Ανάμεικτα τα συναισθήματα για ανθρώπους που «επιδιώκουν» να παρατηρούν αλλήλους. Στην πραγματικότητα δεν το θέλουν, απλά συμβαίνει! Άλλοι είναι οι παράγοντες που τους ώθησαν σε αυτό το σημείο: η δραματική και ευαίσθητη οπτική τους για την ζωή, για τις στιγμές που την αποτελούν.
Κάποιοι άνθρωποι απλά επιλέγουν τους πρωταγωνιστές που θα παίξουν στο έργο τους βάσει ορισμένων κριτηρίων. Άλλοι, απλά θέλουν εκείνοι τον πρωταγωνιστικό ρόλο, χωρίς να υπολογίζουν ότι ένας πρωταγωνιστής υποστηρίζεται από κομπάρσους και ότι τον αναδεικνύει ο σκηνοθέτης της ταινίας. Εν ολίγοις, ορισμένοι επιλέγουν να είναι οι ίδιοι σκηνοθέτες στην ζωή τους, φτιάχνοντας εκείνοι τα σενάρια και επιλέγοντας οι ίδιοι τους πρωταγωνιστές, ακόμα και τους κομπάρσους, οι οποίοι αποδεικνύονται χρήσιμοι στο μάτι τους, αλλά όχι στο μάτι του θεατή. Στην συνέχεια, κάνουν τον ιδανικό απολογισμό όσον αφορά την αξιολόγηση των κομματιών που συντέλεσαν στην ολοκλήρωση αυτού του παζλ : Υπάρχουν πρωταγωνιστές οι οποίοι μπόρεσαν να ταυτιστούν με τον ρόλο που τους δινόταν, επειδή απλά ήταν ο ιδανικός για εκείνους, υπήρχαν άλλοι οι οποίοι πιθανότατα να μην προσπάθησαν αρκετά ή να μην μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν στις συνθήκες υπό τις οποίες βρίσκονταν και απέτυχαν. Δυστυχώς, και οι σκηνοθέτες μπορεί να αποδειχθούν λανθασμένοι στις αξιολογήσεις τους. Σαν αποτέλεσμα απογοήτευσαν, εκτός από το ευρύ κοινό, και τον πρωταγωνιστή, ο οποίος τους είχε καταστήσει ικανούς και κατάλληλους.
Φτάνει κανείς, λοιπόν, στο σημείο που πρέπει να καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα: Στις ανθρώπινες σχέσεις μπορεί κανείς να «επενδύσει» σε συναισθήματα. Είναι σχέσεις ανταπόδοσης και αλληλεπίδρασης που τις διέπουν συναισθήματα και μοναδική απόδειξη αυτών είναι οι πράξεις που τα συνοδεύουν. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι άνθρωποι αγαπούν αλλήλους, μόνο και μόνο επειδή έβλεπαν μέσα τους το κλειδί για να ξεκλειδώσουν τον ίδιο τους τον εαυτό, για να τον αναβαθμίσουν˙ θα ήταν ο κατάλληλος ηθοποιός για την δική τους ταινία.
Υπάρχει και εκείνη η κατηγορία των ηθοποιών που δεν πληρούσαν τα κριτήρια και δεν κατατάχθηκαν στους επίλεκτους, χωρίς όμως να υπονομεύεται η αξία τους: Τέτοιοι άνθρωποι αναζήτησαν τον εαυτό τους μέσα από «καθρέφτες». Αντίκριζαν την αντανάκλασή τους μέσα από αυτούς και αποδέχονταν αυτό που έβλεπαν, χωρίς να λαμβάνουν υπ΄όψιν την φθορά που μπορεί να έχει υποστεί υλικά και επομένως την παραμορφωμένη εικόνα που θα μετέδιδε σαν απτή πραγματικότητα. Δυστυχώς, είναι δύσκολο έως και ακατόρθωτο να βρει κανείς τον «τέλειο» καθρέφτη. Βλέπετε έχουν εκλείψει από την αγορά ή πιθανότατα να μην υπήρξαν ποτέ και όλες οι φημολογίες που αντιστοιχούσαν σε μαρτυρίες να ήταν απλώς ψευδαισθήσεις αλλήλων. Επιπλέον, ένα γεγονός, στο οποίο διαγράφεται η απόγνωση τέτοιων ανθρώπων, είναι η απαραίτητη εκτίμηση και η αποδοχή του εαυτού τους, η οποία δεν τίθεται στην λίστα προτεραιοτήτων τους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την αυτόματη απόρριψη και την υπονόμευση εκείνου του εαυτού συνοδευόμενου από δικές τους επιλογές.
Ήταν εξαρτημένοι από την όψη «καθρεφτών», από ανθρώπους δηλαδή, τους οποίους υπολόγιζαν δίπλα τους ανάλογα με τα δικά τους κριτήρια, είτε αυτά ήταν λανθασμένα και αποτελούσαν απόρροια επιφανειακών εκτιμήσεων, είτε ανταποκρίνονταν στην πραγματική υπόσταση εκείνων. Ήταν εξαρτημένοι από «αλυσίδες» που φάνταζαν ότι τους προστάτευαν από ψευδαισθησιακούς κινδύνους, όμως στην πραγματικότητα ήταν εκείνες που τους περιόριζαν και δεν τους άφηναν ελεύθερους να δουν, να ψάξουν, να εξερευνήσουν και να αποκομίσουν εμπειρίες, εκ των οποίων πολλές θα μπορούσαν να τους υποβάλλουν σε μία σειρά δοκιμασιών ικανή να τους ωθήσει σε ένα ταξίδι που η πορεία του θα σήμανε την πρόοδο ή την έσχατη ταπείνωση του ίδιου. Εν τέλει, κατέληγαν με μία γκάμα ετικετών προσκολλημένες πάνω τους που απέδιδαν ένα πληθωρικό «φαίνεσθαι», των οποίων η έγκριση ήταν δεδομένη εφόσον δεν υπήρχε απόρριψη.
Υπάρχουν και άνθρωποι-θύματα του εγωισμού τους που διαχειρίστηκαν λανθασμένα καταστάσεις ξέροντας ότι απλά ήταν ανίκανοι, γιατί δεν γνώριζαν τους εαυτούς τους, και αν τους γνώριζαν, ήταν τόσο εγωιστές που δεν ήθελαν να αποδεχτούν την ήττα τους. Πίστευαν ότι πάντα μπορούσαν να πειραματίζονται με ψυχές-φαντάσματα και να κερδίζουν για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους, δεν είδαν ποτέ την ουσία: πως θα χάσουν ανθρώπους από δίπλα τους που επεδίωξαν μονάχα την δική τους ευημερία. Εκείνοι οι οποίοι νόμιζαν ότι ήξεραν τους εαυτούς τους, νόμιζαν ότι μπορούσαν να αντέξουν αυτό που είχαν, αυτό που ήθελαν, αλλά πρόδωσαν αυτούς που ενδιαφέρθηκαν, ακόμα και τους ίδιους. Κατέφυγαν σε επιλογές για να ξεχάσουν άλλες, για να απαρνηθούν τους εαυτούς τους, τα «θέλω» τους, ακόμη και τους προσκείμενους φόβους που είχαν. Φόβοι που υπήρχαν εξαιτίας της διατήρησης του στοιχείου της επιπολαιότητας και της παρορμητικότητας εκείνων που άφηναν πολλά ερωτηματικά.
Παρ΄όλα αυτά, φέρουν ευθύνη για τις πράξεις στις οποίες προέβησαν και τα λόγια τα οποία μοιράστηκαν, είτε λόγω επιπολαιότητας, είτε συνειδησιακά. Ένα σημείο στο οποίο πιθανότατα να δικαιολογούνται είναι η θέλησή τους για να συμβαδίσουν με πρόφαση την εξέλιξη: είναι φυσικό να υφίστανται αλλαγές οι ποικίλες φυσιογνωμίες σε κάποια χαρακτηριστικά τους όσον αφορά τον χαρακτήρα τους, αλλά είναι επιλογή τους να το δεχτούν. Αυτό που παραμένει αδικαιολόγητο είναι η αδιαφορία και η έλλειψη αμοιβαιότητας με συνέπεια την απραξία: αυτό γιατί δεν υπάρχει επιβεβαίωση αντίστοιχων συναισθημάτων και ακολούθως προκύπτουν απρόβλεπτες συμπεριφορές.
Από την άλλη όχθη, υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν μια σκέψη παραπάνω για εκείνους οι οποίοι δεν μπόρεσαν να αντέξουν αυτά που τους έδιναν. Άνθρωποι παρατηρητικοί που ταλαιπωρούν τους εαυτούς τους δίνοντας βάση σε κάθε λεπτομέρεια, αξιολογούν την κάθε κίνηση εναποθέτοντας τις ελπίδες τους σε παρουσίες που τους συντροφεύουν σε στιγμές, σε ανθρώπους με τους οποίους μοιράζονται πληθώρα συναισθημάτων, περιμένοντας να διαχειριστούν καταστάσεις με παρόμοιο τρόπο όπως θα έκαναν οι ίδιοι. Τέτοιες «ράτσες» ανθρώπων δεν αντικαθιστούν έτσι εύκολα ανθρώπους, γιατί καταλαμβάνονται από την ευαισθησία τους για αλλήλους, γιατί αφιέρωσαν χρόνο, χωρίς να τον σπαταλήσουν απαραίτητα, επειδή έβλεπαν μία κουκίδα στο χαρτί, μία ένδειξη ανταπόκρισης που ήταν επαρκής για μία αρχή και μία συνέχεια ως προς κάτι άγνωστο. Υπό τέτοιες συνθήκες, απλά δεν επιδιώκουν να «τσαλακώνουν» άλλους ανθρώπους, γιατί έχουν επίγνωση των ορίων τους. Γνωρίζουν τι αντέχουν να δώσουν και τι αντέχουν να πάρουν όσον αφορά την ποιότητα και την ποσότητα σε συναισθήματα και στιγμές. Όμως, η αποδέσμευση είναι πράξη χρονοβόρα και ανασταλτική προς την εξέλιξη, την πρόοδο.
