Αυτές τις μέρες είμαι χαμένος στην οδό Μάλεκον της Αβάνας διαβάζοντας Γκουτιέρες. Ανάμεσα στα τόσα σκατά που αναμοχλεύονται στις σελίδες του διηγηματικού έπους του Κουβανού συγγραφέα, νιώθω αντιμέτωπος με την πιο ωμή πραγματικότητα. Στο πρώτο βαγόνι επιβιβάζεται μια παρέα έξι αντρών, τίγκα στη μαστούρα και τις ερωτικές ορμόνες. Κακοεντυπωμένα τατουάζ, δαχτυλίδια, χρυσές αλυσίδες, μισάνοιχτα πουκάμισα, μυρωδιά κράμα αλκοόλ και ιδρώτα είναι οι πρώτες εντυπώσεις. Ο διάλογος που στήνουν, είναι σα να ξεπήδησε από το βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου.
– Οι γυναίκες που σε αναστατώνουν, σε καυλώνουν κι αυτό τους αρέσει.
– Τις χρειαζόμαστε τις γυναίκες κι αυτές μας χρειάζονται.
– Πάνω που ήμουν στην καύλα της πρέζας ρε, ήθελε να μου μιλήσει ο άλλος.
– Εγώ μπαίνω στο σούπερ μάρκετ και φωνάζω «Τα αεροπλάνα μας είναι καλύτερα από τα δικά σας» και την άλλη μέρα, έπεσαν τα αεροπλάνα. Δεν είμαι προφήτης, από το μυαλό μου το έβγαλα. Ο Θεός μου μιλάει καμιά φορά. Τα αεροπλάνα των ορθόδοξων είναι τα καλύτερα.
– Πήγα στο ΚΑΤ, έκανα γενική. Ήμουν τόσο χαρούμενος που δεν είχα AIDS και ηπατίτιδες που δεν κοίταξα τα υπόλοιπα. Τώρα δε νιώθω καλά και μου είπαν κάτι για τα λευκά μου. Μαλάκες γιατροί. Πήγα στη φαρμακοποιό και ήταν πουτάνα. Νοιάζεται μόνο για τους κλέφτες και τους πορτοφολάδες κι εμείς να πάμε να γαμηθούμε.
-Γάμα την, την πουτάνα.
-Προσευχήσου στο Θεό.
