Το πρωινό ξυπνητήρι κανείς ουδέποτε αγάπησε ή έστω συμπάθησε. Aπό τα μαθητικά χρόνια, ήταν αυτό που προμήνυε την αρχή μιας δύσκολης ακόμα μέρας. Ήταν η υπενθύμιση ότι σήμερα έχεις πάλι μάθημα με εκείνο το δύστροπο δάσκαλο που δεν σου εξηγεί τις ασκήσεις στα μαθηματικά, ότι πάλι θα δεις εκείνο τον τραμπούκο από την έκτη τάξη που ποτέ δε συμπάθησες.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, το ξυπνητήρι συνέχιζε να είναι εκεί. Να χτυπά ακούραστο 5 μέρες την εβδομάδα. Να σου θυμίζει ότι όσα χρόνια και να περάσουν εσύ θα πρέπει να κάνεις κάθε μέρα και μια νέα αρχή. Πού να ήξερες ότι όσο μεγαλώνεις, το ξυπνητήρι θα γίνεται όλο και πιο αβάσταχτο. Ξέρω ότι σε έχει φτάσει πολλές φορές στο σημείο να πεις «Όχι, σήμερα δεν θα σε ακούσω. Σήμερα θα κάτσω εδώ, θα ασχοληθώ με εμένα, να βρω ποιος είμαι, να απαντήσω στο ερώτημα που πάντα με βασανίζει. Γιατί σε ακούω κάθε μέρα και ξυπνάω με την δική σου εντολή και ας ξέρω ότι από αύριο πάλι εσύ θα με ξυπνάς».
Κάθε πρωί η ίδια ιστορία, ξύπνημα την τρίτη φορά που θα «λαλήσει». Σηκώνεσαι και αναρωτιέσαι «Πού πάω πάλι;». Όχι δεν είσαι τεμπέλης, απογοητευμένος είσαι. Σε καταλαβαίνω, κουράστηκες να ξυπνάς και βγάνεις έξω σε μια ηλιόλουστη μέρα όπου όλα είναι γκρίζα, οι άνθρωποι, οι ειδήσεις ακόμα και τα συναισθήματά σου. Εκεί που πας να δεις με αλλά μάτια την ημέρα, κάτι γίνεται και αμέσως σε επαναφέρει στην «φυσιολογική» κατάσταση. Ψαχουλεύεις μια θετική σκέψη μέσα στο μυαλό σου μα μάταια. Έχεις κατακλυστεί από μιζέρια, αρνητικές σκέψεις και κάθε τι άλλο που είναι ο λόγος που δεν βλέπεις με αισιοδοξία το αύριο. Αυτό το αύριο που τόσο πολύ ήθελες να έρθει όταν ήσουν μικρός, βιαζόσουν βλέπεις να μεγαλώσεις και να μπεις στο κλαμπ των μεγάλων παιδιών.
Έλα όμως, που δεν τα είχες υπολογίσει σωστά. Έλα όμως, που ούτε ένας μεγάλος δεν σε έπιασε να σου πει «Μικρέ, κάτσε κάτω θέλω να μιλησουμε». Αντί αυτού όλοι και όλα γύρω σου σε πίεζαν χωρίς να το καταλαβαίνεις να μεγαλώσεις πριν την ώρα σου. Έτσι και έγινε. Μεγάλωσες και τελικά δεν έγινες πιλότος, αστροναύτης, γιατρός και δεν έσωσες τον κόσμο, όπως πάντα ονειρευόσουν. Όλα σου τα όνειρα τελικά πήγαν στο κενό, γιατί άλλοι είχαν γράψει το μέλλον σου με μελανά γράμματα.
Καλείσαι τώρα να παλέψεις. Nα πάρεις το στυλό με το οποίο γράφουν την ιστορία σου και να αρχίσεις να τη βάφεις ο ίδιος όπως θες. Ξύπνα, μεγάλωσες. Ξέχνα το στυλό, αντάλλαξέ το με ένα πινέλο και ξεκίνα να ζωγραφίζεις το παρόν και το μέλλον σου. Βάλε χρώματα, πολλά χρώματα, ζωγράφισε φίλους, χαμογέλα, ευτυχία, ανθρώπους χαρούμενους, κάνε τον κόσμο πιο όμορφο, δεν είναι αργά. Πάρε τους τρελούς της παρέας σου και ξεκίνα να ονειρεύεσαι ξανά. Μην τα παρατάς, ακόμα δεν γράφτηκε ο επίλογος, εσύ θα τον γράψεις.
