Κυριακή βράδυ. Εγώ με μία κούπα καφέ στο χέρι να προσπαθώ να διαβάσω για το αυριανό και τελευταίο μάθημα της εξεταστικής. Κάπου εκεί είναι που καταλαβαίνω αυτό που λένε ότι όταν έχεις διάβασμα το να παρατηρείς την υφή του τοίχου αποκτά ενδιαφέρον…
Σιγά σιγά περνούν οι ώρες, η μία γίνεται δύο, οι δύο τρείς και ούτω καθεξής. Κάπως έτσι, έχει φύγει όλη μου η μέρα προσπαθώντας να διαβάσω ένα βιβλίο, το οποίο δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για εμένα! Αρχίζει και με κατακλύζει η υπερένταση, μετά η απογοήτευση και στο τέλος δάκρυα θυμού αρχίζουν και τρέχουν και όλα αυτά γιατί;
Γιατί πολύ απλά αναγκάζω τον εαυτό μου να συμβιβαστεί με μία κατάσταση που ίσως τελικά να μην θέλω να είμαι. Ίσως να μην είμαι ακόμα σίγουρη εάν αυτό που έχω επιλέξει να σπουδάζω με εκφράζει σαν άνθρωπο, εάν μπορεί να μου δώσει την ευκαιρία να δουλέψω για να ζήσω την ζωή που θα ήθελα και όχι να ζω για να δουλεύω.
Πιστεύω πως δεν είμαι η μόνη 20χρονη που εξακολουθεί και κάνει αυτές τις σκέψεις και απογοητεύεται. Είναι αυτές οι σπουδές που θα ήθελα να κάνω η αυτό το επάγγελμα που επέλεξα να ακολουθήσω μου ταιριάζει; Μπορώ μέσα από αυτά να έχω την ζωή που ονειρεύτηκα;
Πολύ απογοήτευση για τις ίσως λάθος αποφάσεις της λυκειακής μου ζωής! Επιθυμίες γονέων που συνεχίζουν να με πιέζουν και αφότου μπήκα στο πανεπιστήμιο. Ανάγκες που θέλω να καλύψω και ο μόνος τρόπος είναι να δουλέψω, αλλά αν αυτό που κάνω δεν μου ταιριάζει, δεν μου αξίζει ή δεν με ανταμείβει;
Τα 20 είναι μία ηλικία που μας κατακλύζει η αμφιβολία… Είμαστε, πλέον ενήλικες που θέλουμε να διεκδικήσουμε ισάξια το δικαίωμα στις σπουδές και την εργασία, χωρίς όμως τελικά να τα καταφέρνουμε με την πρώτη και γι΄αυτό απογοητευόμαστε.
Ξέρεις όμως ότι έχεις επιλέξει την κατάλληλη δουλειά για εσένα όταν ξυπνάς το πρωί για να πας στην σχολή ή στην δουλειά σου και νιώθεις ότι σχεδόν μπορείς να αγγίξεις τα όνειρα σου!
