Στα πλαίσια μιας φιλικής συζήτησης κλήθηκα να ερμηνεύσω κάποιους στίχους (όπως και τα υπόλοιπα μέλη της παρέας) από μια τυχαία γκάμα καψουρoτράγουδων. Είμαστε κι εμείς fans κάποιων ελληνικών όπως καταλάβατε, τι να κάνουμε; Αυτά. Η όλη κουβέντα προοριζόταν για μία χαλαρή, όσον αφορά το περιεχόμενο, συζήτηση. Συζήτηση, η οποία κατέληξε σε σοβαρές ειλικρινείς πεποιθήσεις για την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα συνοδευόμενη με απόψεις που αντανακλούσαν το παρελθόν του καθενός μας, ένα κομμάτι μας. Όλα τα παραπάνω αποτέλεσαν μικρά κομμάτια παζλ – συντελεστές για την δημιουργία μιας αλληλουχίας σκέψεων.
Κατά την γνώμη μου, τα απωθημένα ταυτίζονται (προ πάντων) και συγκρούονται με το παρελθόν. Είναι απόβλητα της ψυχής, των οποίων τα υπολείμματα μένουν σε έναν υπόνομο γεμάτο με «αποτυχημένα» σχέδια, σενάρια και πληθωρικές συναισθηματικά αναμνήσεις με άδοξο τέλος. Οι άνθρωποι πολλές φορές συνδέουμε καταστάσεις από το παρελθόν, που τις έχουμε βιώσει έντονα, με συγκεκριμένες φυσιογνωμίες πιστεύοντας έτσι σε μια μονόδρομη εξέλιξη και κατάληξη των πραγμάτων, αγνοώντας παράλληλα μικρές εναλλακτικές-λύσεις που ανοίγουν άλλες πόρτες. Πόρτες που συνδέονται με σχέσεις, με ανθρώπους προφανώς. Ανθρώπους με μία ποικιλία συναισθημάτων, αντιδράσεων και συμπεριφορών να στιγματίζουν τον καθένα από αυτούς, όπως τα νούμερα-τατουάζ στιγμάτιζαν τους φυλακισμένους. Όμως, υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που μια ένταση, ένα χαρακτηριστικό εκείνων, μία δράση-αντίδραση μπορεί να ανακαλέσει μια «μαύρη» σελίδα του παρελθόντος, η οποία θα οδηγήσει σε επαναλαμβανόμενες άτοπες συγκρίσεις, εξαιτίας κοινών πηγών, αλλοιώνοντας έτσι το παρόν-μέλλον. Επομένως, φρόνιμο θα ήταν να αναθεωρήσει κανείς τα κριτήρια για την εκτίμηση ορισμένων καταστάσεων και για την απόδοση «ετικετών» σε ανθρώπους.
Επιπλέον, βαρυσήμαντο σημείο του παρελθόντος που δεσμεύεται με το παρελθόν είναι η αποτύπωση κάποιων «μοντέλων ρόλων» ή αλλιώς «προτύπων». Ο καθένας ήθελε να μοιάσει σε έναν ποδοσφαιριστή, έναν μπασκετμπολίστα ή ακόμη σε μια τραγουδιστρία ή χορεύτρια. Είναι συνεχείς και αδιάλειπτες διαρροές της ψυχής, οι οποίες δύσκολα δαμάζονται, λόγω των σφοδρών επιθυμιών του κάθε ανθρώπου που ωραιοποιούνται από μικρές νοητικές φανταστικές εικόνες: όλοι οι άνθρωποι λίγο-πολύ έχουμε φανταστεί τον εαυτό μας ως σταρ μιας ομάδας ποδοσφαίρου ή ακόμη να φιλήσουμε την ωραία της τάξης. Όλα αυτά, βέβαια, διαδραματίζονται στα πλαίσια εκείνης της αγνής παιδικότητας που μας διακατέχει και αντιτίθενται στην μελλοντική παραμόρφωση που δέχεται ο καθένας σε βάθος χρόνου. Τα πράγματα σκουραίνουν στην πορεία, όταν η ανάγκη για δέσμευση αποτελεί επιπλέον έγνοια και συμπλήρωμα της συναισθηματικής σύνδεσης και του συνολικού παζλ της ζωής.
Φτάνοντας κανείς στον κύκλο της ενηλικίωσης, θα αναγκαστεί να συνειδητοποιήσει πέντε πράγματα παραπάνω. Πρώτον, τα απωθημένα δεν δεσμεύονται μόνο με τις ερωτικές σχέσεις, αλλά με την γενικότερη σφαίρα των κοινωνικών σχέσεων. Οι εξελίξεις μπορούν να οδηγήσουν σε διάφορες κατευθύνσεις: κάποιοι θέλουν να αποκομίσουν απλά εμπειρίες και να ζουν κάτι πρόσκαιρο και άλλοι αναζητούν κάτι που να τους «γεμίζει», κάτι πιο ουσιώδες και διαχρονικό. Θεωρώ ότι όσοι τείνουν στην πρώτη περίπτωση είναι πιο ευάλωτοι και καταφεύγουν σε τέτοιες επιλογές λόγω ανασφαλειών, επειδή μπορεί να ένιωθαν ανεπαρκείς και να προσπάθησαν να το καταπολεμήσουν με λανθασμένο τρόπο με άσχημα αποτελέσματα ή μάλλον με ανεπιθύμητα. Από την άλλη, οι «παθόντες» της δεύτερης περίπτωσης συναντούν πάντα περισσότερες δυσκολίες, λόγω του ότι διατηρούν διαφορετικές αντιλήψεις και χρειάζεται να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο για να βρουν κάτι «ποιοτικό», κάτι που να πληρεί μια «λίστα» κριτηρίων.
Για μια μερίδα ανθρώπων απωθημένα αποτελούν άνθρωποι, οι σχέσεις με τους οποίους δεν εξελίχθηκαν όπως το περίμεναν υπό τις επικρατούμενες συνθήκες. ‘Η απλά ήταν βυθισμένοι σε φαντασιακές προσφορές προσώπων, οδηγούμενοι από ένα νοητικά ιδανικό σενάριο που ταίριαζε, θα λέγαμε, άψογα με την εκάστοτε συναισθηματική δέσμευση. Σαν αποτέλεσμα, να παραμένουν χαραγμένα στο μυαλό σαν πληγές που ποτέ δεν ψάξαμε να βρούμε το αντίδοτο να αντιμετωπίσουμε την μόλυνση και που πάντοτε τις επαναφέραμε στην επιφάνεια καθιστώντας ανέφικτη την επούλωση των πληγών.
