Παρακολουθώντας τα διάφορα ζευγάρια γύρω μου και παρατηρώντας τις αντιδράσεις τους, θυμήθηκα μια φράση που μου έλεγε η γιαγιά μου: “Κορίτσι μου τα ζευγάρια σήμερα χωρίζουν τόσο εύκολα, συνέχεια μαλώνουν. Δεν έχετε εσείς τώρα καθόλου υπομονή, όπως εμείς παλιά. Με το παραμικρό ανοίγεται την πόρτα και φεύγετε”. Αλήθεια έτσι είναι; Φταίει η τόση ανεξαρτησία που έχει πλέον η γυναίκα που της δίνει την δύναμη να μπορεί πλέον να είναι κυρία του εαυτού της, χωρίς να χρειάζεται την “στήριξη” από το ισχυρό φύλο; Και γιατί είναι κακό αυτό; Γιατί πρέπει να ανέχεσαι κάποιον μόνο και μόνο γιατί δεν μπορείς να στηριχτείς στα πόδια σου; Η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Η ισότητα σε μια σχέση πηγάζει από τον σεβασμό που έχεις στον άλλον, όχι επειδή “πρέπει”, αλλά επειδή “θέλεις”. Μπορείς να επιβιώσεις και να συντηρήσεις τον εαυτό σου μόνη σου, αλλά επειδή αγαπάς τον σύντροφό σου απλά δεν θέλεις να ζεις χωρίς αυτόν. Γιατί δεν σε καλύπτει οικονομικά, αλλά συναισθηματικά. Δεν τον φοβάσαι απλά τον σέβεσαι, όπως άλλωστε και αυτός κάνει το ίδιο. Ο ένας επιλέγει τον άλλον και πορεύεστε στην ζωή μαζί. Δίπλα δίπλα χωρίς να προηγείται κανείς, αυτό είναι αγάπη…
