Σήμερα είχα την ανάγκη να σας εκφράσω τις σκέψεις μου και τις εμπειρίες μου σχετικά με το πώς είναι να ζεις στο εξωτερικό. Κατά γενική ομολογία, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι το να ζεις στο εξωτερικό είναι σαν να ζεις στο παλάτι της Ωραίας Κοιμωμένης. Όλα έξω είναι αλλιώς. Όσοι πάνε βγάζουνε λεφτά, κάνουνε ΤΗ ΖΩΗ και ταυτόχρονα τους λένε και ανθέλληνες που «Παρατάνε τη χώρα τους σε μια περίοδο που χρειάζεται την υποστήριξη τους και αντί αυτοί οι μορφωμένοι να μένουν στην Ελλάδα, φεύγουν», όπως έχω ακούσει ουκ ολίγες φορές από γνωστούς και μη. Αυτή λοιπόν, είμαι η μια όψη του νομίσματος. Οκ, ας τα δούμε όμως τώρα και από την άλλη πλευρά. Την δίκη μου. Την εικόνα που ζω τα τελευταία χρόνια ζώντας στο εξωτερικό. Την εικόνα που κάνεις δεν μπορεί να αντιληφτεί, γιατί του έχουν περάσει πως όλα έξω δουλεύουν ρολόι. Ότι όλα είναι όμορφα.
Ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή. Ζώντας σχεδόν λίγο κάτι περισσότερο από 4 χρόνια σε μια χώρα που πολλοί έχουν ονειρευτεί να έρθουν για διακοπές, άλλοι για σπουδές ή ακόμα περισσότεροι για δουλειά έχω να σας πω ότι τα πράγματα μόνο εύκολα δεν είναι. Και ρατσισμός υπάρχει, και δυσκολίες υπάρχουν στο να βρεις δουλειά και γενικά δεν είναι στρωμένα όλα με κόκκινα ροδοπέταλα. Το ότι έχεις ένα πτυχίο δεν σημαίνει ότι την επόμενη μέρα θα έχεις δουλειά, συνεπώς και λεφτά, άρα θα ζεις σαν πρίγκιπας. Θα σας δυσαρεστήσω, αλλά μόνο έτσι δεν είναι τα πράγματα.
Πριν έρθω για σπουδές πίστευα, δεν ξέρω γιατί, ότι στο εξωτερικό όλα δουλεύουν τέλεια, ότι εκεί είναι όλα εύκολα. Ίσως επειδή σαν τουρίστρια όταν πήγαινα κάπου με τους γονείς μου έβλεπα την απ΄έξω εικόνα, πήγαινα για λίγο και ξαναγύριζα πίσω στην ηλιόλουστη Ελλάδα μας. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι ακριβώς, κάτι που καταλαβαίνεις μόνο όταν ζήσεις έξω. Γενικά να σας πω την αλήθεια μου; Σαν την Ελλάδα δεν υπάρχει… Από άποψη καιρού; Φαγητού; Ποιότητας ζωής; Οικογένεια; Θάλασσα; Όσο και να σας φαίνεται περίεργο, ο ήλιος είναι υγεία, οπότε δεν είναι τυχαίο που ο μεσογειακός λαός έχει και άλλο ταπεραμέντο, βρε παιδί μου. Έχει μια τσαχπινιά.
Κατανοώ ότι όπως έχουν γίνει τα πράγματα στη χώρα μας και ότι όλοι μας δυσκολευόμαστε να τα βγάλουμε πέρα, όμως από την άλλη σκεφτείτε να ζείτε έξω, μακριά από οικογένεια, φίλους και το μόνο που να κάνετε είναι να δουλεύετε. Και να σας πω ότι εδώ τα πάντα φορολογούνται. Αν είσαι ενοικιαστείς πληρώνεις φόρο, οι λογαριασμοί είναι πιο ακριβοί, και πολλά άλλα. Στη ζωή μας δεν έχει αξία μόνο η δουλειά. Έχουν και αλλά πράγματα αξία. Καθημερινά πράγματα. Μια βόλτα μέχρι τη θάλασσα, μια βόλτα μέχρι το όμορφο κέντρο της Αθήνας μας, ένα καφέ με ένα φίλο και ας είναι και στο παγκάκι. Για εμένα αυτά έχουν αξία.
Δεν είναι τυχαίο που το μεγαλύτερο ποσοστό που είναι εδώ και δουλεύει, ονειρεύεται να γυρίσει πίσω. Κάτι λέει αυτό. Αν και νομίζω πως όταν είσαι εδώ σου λείπει το εκεί και τούμπαλην. Τουλάχιστον εγώ το βιώνω έντονα τα τελευταία χρόνια. Πουθενά δεν υπάρχει το τέλειο. Και ναι, υπάρχουν ποιο πολλές ευκαιρίες έξω, συμφωνώ, όμως έξω δεν είναι όλα τέλεια. Μόνο αν ζήσεις έξω εκτιμάς αυτά που είχες δεδομένα τόσα χρόνια. Η Ελλάδα είναι εμείς. Εμείς φτιάχνουμε το κόσμο γύρω μας. Αν ο κάθε ένας μας ατομικά θέλει να βελτιώσει το κόσμο, τη χώρα που ζει μπορεί να το κάνει. Και ξέρετε κάτι; Θεαματικές αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν μέσα σε λίγες μέρες, αλλά σίγουρα μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που λέμε «νοοτροπία».
Εγώ θέλω να γυρίσω πίσω και να κάνω πράξη τα θετικά στοιχεία που κράτησα από αυτό το ταξίδι μου και τη διαμονή μου τόσο καιρό στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα να καταφέρω να βάλω ένα μικρό λιθαράκι για κάτι καλύτερο. Για κάτι ποιο δημιουργικό. Ή τουλάχιστον αφήστε με να ζω στη tsoukalaland και να πιστεύω ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.
Σας φιλώ!
