Πριν 30 περίπου χρόνια (λίγο πάνω, λίγο κάτω – δεν έχει και μεγάλη σημασία) ήρθα στον κόσμο. Χάρη σε αυτή τη λαμπρή μου έξοδο έμαθες να ακούς, για δεύτερη φορά, στο όνομα μαμά. Η αλήθεια είναι πως άργησες να το ακούσεις, διότι ως γνωστό τοις πάσι, άργησα να μιλήσω. Βέβαια από τα τρία χρόνια μου και μετά, δεν σταμάτησα. Οπότε το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έχεις παράπονο πως δεν ακούς το όνομά σου και όχι μόνο.
Αυτά, λοιπόν, τα 32 χρόνια (άντε το πα) μεγαλώνουμε μαζί. Η καθεμία μας διανύει τη δική της δεκαετία, αλλά πάντα πορευόμαστε παράλληλα. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κάνει πράγματα για τα οποία σε «μάλωνα» και άλλες πάλι να μονολογώ «Α ρε μάνα, πόσο δίκιο είχες».
Αυτή η μαγική ιδιότητα των μαμάδων να τα ξέρουν όλα, μάλλον κάπου θα διδάσκεται, δεν μπορεί. Δεν μπορεί να γνωρίζουν πως ο καιρός θα αλλάξει και θα βρέξει, ενώ ο ήλιος κάνει πάρτι εκεί ψηλά. Δεν μπορεί να ξέρουν πως αυτός ο άνθρωπος με το πλατύ χαμόγελο σαν από διαφήμιση της Colgate, θα σε πληγώσει. Δεν μπορεί αυτή η αγκαλιά τους να είναι τόσο θεραπευτική. Το «καλημέρα» τους τόσο δυναμωτικό σαν φρουτοχυμός και οι συμβουλές τους τόσο κατατοπιστικές σαν ένα gps ακριβείας.
Δεν σου χρωστάω ευχαριστώ που έμαθα να κολυμπάω, σου χρωστάω ευγνωμοσύνη που με έμαθες να «κολυμπάω» ακόμη και εκεί που δεν υπάρχει θάλασσα.
Βέβαια από την άλλη, υστερούν και σε κάποια σημεία. Πάντα το τάπερ με φαΐ για την δουλειά, επιφυλάσσει μια έκπληξη. Ως δια μαγείας, έχει το φαγητό που δεν μου αρέσει με τη δικαιολογία «έχει πολλές βιταμίνες, πρέπει να το φας». Το αποτέλεσμα είναι να μαγειρεύω μόνη μου, σε σημείο που σκέφτομαι μήπως όλο αυτό να είναι μεθοδευμένο!
Μου έμαθες να κολυμπάω χωρίς μπρατσάκια ένα καλοκαίρι του ΄86. Να μην φοβάμαι τα βαθιά, να παίρνω ανάσα για να βγω και πάλι στην ακτή. Δεν σου χρωστάω ευχαριστώ που έμαθα να κολυμπάω, σου χρωστάω ευγνωμοσύνη που με έμαθες να «κολυμπάω» ακόμη και εκεί που δεν υπάρχει θάλασσα. Με έμαθες να αγαπώ τους άλλους όπως είναι, σαν το μικρό κουτάβι που μας έφεραν στο σπίτι εκείνο το Πάσχα, που δεν ήταν σαν τα άλλα. Να μην το βάζω κάτω ακόμη και αν αποτύχω. «Δεν είναι όλα ρόδινα και πασπαλισμένα με πολύχρωμη τρούφα», μου λες ακόμη, «το γλυκό όμως, είναι πάντα γλυκό. Και στο τέλος μένει η ωραία του γεύση, ακόμη και αν υστερεί σε εμφάνιση». Πολλές φορές τσακωθήκαμε. Δηλαδή, εγώ τσακωνόμουν μόνη μου.
Αν και πολλές φορές σε επέπληξα, γιατί πίστευα πως δεν πράττεις σωστά. Ακόμη και όταν οι όροι αντιστράφηκαν, καθώς έπαιρνα από μόνη μου το ρόλο της μητέρας και σου εφιστούσα την προσοχή. Tο σίγουρο είναι ένα: πως εύχομαι όταν γιορτάσω και εγώ αυτή τη μέρα να είμαι «σαν εσένα».
