Δεν ξέρω αν αυτή τη στιγμή που γράφω είμαι απογοητευμένη, στεναχωρημένη ή θυμωμένη. Ίσως είναι όλα μαζί που μου προκαλούν μια σύγχυση. Παρατηρώ, δυστυχώς από μακριά, την όλη κατάσταση που συμβαίνει στα νησιά μας τον τελευταίο καιρό. Κόσμος πεινάει, παιδιά πνίγονται και όλο αυτό δεν έχει τελειωμό. Δεν ήθελα να γράψω γι΄αυτό, γιατί οι γνώμες διίστανται και είναι ένα αρκετά λεπτό και ευαίσθητο θέμα.
Τις προάλλες λίγο πριν τελειώσει η βάρδια μου, σερβίρω το τελευταίο τραπέζι. Μια κλασική και μη πρωτότυπη ερώτηση ξεστομίζεται από τον ένα κύριο της παρέας. Άγγλος, υποθέτω, με ρίζες από κάποια χώρα της ανατολής. Ισπανίδα; Όχι, Ελληνίδα. Στις αρχές αισθανόμουνα άσχημα να το ξεστομίσω τόσο θαρραλέα, όχι γιατί ντρέπομαι για τη καταγωγή μου, αλλά γιατί έχω κουραστεί να μου λένε ότι είμαστε οι τεμπέληδες της Ευρώπης. Και κάπως έτσι, έρχεται η επόμενη ερώτηση… Αν όχι για την κρίση, σίγουρα για τους μετανάστες. Δυστυχώς δεν έπεσα έξω. Όντως έρχονται τόσοι μετανάστες στα νησιά σας; Πως το αντιμετωπίζετε; Τα μέσα δεν δείχνουν πολλά.
Προσπαθείς να φανείς ψύχραιμος και να απαντήσεις με όση περισσότερη ευγένεια σου έχει απομείνει. Είναι η στιγμή που δεν ξέρεις τι να απαντήσεις. Σκέφτομαι… αξίζει να μπω σε αυτή τη διαδικασία; Είναι η στιγμή που νιώθεις και συνειδητοποιείς ότι είσαι τόσο μικρός μπροστά σε όλο αυτό που συμβαίνει, ίσως και ανήμπορος στο να βοηθήσεις στο βαθμό που θες. Είτε γιατί είσαι μακριά, είτε γιατί οικονομικά δεν το αντέχεις, είτε γιατί όλο αυτό για εσένα απλά είναι πάρα πολύ ή είτε γιατί είναι ένα παιχνίδι που άλλοι βάζουν τους όρους για εσένα.
Τελικά, μπήκα στο κόπο να τους απαντήσω. Συμφώνησαν σε πολλά μαζί μου. Προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι δεν είμαστε τα «κακά» παιδιά όπως θέλουν να μας παρουσιάζουν στα μέσα. Ο Έλληνας έχει κάτι που οι ξένοι δεν θα το μάθουν ποτέ: ήθος, αλληλεγγύη, φιλοξενία και συμπόνια. Δεν έχουμε τις παροχές τους τονίζω. Όμως και χωρίς αυτές υπάρχουν άνθρωποι που είτε δουλεύουν σκληρά σαν εθελοντές, είτε η ψυχή τους δεν τους αφήνει να μην δώσουν ότι έχουν για να βοηθήσουν. Αυτοί είναι οι Έλληνες του τόνισα. Όταν χρειάζεται γινόμαστε όλοι μια γροθιά, δεν κοιτάμε χρώμα και καταγωγή.
Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα με τους μετανάστες του είπα, με το ότι δεν έχουμε οργάνωση και παροχές για αυτούς τους ανθρώπους έχουμε πρόβλημα. Δεν είμαστε ρατσιστές, είμαστε φιλόξενοι. Και κάπου εκεί κάνω μια παύση και σκέφτομαι… Πόσο έχουν αυξηθεί τα ποσοστά σε ακροδεξιές ιδεολογίες. Και αναρωτιέμαι γιατί. Δεν μας φταίνε οι ξένοι αν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να έχουμε ένα οργανωμένο σύστημα.
Ζώντας έξω και εγώ για κάποιους αλλοδαπή είμαι. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα ήθελα να μου φέρονται με τον ίδιο τρόπο που φερόμαστε εμείς στους ξένους που έρχονται στη χώρα μας. Κανείς δεν θέλει να αφήσει τη ώρα του αν δεν υπάρχει λόγος. Πριν κρίνεται κάποιον, πριν γίνεται επιθετικοί, σκεφτείτε αν ήσασταν στη θέση του, τι αντιμετώπιση θα θέλατε να έχετε; Μην κάνετε ότι δεν θέλετε να σας κάνουν. Αν όλοι το σκεφτόμασταν και το πράτταμε κιόλας ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος.
Τα φιλιά μου μέχρι την επόμενη Δευτέρα!
