Δημοψήφισμα, capital controls, ανεργία, εκλογές κάθε τρεις και λίγο, κρίση, κρίση, κρίση… Πονοκέφαλος πιάνει τον καθένα μας στο άκουσμα και μόνο αυτών των λέξεων. Καθημερινά βιώνουμε την οικονομική (και κοινωνική θα πρόσθετα) κρίση της χώρας μας. Τη βλέπουμε στις ειδήσεις της τηλεόρασής μας, στο πορτοφόλι μας, στα σκυθρωπά πρόσωπα των γύρω μας. Για κάποιους είναι το τέλος του κόσμου, για άλλους πάλι είναι μια ακόμη δοκιμασία για τον άνθρωπο.
Συχνά περνάει απ΄το μυαλό σου η σκέψη ότι βρίσκεσαι στην καλύτερη ηλικία τη χειρότερη εποχή. Μάντεψε εγωίσταρε, δεν επιλέχθηκες εσύ και οι συνομήλικοί σου ως οι πιο γκαντέμηδες όλων των εποχών. Παρακολουθείς τα όνειρά σου να γκρεμίζονται, σου στερούνται αγαθά από την καθημερινότητά σου και γενικών όλα είναι ένα μαύρο χάλι. Οκ, στο δίνω. Το να σου λείπουν βασικά αγαθά είναι όντως χάλια. Πόσο μάλλον όταν δε μπορείς να βρεις μια δουλειά για να το αλλάξεις αυτό.
Όπως χάλια είναι, επίσης, το να μη μπορείς να σπουδάσεις στη σχολή που επιθυμείς, όταν αυτή βρίσκεται σε άλλη πόλη, επειδή η οικογένειά σου αδυνατεί να καλύψει τα έξοδα που απαιτούνται. Όλοι αυτοί είναι αρκετοί λόγοι για να δυσκολέψουν τη ζωή σου, όχι όμως αρκετά καλή δικαιολογία για να το βάλεις κάτω.
Ανέκαθεν οι λαοί του κόσμου περνούσαν «σκοτούρες». Δεν ήταν λίγες μάλιστα εκείνες οι οποίες ήταν θανάσιμες. Μακροχρόνιοι πόλεμοι, λιμοί, πανδημίες. Σου θυμίζουν κάτι αυτά; Φαντάζεσαι περίπου πώς έμοιαζε η καθημερινότητα των προγόνων σου που δεν είχαν ούτε τις μισές από τις δικές σου ανέσεις; Τίποτα από αυτά δεν αφάνισε την ανθρωπότητα. Γιατί να το αφήσεις να συμβεί τώρα, λοιπόν; Τα προβλήματα αυτά δε λύθηκαν από μόνα τους ως δια μαγείας. Οι ίδιοι οι άνθρωποι ήταν εκείνοι που βρήκαν τη λύση. Όχι ένας ή δύο, αλλά εκατομμύρια ανθρώπων. Μην αφήσεις μια ακόμη δοκιμασία να λυγίσει. Είσαι πολύ πιο δυνατός από αυτό. Είμαστε πολύ πιο δυνατοί από αυτό.
