Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί προϊόν βιωματικού χαρακτήρα και ουδεμία σχέση έχει με φανταστικά πρόσωπα.
Όρια. Όλοι μας θέτουμε στον εαυτό μας όρια, όρια για το πόσα λεφτά θα χαλάσουμε μέσα στον μήνα, πόσο θα φαμε, πόσο θα βγούμε, πώς και πόσο θα αντιδράσουμε, πόσο θα ενθουσιαστούμε ακόμα και πόσο θα αγαπήσουμε. Είναι απαραίτητα τα όρια, για να διατηρούμε μια ισορροπία στην ζωή μας, να έχουμε μια κατευθυντήρια γραμμή, για να προστατευθούμε πρακτικά και ψυχικά.
Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις εκείνες που τα όρια μας γίνονται στενά και απόλυτα; Σηκώνουμε τοίχους για να κλείσουμε μέσα τα συναισθήματα μας, τους ενισχύουμε ακούγοντας ανθρώπους που αποδομούν τα βιώματα μας, που μειώνουν την έκταση και την αξία τους – δεν το κάνουν από κακία, έτσι ενισχύουν και αυτοί τα δικά τους όρια -, εκλογικεύουμε κάθε μας πράξη, μας απαγορεύουμε και κλείνουμε μέσα ό,τι μας τρομάζει να βγει έξω. Καλό ή κακό. Σιγά σιγά, ξεχνάμε τι κλείσαμε πίσω από εκείνον τον τοίχο, το αφήνουμε στην τύχη του. Σπάνια θυμόμαστε ή μάλλον μας θυμίζει την ύπαρξη του βγάζοντας στην επιφάνεια τα αγαπημένα μας ΑΝ, τις νύχτες που μένουμε άυπνοι.
Και αν ρίξουμε αυτούς του τοίχους; Αν αφήσουμε τα συναισθήματα μας να μας καθοδηγήσουν σε περιπτώσεις που η λογική μας έχει ήδη θεωρήσει χαμένες; Αν δεν ακούσουμε τους «Εγώ στα έλεγα – Δε νιώθεις έτσι, νομίζεις ότι νιώθεις έτσι – Το κάνεις μόνο για το δράμα»; Ναι ξέρω, ίσως να ακούγεται όμορφο όμως δεν είναι πάντα. Τις πιο πολλές φορές το ξέσπασμα αυτό αφήνει ανθρώπους πληγωμένους. Ανθρώπους που αγαπάμε, φίλους που στάθηκαν εμπόδιο στην απόφαση μας γιατί δεν την κατανοούσαν, και σχεδόν πάντα εμάς τους ίδιους.
Άλλα αξίζει το ρίσκο. Γιατί όταν κοπάσει η θύελλα θα είμαστε πιο ήρεμοι εμείς οι ίδιοι. Θα υπάρχει μέσα μας χώρος να νιώσουμε εκ νέου, να βγούμε ξανά στον κόσμο χωρίς να φοβόμαστε. Γι΄αυτό ας εκδηλώνουμε τα συναισθήματα μας. Ας κυνηγάμε τους ανθρώπους που θέλουμε χρόνια και ποτέ δεν είχαμε το θάρρος να τους πούμε το παραμικρό, ας παραδεχόμαστε πόσο σημαντικοί υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι για μας ακόμα και αν μας πλήγωσαν και τους πληγώσαμε και εμείς, ας λέμε σε ανθρώπους ότι τους αγαπάμε ακόμα και αν ξέρουμε πως δεν θα ακούσουμε αυτό που θέλουμε στο τέλος.
Και να δίνουμε λίγη αγάπη παραπάνω στους ανθρώπους που μας λένε «Κάνε ό,τι σου λεει η καρδιά σου» και ας ξέρουν ότι θα πληγωθούμε και ας ξέρουν ότι αυτοί θα μας μαζεύουν μετά. Αυτοί μας αγαπάνε λίγο παραπάνω.
Και ας έχουμε πίστη. Έχω μετανιώσει για πράξεις μου, αλλά ποτέ για την αδράνεια μου. Και χαίρομαι για αυτό. Χαίρομαι επίσης και για το ότι οι φίλοι μου, έστω και καθυστερημένα, αφήνουν επιτέλους τους εαυτούς τους λιγάκι πιο ελεύθερους, και κυνηγάνε αυτό που τους αφήνει άυπνους τα βράδια.
Να θυμάστε φίλοι μου. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα πράγματα ίσως να μην πάνε καλά. Άλλα, ΑΝ πάνε;
