Επικαλούμενος την απτή πραγματικότητα, θέλησα να καταγράψω κάποια πράγματα τα οποία μας έχουν στερήσει την επαφή μας με τον «ξένο». Τον «ξένο» εννοώντας τον συνάνθρωπο, ο οποίος κάθεται δίπλα σου στο μετρό ή εκείνον που θα σου πει μια «καλημέρα», αλλά εσύ θα κατεβάσεις κεφάλι, όχι γιατί είσαι απαραίτητα ντροπαλό παιδί, αλλά επειδή εκείνη την ώρα ακούστηκε εκείνος ο γνώριμος ήχος. Είναι εκείνος που δεν ανταλλάζεις κουβέντα μαζί του, όντας φυλακισμένος στη «γυάλα» που πλαισιώνει εσένα και την λαμπερή σου οθόνη.
Και ξαφνικά εκεί που είσαι καλωδιωμένος, κουνώντας το κεφάλι σου απολαμβάνοντας την μουσικούλα σου και τσατάρεις με τον φίλο σου και η οθόνη κοντεύει να «λιώσει» από τα θανατηφόρα αγγίγματα που πέφτουν βροχή παρεμβάλλονται «εκείνα». Εκείνα τα ξεχασμένα και παραμελημένα παπουδάκια, τα οποία θα σου κάνουν την πιο άκυρη ερώτηση που υπάρχει και θα σε αναγκάσουν να αποσυνδεθείς από το κινητό σου. Αυτά τα γηρασμένα πρόσωπα που δαμάζουν τα «οργισμένα» αδαή και ανέπαφα, με την πραγματικότητα, νιάτα με ένα χαμόγελο. Αναφέρομαι σε εκείνους που στέκονται ήσυχοι, καθισμένοι στις θέσεις τους στο μετρό, που θα βρουν την παραμικρή αφορμή για να σε προσεγγίσουν: μία ερώτηση που δεν μπορείς να την αποφύγεις. Μία ερώτηση η οποία μπορεί να καταλήξει σε μία μακροσκελή συζήτηση (που παρεμπιπτόντως όταν κατέβεις θα συνειδητοποιήσεις ότι η στάση σου είναι τρεις στάσεις πίσω) και η οποία στην συνέχεια θα συνοδεύεται με ένα καθυστερημένο χαμόγελο.
Όμως, εκεί που θα έχεις κατέβει, έχοντας ξεφύγει από τον τελικό σου προορισμό, πιθανότατα να ενδιαφερθείς να αποκωδικοποιήσεις την συζήτηση που προηγήθηκε και να αναλογιστείς το χάσμα γενεών. Πιθανότατα να εκτιμήσεις εκείνες τις φυσιογνωμίες των γηραιότερων που εκπροσωπούν την μονιμότητα των τότε σχέσεων, που αποτελούν ζωντανά σύμβολα προγενέστερων κλειστών μικρών κοινωνιών, την ανθεκτικότητά τους σε βάθος χρόνου. Συγκριτικά με την ρευστότητα των σχέσεων των μεταγενέστερων, οι οποίες έχουν ξεχειλίσει από αισθήματα ανασφάλειας συνοδευόμενα από μία αυθεντικότητα που ξεθωριάζει σταδιακά. Η έκλειψη εκείνης της αυθεντικότητας που διέκρινε τους παλαιότερους, η επιδίωξη για την ανάδειξη κατοχής πραγμάτων και η παραμόρφωση προσωπικοτήτων, κι όχι για την βελτίωση αυτών, αποτελούν επιδημίες της εποχής μας.
Επιπλέον, πουλιέται ένα είδος επαγγελματισμού αυστηρά εύμορφων εμφανίσεων, χωρίς απαραίτητα να συνοδεύονται από προσόντα άξια για ανάλογες θέσεις. Η πεποίθηση ότι ένας νέος προσπαθώντας να κάνει τα πρώτα του βήματα απαιτείται να έχει εμπειρία, ενώ έχει στην κατοχή του ένα «άδειο» βιογραφικό, γεμάτο ελπίδες για την παραχώρηση ευκαιριών, φαντάζει λογική και μη διαπραγματεύσιμη. Επομένως, όποιος έχει πολλά θα αποκτά περισσότερα κι όποιος έχει λίγα θα υποκύπτει σε μία «φθίνουσα» σταθερότητα. Ένα δεδομένο συμπέρασμα που καταλήγουμε και πλημμυρίζει από στοιχεία ορθολογικότητας είναι να καταδικαστείς να δουλεύεις από τα δεκαέξι σου και να εύχεσαι να σχεδιάζεις τα απώτερα μελλοντικά σου πλάνα, που όλο αυτό ισοδυναμεί με την παραμέληση της εκπαίδευσης και την αχρηστία ενός απολυτηρίου, που ταυτόχρονα θεωρείται απαραίτητο. Στον απολογισμό μου μετράω πληθώρα αντιθέσεων και μία αδυναμία συνειδητοποίησης της κατάστασης, από τους «ανώτερους» μέχρι τους «υποδεέστερους».
Όλα αυτά εξισώνονται με μία κοινωνία από ξένους. Ξένους που παραμένουν απαθείς και έρπονται σε βάθος χρόνου γυρεύοντας σωτηρία, πόρτες να ανοίξουν για να βαδίσουν στην εξέλιξη. Ξένους που δεν απολαμβάνουν τη νεότητα τους, γιατί είναι εξαναγκασμένοι να ζουν δέσμιοι στα όνειρα άλλων που απορροφούν τις όποιες φιλοδοξίες και όνειρα. Ξένους οι οποίοι ζουν για να αφανίσουν ο ένας τις επιδιώξεις του άλλου, προκειμένου να εξασφαλίσουν καλύτερη ποιότητα ζωής για τον εαυτό τους. Αυτό είναι το κύριο μέλημά τους! Πλέον, ο ανταγωνισμός είναι απαραίτητο κλειδί της επιβίωσης και η κατάρρευση του διπλανού χαρίζει μία αλλόκοτη ικανοποίηση, αλλόκοτη και για εκείνον που αναδεικνύεται πρώτος στο βάθρο. Κανένας δεν ακούει τις καταιγίδες άλλων, αλλά τις προκαλεί, εκτός και αν εντάσσεται στον δικό του κύκλο! Όλοι έχουν ενεργοποιήσει την λειτουργία πτήσης στο λογισμικό τους θέλοντας να μένουν ανεπηρέαστοι από καθετί που μπορεί να τους αλλοιώσει την παραίσθησή τους, έναν κόσμο-δημιούργημα στον οποίο καταφεύγουν για να φυλακιστούν σε σκέψεις που θα συμβάλλουν στην σταθερότητά τους.
