Βασική προϋπόθεση για να διαβάσεις το σημερινό κείμενο είναι η ένταση. Δυνάμωσε μουσική και άσε το ρυθμό να σε οδηγήσει πάνω στις λέξεις. Σταμάτα σε όποιο κόμμα θες εσύ. Και αν κάτι δεν κατάλαβες, μπορείς πολύ απλά να ξεκινήσεις από την αρχή. Έτσι δεν γίνεται και στο παρκέ; Ο καθένας λικνίζεται στο ρυθμό που αυτός ακούει. Γιατί ο χορός είναι ελευθερία.
Κάποια πρωινά ξυπνάς και πριν ακόμη χτυπήσει το ξυπνητήρι έχεις να κάνεις ένα εκατομμύριο δουλειές. Σαν και αυτή τη μέρα. Έχω να πάω το αυτοκίνητο για πλύσιμο, πρέπει να είμαι νωρίτερα στη δουλειά και όλα αυτά όταν ο δήμος Αθηναίων έχει επιλέξει να κλείσει τους δρόμους σε μια πυκνοκατοικημένη συνοικία της νοτιοδυτικής Αθήνας.
Αυτό συνεπάγεται πως εσύ θα αργήσεις στη δουλειά σου,αλλά και πως θα πρέπει να λειτουργήσεις σαν GPS προκειμένου να βρεις την πιο γρήγορη, εναλλακτική διαδρομή για να φτάσεις στον προορισμό σου. Στενάκια που έχουν απαγορευτικό. Στενάκια που είναι πλακόστρωτα. Aν είναι να φτάσω παραλία για να γυρίσω πίσω, τότε να ζητήσω μισή μέρα άδεια. Κάποια στιγμή, όλοι θα κάνουν αυτά που κοροϊδεύουν ή κατηγορούν. Είναι νόμος. Έτσι λοιπόν, το παραδέχομαι, διένυσα 50 εκατοστά, ανάποδα. Με ταχύτητα μηδενική, και με alarm.
Κυρία που έχει μόλις ξυπνήσει, κατευθύνεται κάθετα. Η ταχύτητά που ανεβαίνω το στενό όχι μόνο με κάνει ορατή από χιλιόμετρα, αλλά αν είχα τη δυνατότητα θα έκανα και καφέ. Έχω ήδη περάσει από μπροστά της και παρακολουθώ πως κατασκοπεύει που θα πάω. Αυτό ήταν… η κόρνα της 8.30 το πρωί δεν σταματάει να χτυπάει. Βάζει alarm, κλείνει ένα γκαράζ πολυκατοικίας και αρχίζει να βαράει την κόρνα του αυτοκίνητου, λες και δεν υπάρχει αύριο. Ανυπομονείτε; Και εγώ!
Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και ακούω μια φωνή «Το στενό δεν ανεβαίνει». Συμπέρασμα, ο συγκεκριμένος άνθρωπος, έχασε πέντε λεπτά από τη ζωή του. Ξύπνησε όλη την γειτονιά με την κόρνα του. Και έβγαλε το άχτι του, βάζοντάς μου τις φωνές. Είναι η κατηγορία αυτή των ανθρώπων που απλώς, έχουν ξυπνήσει στραβά και τους αρκεί να τσακωθούν. Είναι αυτοί που τρώγονται με τα ρούχα τους, κοινώς. Αφήνω το αυτοκίνητο για πλύσιμο και κατευθύνομαι στη δουλειά. Αναλογίζομαι πόσο καιρό έχασε αυτή η κυρία από την καθημερινότητά της, αλλά και πόσο επιβαρύνθηκαν οι φωνητικές της χορδές.
Πόσες χαμένες στιγμές έτσι για τον τσαμπουκά; Πόσο άραγε διαρκεί μια στιγμή; Πως μπορεί να σε αλλάξει μια στιγμή;
Μια στιγμή αρκεί για να γίνει το δάκρυ, γέλιο. Μια στιγμή αρκεί για να γίνει η φουρτουνιασμένη θάλασσα, λάδι. Μια στιγμή αρκεί για να συγχωρήσεις. Μια στιγμή αρκεί για να αγαπήσεις. Μια στιγμή αρκεί… μια στιγμή αρκεί για να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Ο δικός σου κόσμος.
Μην σπαταλάς τις στιγμές σου. Δώσε τους αξία, χρώμα και χαμόγελα. Καμία χαμένη στιγμή σε αυτή τη «χαμένη» ζωή, λένε κάποιοι. Εγώ θα πω «ζήσε την κάθε σου στιγμή πριν αυτή γίνει παρελθόν». Η ζωή μας, είναι γεμάτη στιγμές. Θα ήταν βαρετή αν αυτές οι στιγμές δεν είναι διαφορετικές.
Εν τούτοις, εγώ, θα παλέψω για τις δικές μου στιγμές. Αυτές για τις οποίες εγώ είμαι υπεύθυνη και θα τις κάνω, ευχάριστες. Και αν πάλι, κάποιοι θελήσουν να μου καταστρέψουν τις στιγμές … μια στιγμή αρκεί για να τις αλλάξω!
