«Για ν΄αποφύγεις στην ζωή σου την κριτική πρέπει να μην κάνεις τίποτα, να μην λες τίποτα, να είσαι ένα τίποτα.», Χάμπαρτ Έλμπερτ. Μιας και όταν ερχόμαστε σε αυτό τον κόσμο, αυτόματα παίρνουμε μέρος σε αυτό το ατέρμονο παιχνίδι της κριτικής προς τους άλλους, αλλά και προς τους ίδιους τους εαυτούς μας.
Πραγματικά, νιώθω όμως πως αυτές οι φωνές μας εξουθενώνουν καθημερινά και έχουμε την ανάγκη να ξεφύγουμε από αυτές. Αν κοιτάξουμε γύρω μας, βλέπουμε πολλούς τέτοιους ανθρώπους που κατακρίνονται, άλλοι γίνονται και οι ίδιοι κριτές. Όλοι μας είμαστε αυτοί οι άνθρωποι. Άνθρωποι που άλλοτε κριθήκαμε γιατί δράσαμε έξω από τα συνηθισμένα και από την λογική των παλιών. Άτομα που κρίθηκαν για τον τρόπο ζωής τους και τις επιλογές τους. Παρόλα αυτά, κρίνουμε τους άλλους για κάτι το όποιο δεν μας αρέσει ή δεν μας φαίνεται σωστό.
Άλλοι επιλέγουν να ακούσουν αυτές τις φωνές και άλλοι όχι. Φωνές που ίσως αυτό που προσφέρουν σε μεγαλύτερο βαθμό είναι η αρνητικότητα και τα άσχημα συναισθήματα γύρω μας. Δυστυχώς, οι άνθρωποι όταν κατακρίνονται αποθαρρύνονται από την ελεύθερη δημιουργία και βάζουν καλούπια στην σκέψη τους και στις πράξεις τους.
Σίγουρα η κριτική χρειάζεται σε κάποιο βαθμό στην ζωή μας, όπως και η αυτοκριτική για να προχωρήσουμε και να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μας και πως θα νιώθαμε αν δεν υπήρχε η κατάκριση σε τέτοιο βαθμό στην ζωή μας; Άραγε θα νιώθαμε πιο ελεύθεροι;
