Με σχετική αυστηρότητα ξεκινάμε σήμερα, ακολουθώντας μια συγκεκριμένη δομή. Η δομή αυτού του άρθρου βασίζεται σε απαράλλαχτες κανονικότητες. Σε τέσσερις καθόλου τυχαίους, αλληλένδετους ορισμούς.
Πράξη Πρώτη
Στόχος: Ουσιαστικό, ενικού αριθμού. Η κατεύθυνση πράξεων και σκέψεων προς την υλοποίηση μιας επιθυμίας.
Η λέξη αυτή, αν φανταστούμε την ζωή μας σαν μια ευθεία, είναι η αφετηρία. Το σημείο εκκίνησης που μας σπρώχνει να προχωρήσουμε προς τα εμπρός. Προσωπικά μιλώντας, από μικρή θαύμαζα τους ανθρώπους που ήξεραν τι ήθελαν να πετύχουν. Ήθελα να είμαι γύρω τους για να μάθω να το κάνω κι εγώ αυτό. Να θέτω δηλαδή ακριβείς στόχους. Κοιτώντας στο παρελθόν, βλέπω ότι άργησα να μάθω από τους ανθρώπους αυτούς. Αν για παράδειγμα, παρομοιάσουμε για λίγο την ζωή μου με το γνωστό παιχνίδι «Darts», όλα – ή μάλλον τα περισσότερα, για να μην είμαι πολύ αυστηρή- βελάκια θα βρίσκονταν στον τοίχο.
Πράξη Τρίτη
Πραγμάτωση: Ουσιαστικό, ενικού αριθμού. Το να παίρνει υπόσταση κάτι, το να γίνεται πραγματικότητα ένα σχέδιο, μια σκέψη, μια εντολή κλπ.
Υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από το να πραγματοποιούνται οι στόχοι μας; Και βέβαια όχι! Η επίτευξη ενός στόχου επιδρά με θετικό τρόπο σε πολλούς τομείς της ζωής μας. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στο παιχνίδι «Domino», μια κίνηση επιφέρει πολλές ανάλογες. Η πληρότητα που νιώθει κάποιος όταν τα όνειρα του παύουν να ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας, ισούται με πνευματικό οργασμό. Κάθε άνθρωπος, ρομαντικός ή ρεαλιστής, στον τομέα των ονείρων πάντα φλερτάρει λιγότερο ή περισσότερο, με ενδεχόμενα που προς στιγμή μοιάζουν εξωπραγματικά. Ωστόσο, η πραγμάτωση είναι δυνατή και ο οραματισμός αναγκαίος. Όσο δύσκολοι κι αν είναι οι καιροί, οι άνθρωποι πάντα θα λειτουργούν σαν τα παλιά τρένα. Θα κινούνται με την κάψα των ονείρων τους, θα κάνουν τις ανάλογες στάσεις και θα φτάνουν στον ανάλογο προορισμό. Εκεί θα περιμένει η ολοκλήρωση.
Πράξη Δεύτερη
Ανεπάρκεια: Ουσιαστικό, ενικού αριθμού. Το να μην υπάρχουν αρκετές ικανότητες για την εκάστοτε περίσταση.
Θα προσέξατε ήδη την ανορθόδοξη τάξη των παραγράφων. Άφησα την δεύτερη πράξη για τελευταία, γιατί εκεί χρειάζεται να εστιάσουμε την προσοχή μας. Μεταξύ της πρώτης και της τρίτης πράξης, λοιπόν, δηλαδή μεταξύ ενός στόχου και της πραγμάτωσης αυτού, μεσολαβεί ένα κενό ή αλλιώς ένα χιλιόμετρο -και παραπάνω- δρόμος, ή όπως το φαντάζομαι εγώ με ένα παχύ τείχος. Το λεγόμενο «Τείχος της Ανεπάρκειας».
Οραματιζώμενη αυτό, άλλαξε κάτι στο σκεπτικό μου. Όταν μια μέρα, ενώ ένιωθα ότι καταφέρνω αρκετά πράγματα στην ζωή μου, δεν κατάφερνα να νιώσω αυτό το πολυπόθητο συναίσθημα πληρότητας. Είμαι σίγουρη ότι έχει συμβεί σε αρκετούς από εσάς. Όταν αρχίζεις και το σκέφτεσαι πολύ, μετά σε βασανίζουν τα γιατί. Γιατί δεν είμαι αρκετά χαρούμενη; Γιατί δεν είμαι αρκετά ικανοποιημένη με τον εαυτό μου; Τι πρέπει να κάνω για να είμαι αρκετά ευχαριστημένη με την ζωή μου;
Στο σημείο αυτό σας ρωτώ, μήπως πολύ απλά πρέπει να εξαφανιστεί το «αρκετά» από την ζωή μας; Δεν υπάρχει κάτι που να ορίζεται ως αρκετό, γιατί αυτό αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Επομένως, αν σε τρώει το παράπονο της ανεπάρκειας χαρακτήρα, αυτό πιθανότατα συμβαίνει επειδή έχεις επιτρέψει σε εξωτερικούς παράγοντες να ρυθμίζουν τα standards σου. Να επανέλθω λίγο στο φαινόμενο ανεπάρκειας χαρακτήρα, το οποίο είναι το συναίσθημα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δεν βρίσκεσαι σε θέση να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου, γιατί δεν είσαι αρκετά «κάτι».
Ναι, σωστά διάβασες, στο κάτι συμπλήρωσε ό,τι εσύ θες και πάλι θα βγάζει νόημα! Δεν είμαι αρκετά έξυπνη. Δεν είμαι αρκετά δημιουργικός. Δεν είμαι αρκετά όμορφος. Ανώνυμες φωνές ανεπάρκειας, που δυστυχώς απορροφούμε σαν σπόγγοι και τις αφήνουμε να καλύψουν την δική μας φωνή. Η σύγκριση της ζωής μας με την ζωή τρίτων είναι κακός σύμβουλος.
Τίτλοι Τέλους
Παρωπίδες: Ουσιαστικό, πληθυντικού αριθμού. Δερμάτινες καλύπτρες που θέτονται ανά ζεύγη πλευρικά των ματιών.
Κάποιες φορές είναι καλό να τις φοράμε. Επιλεκτικά που λέμε! Διότι έτσι κοιτάμε μόνο μπροστά και ούτε μας νοιάζει τι κάνει και τι δεν κάνει ο άλλος δεξιά ή αριστερά μας.Έτσι παύουμε να αφήνουμε άλλους να ορίζουν το δικό μας «επαρκές», παυουμε να συγκρίνουμε την επιτυχία μας με την επιτυχία των άλλων. Άλλωστε, ο μόνος άνθρωπος με τον οποίον είναι επιτρεπτό να συγκρίνεις τον εαυτό σου, είσαι εσύ σε παρελθοντίκο χρόνο. Έχοντας αυτά στο μυαλό, είναι σαν να παίρνεις μια βόμβα και να την πετάς πάνω στο τείχος της δεύτερης πράξης, που άθελα σου ύψωσες στην πορεία σου. Μετά τι; Μετά απλά περνάς, εσύ ελευθέρωσες τον δρόμο σου, η διαδρομή είναι μια και δεν υπάρχουν παρακάμψεις!
Υ.Γ: Ποτέ μην πάρεις δανεικά, φτερά για να πετάξεις, με τα δικά σου να πετάς, κι όποτε, κι όπου φτάσεις!
