Μου ζητήθηκε να γράψω ένα άρθρο για την ζωή. Είπα να προσπαθήσω. Θα ξεκινήσω λέγοντας πως το μυαλό μου είναι πολύ μικρό και η άγνοια μου πολύ μεγάλη. Θα μιλήσω όμως μέσα από την ψυχή μου και έτσι θα είμαι τουλάχιστον αληθινή.
Λένε πως η ζωή είναι εύκολη και εμείς την δυσκολεύουμε. Ας το πούμε αυτό για αρχή στα παιδάκια στην Αφρική που κάθονται κάτω από την αγελάδα για να δροσιστούν την ώρα που κατουράει. Που τους χαρίζεις ένα στυλό και το θεωρούν είδος πολυτελείας. Στους πατεράδες τους που σκοτώνονται για να βγάλουν διαμάντια για να στολίζονται οι κυρίες της υψηλής κοινωνίας.
Στους ανθρώπους που δίνουν μάχη με ένα σωρό αρρώστιες. Σε αυτούς που γεννήθηκαν σε οικογένεια που δεν αγαπήθηκαν ή κακοποιήθηκαν και σε αυτούς που σε αυτή την ζωή ήρθαν ήδη με έναν σταυρό στην πλάτη τους. Είτε σωματική αναπηρία, είτε εγκεφαλική. Τι έκαναν λάθος αυτοί οι άνθρωποι; Που έφταιξαν; Πώς να τους πεις ότι η ζωή είναι ωραία και εύκολη;
Η ζωή είναι δύσκολη πολύ. Απλά κάποιοι είναι τυχεροί και η ζωή τους είναι εύκολη. Που είναι ωραία η ζωή όταν ζούμε ανάμεσα σε ανθρώπους δήθεν, ψεύτικους και χωρίς αξίες. Που πλέον, τα παιδιά μεγαλώνουν με ηλεκτρονικά παιχνίδια αντί να παίζουν στις αλάνες, όπως παλιά και γέμιζε ο τόπος γέλια και χαρές. Εμείς μεγαλώσαμε με κινούμενα σχέδια γεμάτα αγάπη, τώρα μεγαλώνουν με τέρατα και σκοτωμούς.
Πως μπορώ να θεωρήσω εύκολη την ζωή όταν μια μάνα τρέφει ένα παιδί για να πάει στο στρατό, ώστε να μάθει να πολεμήσει και να σκοτώνει. Φυσικά, δεν δέχομαι ότι πρέπει να γνωρίζει να προστατεύει την πατρίδα. Ποια πατρίδα; Ένα κομμάτι γης που κανείς μας δεν το έφερε μαζί του όταν ήρθε σε αυτόν τον κόσμο. Ένα κομμάτι γης που αποκτήσαμε πολεμώντας γι΄αυτό. Διώχνοντας κόσμο από τη γη τους, για να ικανοποιήσουμε την απληστία μας. Η πατρίδα θέλει σεβασμό, όχι να την γεμίσουμε πτώματα και τάφους.
Πότε είναι ωραία η ζωή, όταν τίποτα δεν είναι δεδομένο; Ούτε η ανάσα μας το επόμενο δευτερόλεπτο. Πότε είναι ωραία η ζωή, όταν γνωρίζεις ότι δεν είσαι ελεύθερος; Ότι είσαι σαν το πιόνι του σκακιού που δεν κουνιέται από μόνο του, αλλά εξαρτάται από τον άνθρωπο που παίζει το παιχνίδι;
Πότε είναι εύκολη η ζωή όταν γύρω μας δεν υπάρχει ούτε ανθρωπιά και ούτε σεβασμός; Ή μήπως όταν γνωρίζουμε ότι η ζωή μας εξαρτάται από τα αποτελέσματα των πολιτικών παιχνιδιών; Όταν θέλουμε να ακουστεί η κραυγή μας, αλλά παρόλα αυτά την καταπίνουμε.
Η ζωή θα ήταν ωραία αν μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο που ζούμε. Και η αλλαγή ξεκινά από τον καθένα μας ξεχωριστά. Όταν αλλάξουμε τον εαυτό μας προς το καλύτερο. Όταν αρχίσουμε να καλλιεργήσουμε την ψυχή μας, το μυαλό μας και όχι την εμφάνισή μας και τα λεφτά μας. Να υπάρχει απλότητα, χαρά,αγάπη γύρω μας.
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα κάποιοι άνθρωποι που βοηθούν. Που είναι εθελοντές, που υιοθετούν παιδιά, που κάνουν δωρεές. Αυτοί που θα δούν κάποιον στο δρόμο να πεινάει και θα τον πάνε στον κοντινότερο φούρνο να του πάρουν κάτι. Αυτοί που δίνουν από τα υπάρχοντά τους και ας έχουν ήδη λίγα. Που θα δώσουν αίμα από το αίμα τους να σώσουν ανθρώπους που δεν γνωρίζουν. Ναι, τότε θα ήταν ωραία η ζωή μας.
Δυστυχώς, όταν καταλαβαίνουμε τι πραγματικά έχει αξία στην ζωή είναι πλέον αργά. Είναι λίγο πριν φύγεις και καταλαβαίνεις με τι βάρος φεύγεις. Πόσες αμαρτίες κουβαλά η ψύχη σου, που πλέον δεν έχεις χρόνο να αλλάξεις τίποτα. Όταν καταλαβαίνεις πως τελικά τα πλούτη που απέκτησες στην ζωή σου, θα μείνουν πίσω ερείπια και άδεια. Ότι ο πόνος που προκάλεσες θα έρθει μαζί σου στην νέα σου κατοικία.
Όταν θέλεις να λες τα «σ΄αγαπώ» που δεν είπες, αλλά δεν μπορείς, γιατί αυτοί η άνθρωποι δεν είναι πια γύρω σου. Όταν θέλεις να συγχωρέσεις και να συγχωρεθείς, αλλά η ώρα αυτή πέρασε. Όταν θέλεις να γελάσεις και να μοιραστείς, αλλά η ψυχή σου γέρασε μαζί με το κορμί σου. Όταν θέλεις να φύγεις ελεύθερος, αλλά βρίσκεσαι κάτω από τη σκιά των αμαρτιών σου. Όταν καταλαβαίνεις ότι πηγαίνεις στο ίδιο χώμα με ανθρώπους που ενδεχομένως υποτιμούσες, γιατί πίστευες ότι είσαι καλύτερος η διαφορετικός. Και τέλος, όταν καταλαβαίνεις ότι είμαστε όλοι αδέρφια κάτω από τον ίδιο θεό…
