Ετοιμάζω τη βαλίτσα μου. Έχω σαφή εντολή να πάρω μόνο τα απαραίτητα. Είναι αρκετά ώστε να κάνουν την αποσκευή αδύνατον να κλείσει. Σιχαίνομαι την όλη διαδικασία. Όχι μόνο για το γεγονός ότι είμαι αναγκασμένη να χωρέσω ένα μάτσο προσωπικά μου αντικείμενα σε ένα τόσο μικρό χώρο, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι απλωμένα σε πάτωμα και κρεβάτι, όπως είναι πάντα. Δεν συμφωνώ καν με την αφορμή του ταξιδιού μου.
Ένας προορισμός που δεν έχω επιλέξει, αλλά το έκαναν άλλοι για εμένα. Ένας προορισμός που έχω ξαναεπισκεφθεί και θα ξαναεπισκεφθώ στο μέλλον, σε αντίστοιχες καταστάσεις. Ένας προορισμός που λατρεύω να μισώ και ταυτόχρονα μισώ να λατρεύω. Ένας προορισμός που πάντα στα λεγόμενά μου εμφανίζεται ως ιδανικός, αλλά για κάποιο λόγο όταν βρίσκομαι εκεί αισθάνομαι εγκλωβισμένη. Το χωριό μου.
Λένε ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Αλλά σε αυτό το ταξίδι, οι συνοδοιπόροι μου είναι ακόμα ενα κομμάτι στη συλλογή με τις μη δικές μου επιλογές. Είναι αυτοί που με ανάγκασαν να κάνω αυτό το ταξίδι, χρησιμοποιώντας ως όπλο τους έννοιες όπως είναι η αγάπη, το φιλότιμο, η υποχρέωση, οι ανεκτίμητες στιγμές που μπορεί να μην ξαναζήσω μαζί τους. Ας τους ονομάσουμε χαριτωμένα «αναγκαίο κακό», μιας και είναι οι μόνοι άνθρωποι που δεν μπορείς να επιλέξεις να έχεις στη ζωή σου. Η οικογένεια.
Τι είναι αυτό που μας ξινίζει τόσο στις οικογενειακές διακοπές; Φτιάχνω μια νοητή λίστα στο μυαλό μου, ταξιδεύοντας στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Νιώθεις έντονα την αίσθηση του deja vu, καθώς λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από πέρσυ, που βρισκόσουν στο ίδιο αμάξι, με τους ίδιους ανθρώπους, διασχίζοντας την ίδια διαδρομή, για να συναντήσεις τα ίδια άτομα. Πάντα τα ίδια «αναπάντητα» ερωτήματα θα μονοπωλούν τις οικογενειακές συζητήσεις. Ποιος νηστεύει και ποιος όχι, θα κάνουμε όλη την περιφορά του επιταφίου, ποιος θα φέρει πρώτος το Άγιο Φως, τελικά η μαγειρίτσα κοκκινιστή ή φρικασέ, να κοκορέτσι κανείς ή να μην κοκορέτσι, και η τελευταία ερώτηση για 50.000$, ποιος θα είναι ο μεγάλος νικητής στις αβγομαχίες που θα κερδίσει ένα ανούσιο συγχαρητήρια από την παρέα, ένα κόκκινο αβγό που δεν μπορεί να φάει – γιατί δεν θέλει να το σπάσει – και ένα φιλάκι από τη γιαγιάκα;
Για πολλούς οι οικογενειακές διακοπές πρόκειται για ένα εγχείρημα παράνομο, απεχθές και μη βιώσιμο. Για τους συναισθηματικούς είναι δέσιμο με τα άτομα που αγαπάς, για τους κοινωνικούς ευκαιρία να γνωρίσουν και τους υπόλοιπους συγχωριανούς (για αυτούς θα είσαι πάντα ο πρωτευουσιάνος, ξέχνα το), για τους γκρηνιάρηδες θυσαυροφυλάκιο αφορμών γκρήνιας και ειρωνείας, ενώ για τους συμφεροντολόγους δωρεάν διακοπές.
Βρίσκομαι στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, θέα η θάλασσα, αρνάκι κάτω αράζει το κορμί του κάτω από τον καυτό ήλιο, τσάμικα και ρεμπέτικα αντιλαλούν στην αυλή, θείοι τσακώνοναι για το ποιος είναι ο καλύτερος ψήστης, καπνός παντού δίνοντας μια ιδιαίτερη ευωδιά σε ό,τι κινείται, τραπέζι γεμάτο με ένα σωρό άλλα πιάτα υποτίθεται συνοδευτικά, και το καλύτερο; Μπύρα παντού. Η εικόνα αυτή με ικανοποιεί και με ανατριχιάζει ταυτόχρονα. Ένα περίεργο συναίσθημα με κατακλύζει. Τι μου συμβαίνει; Περνάω όντως καλά στις οικογενειακές διακοπές;
Ναι, περνάω. Γιατί γύρω μου είναι άτομα που μπορεί να μην είμαστε πάντα χαρούμενοι μεταξύ μας, να κάνουμε αγώνες για να υποστούμε ο ένας τον άλλο, αλλά στο τέλος της ημέρας θα είναι πάντα εκεί για εσένα και το αντίστροφο. Γιατί μπορεί να σε ενοχλεί που κάθε μέρα ξυπνάς με τις φωνές τους στην αυλή και θιγμένος φωνάζεις ότι δεν σε σέβονται, να βαριέσαι τη μία καφετέρια του χωριού που θα ήσουν και χθες και θα είσαι και αύριο, να αγανακτείς με τη γιαγιά σου που αν δεν σου προσφέρει φαΐ κάθε 2 λεπτά δεν θα κοιμηθεί ήσυχη το βράδυ, να διαφωνείς με τον παππού σου για το σκουλαρίκι στη μύτη και το τρύπιο παντελόνι και να μην ανέχεσαι άλλο τα προξενιά που σου προσφέρουν ασύστολα κάθε θεία που γνωρίζεις και δεν γνωρίζεις. Αλλά αν του χρόνου είσαι μακριά από αυτά, θα σου λείψουν αφάνταστα.
