Αρκετά συχνά βρισκόμαστε σε καταστάσεις, στις οποίες δεν ξέρουμε πώς μπλέξαμε. Το κακό αποτέλεσμα φαντάζει πολύ χειρότερο όταν υπεύθυνος είναι κάποιος δικός σου. Αντίστοιχα, νιώθεις πολύ χειρότερα ξέροντας πως εσύ φταις για τη δυστυχία κάποιου κοντινού προσώπου σου.
Ο σοφός λαός λέει πως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Πράγματα που είπες ή έκανες, με σκοπό να βοηθήσεις κάποιον, αλλά στην πορεία είχαν εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα. Αυτές οι καταστάσεις είναι πάντα δύσκολες και για τα δύο μέρη. Για εκείνον που έπραξε (και τα σκάτωσε), μοναδική παρηγοριά για τις τύψεις που νιώθει – δε γίνεται να μη νιώθει, ας είμαστε και λίγο άνθρωποι – είναι πως είχε στο μυαλό του να βοηθήσει. Για εκείνον όμως που έχει δεχτεί τις επιπτώσεις, πόσο μεγάλη παρηγοριά να είναι αυτό; Ιδίως όταν η ζημιά είναι μεγάλη, πόσο εύκολα θα τον συγχωρήσεις; Και αν ξανακάνει κάτι ανάλογο; Πάλι προβλήματα, πάλι τριβές.
Όταν είσαι πιεσμένος και θέλεις βοήθεια, από τα κοντινά σου πρόσωπα περιμένεις στήριξη, όχι επιδείνωση του ήδη υπάρχοντος προβλήματος. Το άτομο αυτό λοιπόν, ίσως να αρχίσει να αμφισβητεί ολόκληρη τη σχέση. Και ναι, είναι αλήθεια. Αν ο άλλος παίρνει περισσότερα από όσα δίνει, ίσως να είναι καλύτερα να μην είναι στη ζωή σου. Ίσως και κάποια στιγμή να σκεφτείς ότι το έκανε επίτηδες.
Όμως το μόνο που πραγματικά μπορείς να κάνεις είναι να ζυγίσεις το ίδιο το άτομο. Αν σου έκανε κακό, έστω και άθελά του, κάποιος που πραγματικά νοιάζεται, του δείχνεις το λάθος του και τον συγχωρείς. Αν δεν πιστεύεις ότι νοιάζεται πραγματικά ή αν δεν είσαι σίγουρος, τότε δεν υπάρχει λόγος να είναι κοντά σου αυτό το άτομο έτσι κι αλλιώς.
Στην αντίθετη πλευρά των πραγμάτων, η μόνη επιλογή σου είναι η παραδοχή του λάθους σου και η συνακόλουθη απολογία. Δεν μπορείς να αναγκάσεις κάποιον να σε συγχωρήσει, ούτε και να επαναφέρεις τη σχέση στο προηγούμενο στάδιο, τουλάχιστον όχι εύκολα.
Ίσως η δυσκολία να ξεχωρίσει ο πρώτος την αξία του άλλου, και ο δεύτερος πότε πρέπει να δώσει χρόνο και πότε να πιέσει να είναι το χειρότερο κομμάτι. Είναι όμως το μόνο αναγκαίο.
