Μια φορά δύο άγγελοι αποφάσισαν να κάνουν ένα ταξίδι στη Γη. Μετά από πολλή ώρα δρόμο, είπαν να περάσουν τη νύχτα στο πρώτο σπίτι που θα συναντούσαν μπροστά τους. Χτύπησαν, λοιπόν, την πόρτα. Ένα μεγάλο σπίτι, όπου οι ιδιοκτήτες ζούσαν με όλα τα καλά και πλουσιοπάροχα. Μετά από έγκριση, μπήκαν οι άγγελοι μέσα. Οι ιδιοκτήτες τους έβαλαν σε ένα υπόγειο με 2 στρώματα κάτω στο πάτωμα για να κοιμηθούν, χωρίς καν να τους προσφέρουν έστω ένα ποτήρι νερό. Ο μεγάλος άγγελος, καθώς έφτιαχνε το στρώμα, είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκέυασε. Ο μικρός άγγελος τον ρώτησε απορημένος για ποιο λόγο το έκανε και ο μεγάλος του απάντησε πώς τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.
Το επόμενο πρωί, έφυγαν από το σπίτι για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Όταν βράδιασε, σκέφτηκαν να σταματήσουν πάλι σε κάποιο σπίτι. Το σπίτι που σταμάτησαν ήταν ένα φτωχό. Μικρό, ίσα ίσα που έβγαζαν το ψωμί τους οι άνθρωποι. Χτύπησαν και μπήκαν μέσα. Το ζευγάρι τους έστρωσε τραπέζι να φάνε, τους έβγαλαν κρασάκι να πιούνε, και τους έδωσαν κρεβάτι να κοιμηθούν.
Την επόμενη μέρα, όταν ξύπνησαν βρήκαν τους ανθρώπους να κλαίνε, γιατί πέθανε η μοναδκή αγελάδα που είχαν και τους έδινε γάλα. Τότε, ο μικρός ο άγγελος δεν άντεξε. «Γιατί το επέτρεψες αυτό;», ρώτησε το μεγάλο άγγελο. «Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.», του απάντησε ο μεγάλος. «Τότε πώς είναι; Προχθες, κοιμηθήκαμε σε ένα πλούσιο σπίτι που δεν μας πρόσφεραν ούτε νερό και τους επισκέυασες τον τοίχο. Χθες, κοιμηθήκαμε σε αυτούς τους ανθρώπους που μας έδωσαν τα πάντα, κι εσύ άφησες να πεθάνει η αγελάδα τους. Γιατί το επέτρεψες αυτό;», του είπε ο μικρός θυμωμένος.
Ο μεγάλος άγγελος γύρισε και τον κοίταξε. «Ο άνθρωπος αυτός που επισκέυασα τον τοίχο τους, είχε κρύψει πολλά λεφτά και χρυσό στον τοίχο. Ο εγωιστής τα θέλει όλα για τον εαυτό του. Έκλεισα την τρύπα για να μη βρει ποτέ του όλα αυτά τα πλούτη. Χθες το βράδυ, ήρθε ο Χάρος να πάρει τη γυναίκα αυτού εδώ του ανθρώπου, κι εγώ συμφώνησα να την ανταλλάηω με την αγελάδα.»
Μετά από αυτό τα λόγια μου είναι περιττά. Μέσα από αυτή την ιστορία, αυτό που θέλω να πω είναι ότι πώς πάντα μετά από μια καταιγίδα, όσο κι αν αργήσει, έρχεται πάντα μια λιακάδα. Συνήθως αυτό συμβαίνει στη ζωή μας σε μια άσχημη εμπειρία. Στην αρχή πονάς, δεν βλέπεις τίποτα άλλο πέρα από τον πόνο. Τότε είναι που τα βάζεις με θεούς και δαίμονες. Με τη μοίρα και την ώρα. Τότε, που θες να ξεριζώσεις την καρδιά σου για να σταματήσει να πονάει. Που αναζητάς το δίκιο σου παντού. Τελικά, καταλήγεις με τον πόνο σου και η μοναδική σου επιλογή είναι να τον υποστείς.
Ακόμα κι όταν πιστεύεις πώς δεν υπάρχει καμία ελπίδα, πάντα υπάρχει. Ας μην ψάχνουμε πάντα το λόγο, γιατί έτσι καθυστερούμε τη θεραπεία. Καμιά φορά, ίσως είναι καλύτερα να μην ξέρουμε καν το λόγο. Θα έρθει ο καιρός, θα μας τον αποκαλύψει και τότε ίσως νιώσουμε ανακούφιση.
