Σήμερα αγαπητοί θαυμασταί, πρόκειται να γράψω ένα άρθρο γεμάτο με παράπονο, ανησυχία, θυμό, αγανάκτηση, δεναντεχωαλλισμό, πίεση και μαγιονέζα. Σήμερα, το άρθρο αυτό έχει σκοπό να μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και να γίνει ένα μήνυμα παγκόσμιας ειρήνης, ένα μήνυμα με μυνηματικά μηνύματα που θα μηνυματικοποιεί το νόημα και θα κάνει τον κόσμο καλύτερο. Για Νόμπελ Ειρήνης δεν ξέρω ακόμα…
Το θέμα μου για σήμερα είναι ο σατανάς που ονομάζεται Candy Crash. Και χάρη του κάνω που το γράφω κεφαλαία, αλλά πως να το κάνουμε, κρατάμε και ένα επίπεδο. Έχει καταντήσει ένα φαινόμενο συγκλονιστικό. Οι κατασκευαστές του εθιστικού παύλα σπαστικού παύλα σατανικού παύλα γυναικωτού αυτού παιχνιδιού, έχουν κάνει τόσα πολλά στάδια σ΄αυτό το παιχνίδι που δεν σου φτάνουν δυό ζωές να τα περάσεις. Είναι τόσα πολλά που το ξεκινάς 20 χρονών και το τελειώνει το εγγόνι σου, αφού σε θάψει, ρε φίλε…
Και εσείς βρε κοπελιές, τι είναι αυτά;! Το τηλέφωνο έχει γίνει προέκταση του χεριού σας. Από την μια μεριά, η μασχάλη και από την άλλη, η μαλακισμένη με τις καραμέλες του Candy. Δεν μπορούμε να σας μιλήσουμε όταν παίζετε. Σε λίγο θα φλερτάρουμε μέσω Candy Crash. «Γεια μωρό, τι στάδιο είσαι;», «Πώς τις σπάζεις τις καραμέλες έτσι, μωρό μου; Με ανάβεις», «Θα μου στείλεις μια ζωήτσα, βρε κουκλί;», «Αν μου φορτίσεις το τηλέφωνο να παίξω, θα σου στείλω 3 ζωές και ό,τι θέλει ας προκύψει».
Πραγματικά, αν αφιερώναμε το 1/3 της ώρας που τρώμε στο Candy Crash στο να κάνουμε σέξ, δεν θα υποφέραμε από υπογεννητικότητα. Αν τον αφιερώναμε στο να σκοτώνουμε κατσαρίδες, δεν θα χάναμε τον χρόνο μας να σας ηρεμήσουμε από το σοκ της πρώτης επαφής γυναίκας-κατσαρίδας. Αν τον αφιερώναμε στο να κάνουμε διαδηλώσεις, δεν θα έιχαμε τέτοιες κυβερνήσεις που προφανώς ολημερής παίζουν Candy, γι΄αυτό και προκοπή δεν βλέπουμε.
Πριν κλείσω το άρθρο, θέλω να πω και κάτι άλλο σε αυτούς που δεν φτάνει παίζουν 25 ώρες το 24ωρο, μας στέλνουν και συνεχώς αιτήματα για ζωές και θανάτους στο Candy Crash. Περιμένεις κανένα like, κανένα «χαχαχα, κανένα «τέλειο» ή έστω κανένα «έλεος», σου έρχεται νοτιφικέϊσιον και τσούπ Κάντυ Κράς, περιμένεις ξανάρχεται και μπούμ Κάντυ Κράς, περιμένεις ντελίβερι στο σπίτι ανόιγεις την πόρτα, μπούμ Κάντυ Κρας. Ε, όχι ρε φίλε, δεν το δέχομαι. Άσε που μου έχουν τελειώσει οι βρισιές για να σας βρίζω συνεχώς. Δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι και αναγκάζομαι να δημιουργώ νέες, δικές μου, ουάν οφ ε κάϊντ βρισιές για όλους εσάς του τύπου Μαλακοσκατόριζες ή παπαροφρικουλες κ.τ.λ…
Λοιπόν, φτάνει με τα αιτήματα, φτάνει με τα μηνύματα, με τις ζωές, τις καραμέλες και το Κάντυ Κράς. Αγαπηθείτε, φιληθείτε, κάντε σέξ και στείλτε και καμιά ζωή, ρε μαλάκες, να μπορώ να παίξω… Ευχαριστώ!
