν αλλάζουν και τείνουν προς το αβέβαιο. Διότι είναι μεγάλη ευθύνη η αφοσίωση και είναι δύσκολο να προσπαθείς να συμβαδίσεις με τα δικά σου «θέλω», πόσο μάλλον να τα προσαρμόσεις στις προσδοκίες κάποιου άλλου. Κι αν κάνεις λάθος βήμα, τον παίρνεις και μαζί σου.
Καθόλου εγωιστικό, λοιπόν. Το αντίθετο, είναι μέθοδος αυτοπροστασίας και προστασίας των ανθρώπων για τους οποίους νοιαζόμαστε, από την φθορά των πραγμάτων. Μια φθορά που μοιάζει αναπόφευκτη σε έναν κόσμο όπου όλα είναι ρευστά. Μια κοσμική συμφωνία στην οποία τίποτα δεν είναι σταθερό και όλα κάνουν τον κύκλο τους. Θεσμοί και δεσμοί καταρρέουν καθημερινά. Οχι, δεν είναι αδυναμία το να φοβάμαι την δέσμευση και πάνω από όλα δεν είναι φόβος. Είναι νόμος, που επιβάλλει να μην αφήνω άλλους να καθορίζουν τον δρόμο μου κι ούτε εγώ τον δικό τους. Φεύγω, πριν τα πράγματα πάρουν την γνωστή τροπή. Θεωρείς πως αυτό είναι αδυναμία; Όλη την δύναμη του κόσμου χρειάζεται το να είσαι αυτόνομος. Η επιλογή του να μην δεσμεύσαι με κόσμο, είναι καθαρά εμπειρική και είναι αποτέλεσμα της στάσης των άλλων τόσο απέναντι σου, όσο και απέναντι στην κοινωνία. Σε ένα περιβάλλον που δεν εμπνέει εμπιστοσύνη είναι δύναμη να μην ριζώνεις πουθενά!
Κατερίνα
Απρίλιος 2, 2017 at 9:26 πμ
Διαφωνώ κάθετα μαζί σου Αντωνία συνονόματη Πάγωνη. Ο πάγος και το φευγιό δεν είναι λύση. Είμαι σε σχέση με άτομο φοβικό δέσμευσης και είναι μία πολύ δυσάρεστη εμπειρία και για τους δυο μας. Αλλά το παλεύουμε. Το πιο εύκολο ειναι να είσαι μόνος σου. Μόνοι υπάρχουν πολλοί σε αυτό τον κόσμο. Εσύ καλά περνάς; Φαντάζομαι.